Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

24 Ιαν 2012

Οι ξεχασμένες μέρες, Άννα Νιαράκη

Ποιον αφορούν στ' αλήθεια;
Σκεπασμένες νερά
Σε βυθούς ξεκουράζουν
Τα μέλη τους

Οι άλλες είναι που με ανησυχούν

Αυτές που έρχονται με ορμή
Αυτές που γεννιούνται τώρα
Που με καλύπτουν με τη λύσσα τους

Αυτές φοβάμαι.


Την καινούργια λύπη

Που ξεχειλώνει τα μάτια μου
Την καινούργια οργή
Που αναβλύζει αθεράπευτη

Θέλει καιρό η λήθη

Να κάνει τη δουλειά της.
Θέλει καινούργια κόλπα
τη μνήμη να ξεκάνει.

Να τη διαλύσει εντελώς

Να τη θρυμματίσει
Να μην θυμάμαι
πώς ενώνονται
Αυτά τα κομμάτια
Που σκόρπισαν
Ξανά και ξανά και ξανά

Να μην θυμάμαι τις ενώσεις θέλω.

Να ξεγραφτούν οι συνταγές.

Ολοι οι αρμοί να χάσκουν

ασυνάρτητοι

Κι αν είναι να ξαναδιπλωθώ

Ας γίνει αυθόρμητα
Εξώθερμα
Αργά

Χωρίς κατάλυση.


Θέλει χρόνο η λήθη να κάνει τη δουλειά της.

Να με ξεγράψει εντελώς απ' το κιτάπι.

Κάτι τέτοιες ώρες νοσταλγώ

τις ξεχασμένες μέρες.
Μα δεν τις συλλογιέμαι και πολύ
μην τις ταράξω.

Μ' αρέσει να τις σκέφτομαι

Γυμνές, άγνωστες, ξένες
Σε μπλε βυθούς ανάσκελα
Ν' ατενίζουν το σκοτάδι.