και νύχτα
πυροτεχνήματα ή αστέρια
μια μακρινή γιορτή ή νίκη
δε θα μ’ αναγνωρίσεις,
θα 'ναι η μικρή τριανταφυλλιά
που στέκει διψασμένη,
κοιτώντας προς τη γη, ανίσχυρη
θα 'μαι μια μελωδία αλλόκοτη,
μία ευχή αθόρυβη στο ημίφως,
παιδιού που ξέχασε να κλάψει
ένα πορτρέτο άψυχο
ζωγράφου φαντασμένου
κι εσύ θα 'σαι ένα άγαλμα που 'χει
χαλκέψει η σιωπή
ίσως να γνωριστούμε πάλι
μα ίσως να τρέξουμε μακριά
παραίτηση ή άρνηση
ή απλά μια συγκατάβαση
που πεταρίζει ανέμελη
σε χνώτα φυλλωμάτων
μια αμυδρή αναζήτηση
εξαίσιων πρωινών
μα ίσως παρανόηση ταυτότητας ή τόπου
ή λάθος χρόνος και περίσταση
μπορεί λάθος ζωή
κι ίσως η λήθη ανένδοτη
να σιγοκαίει στα βλέφαρα
ώσπου τα μάτια ξέθωρα
να γείρουν προς το μέλλον
