Ήχος κλεισμένος
Σε σταλαχτίτη
Και σταλαγμίτη ανάμεσα
Χώρος
Που αλλάζει διαστάσεις
Αόρατες με γυμνό οφθαλμό
Τα πράγματα ζούνε την ηδονή της σιωπής
Την οδύνη της ομιλίας
Μας τη χαρίζουν
Στη μαρμάρινη πλάκα
Γραμμένο τ' όνομα του προφήτη
Εσύ
Πώς τον μεταχειρίζεσαι τον προφήτη σου;
Εγώ
Πρωί μεσημέρι βράδυ
Τον αποκοιμίζω με ενέσεις καθημερινότητας
Σε ηλιοχτυπημένους δρόμους
Προσφέρεται υγρόν νηπενθές
Πυγολαμπίδες
Ρίχνουν κεραυνούς στην αλμυρή χλόη
Αλλοιώνουν τ' ατμοσφαιρικά δεδομένα
Μην περιμένεις τον αλέκτορα
Να σου θυμίσει την άρνηση
Της πρώτης άνοιξης
Μην αρνιέσαι
Πως κατάστρεψες την ισορροπία του τοπίου
Το μαρτύρησε η έκφραση της πετυχημένης φάρσας
Τότε που το τοπίο έγειρε
Κι εσύ
Κοίταζες με αμηχανία τις παλάμες σου.
Ποίημα από τον τόμο Εικόνες που επιμένουν,
Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2012
