Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

16 Ιαν 2013

Άδειοι είναι οι τοίχοι, Νίκος Κυριακίδης

Τις νύχτες φροντίζω
να είμαι σπίτι νωρίς.
Τώρα πια με ταριχεύουν μ΄επιμέλεια
με χρονική άνεση.
Εγώ κοιτάω με το νου, πολύ μακρινές πολιτείες
και πλένομαι πολύ πριν το ξημέρωμα.
Πρόκειται για μιαν ωρίμανση-το δίχως άλλο-
πασπαλισμένη πιθανώς, με άχνη ανημπόριας.
Τα πρωινά φροντίζω να κοιτάζω μόνο τα δικά μου γραπτά.
Είναι το δυναμωτικό μου, για τη μέρα που ήρθε.
Θάρθουν φουρνιές επαναλήψεων
και όλα αυτά, θα με κουράσουν ιδιαίτερα.
Συλλαμβάνοντάς με να παραμιλώ,
σκέφτομαι πως πάντα ομιλώ μπροστά σε πλήθη.
Ενίοτε καλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή, δηλαδή πάλι σε πλήθη
με το δικό μου, το μοναδικό στυλ που καθηλώνει :
‘’καλά, αυτός υπάρχει ή είναι μοντάζ;’’
Επικοινωνώ εδώ και καιρό, με μηνύματα.
Φτιάχνω μεθοδικά την οδύνη μου, αναμένοντας τις απαντήσεις.
Πρόκειται για υπέροχο παιχνίδι ,
κυρίως σαν ξεθαρεύω στα κείμενα.
Η απάντηση, είτε θα λέει κάτι σαν ‘’μόνον αυτό ήταν τελικά;’’
είτε-συνήθως-θα μένει αναπάντητη.
(Ίσως με μια μικρή κριτική μετά από μέρες)
Δεν είμαι καθόλου επιμελής :
όλα τριγύρω στο μυαλό μου
ίπτανται άναρχα.
Οι δικές μου αρχές-όντας άλλωστε κι αρχαίες-
υπάρχουν σιωπηλά,
σαν πουλιά υπέροχα για φωτογράφιση,
που αγνοούν το χάδι.
Τελικά, τα πιο όμορφα χρόνια
είναι αυτά που πέρασαν
-όπως οι πολύ γέροι επιμένουν-
κι είναι, ακριβώς γιατί πέρασαν.
Αποκλείεται να ξανάρθουν.