Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

11 Ιαν 2013

Ο αποκεφαλισμός του κόκορα

Ο κόκορας χωρίς κεφάλι αφήνιασε. Τρέχει πέρα - δώθε κι ο κηπουρός με κοιτάζει χαρούμενα από την άλλη πλευρά του συρμάτινου φράχτη. Μόλις μου έδειξε πώς σφάζουνε έναν κόκορα. Κοιτάζω χωρίς μιλιά το αξιοθέατο, το κεφάλι κάτω άψυχο στο ματωμένο γρασίδι και το σώμα να τρέχει τριγύρω. Γαντζώνομαι στο σύρμα κι ο κηπουρός κάτι βλέπει στο μάτι μου και γελάει, καθώς εγώ με τη σειρά μου κοιτάζω το μάτι του κόκορα. Ξεκαρδίζεται με τη μούρη μου, κολλημένη στο σύρμα, ενώ το σώμα του κόκορα ακόμα ψευτοτρέχει. Ο κηπουρός γελάει. Τ' άσπρα του δόντια αστράφτουν σα μαργαριτάρια. Είναι μεσημέρι,  καλοκαίρι. Άπνοια. Πάνω μας τα πεύκα ανεπαίσθητα ηχούν. Ο κηπουρός έχει εντολή να σφάξει τον κόκορα, αλλά θέλει και να παίξει. Το γέλιο του γάργαρο ανεβαίνει μέχρι τον ψίθυρο των πεύκων, χωνεύεται στις πευκοβελόνες. Πολλές φορές στο μέλλον οι πευκοβελόνες αυτές θα μου επαναφέρουν αυτό το γέλιο,   ξανά και ξανά θα αφηγούνται με χίλιους τρόπους την ίδια ιστορία,   το χέρι του κηπουρού πάνω στη ράχη του κόκορα,  τα τρυφερά στριφτά του ματοτσίνορα, γερτά  πάνω από το πουλί, τη  μυρωδιά του αίματος,  τον στιγμιαίο ήχο του μπαλτά, το γυμνό μπράτσο ιδρωμένο.
 

Ο κηπουρός μάζεψε το σφαχτό και πάει.  Χάνεται μέσα στα χορτάρια πέρα απ' το φράχτη, ως το απέναντι σπιτικό. Έχουν γλέντι. Χαιρετάει μ' ένα νεύμα. Έπειτα τον καταπίνει η ζἔστη κι η αχλύ.
 

Μετά από χρόνια οι πευκοβελόνες τελικά μου ομολόγησαν ότι χωρίς αίμα θυσία δε γίνεται. Κάθε θυσία έχει το αίμα της. Κάθε ζωή το ρήγμα της. Να μη φοβάμαι το αίμα. Είτε με δήμιο, είτε με κηπουρό. Και πράγματι, βελόνες στην καρδιά μου έγινε το άγγιγμά τους, μετά από τόσα χρόνια, μετά από τόσους θρόους, με πόνο αίματος χαραγμένο, αλλά εκείνες εννοούσαν μάλλον ότι αυτό που ακουμπάς στο θανατωμένο σου χώμα θα γίνει βρώση. Η ανάσα, το δάκρυ, ο αναστεναγμός είναι βρώσιμο δώρο, σ' αυτό το άγριο σώμα.
 

Τον κόκορα κρασάτο απολαύσαν οι γειτόνοι μας εκείνη την ημέρα με τραγούδια και χορούς.

Πηγή: boukalistithalassa.