Σύσσωμες οι αποχρώσεις του πράσινου
γλεντούν σε λιβάδια δακρύων,
το τείχος καταρρέει
κι η προσδοκία εικονογραφείται πάλι.
Τίποτα δεν προδίδει την προτέραν θλίψη.
Και τίποτα δεν την ακυρώνει οριστικά.
Η Γη υπό αμφισβήτηση, οι κάτοικοι μέτοικοι.
Λόγια αρχαίων χαραγμένα σε μάρμαρο
θυμίζουν το έπος
εκείνων που άνοιξαν δρόμο στο σήμερα
και στάλαξαν αχλή στα όνειρα.
Φτεροκοπούν τα γράμματα,
τα πρώτα που εμάθαμε αγκαλιά
με τους Μεγάλους αγαπημένους,
τους άριστους που μας πέταξαν ψηλά στα νέφη
να σκάψουμε τ' αλώνια τ' ουρανού.
Ανέκδοτο ποίημα της Μιράντας Ποτηριάδου
