Θα ξεκινήσω από το τέλος προς την αρχή τον απολογισμό μου:
1. Ετοιμάζοντας τώρα για τη γιορτή του τέλους ένα μουσικό αφιέρωμα με "τραγούδια της θάλασσας", έπεσε στην αντίληψή μου, την ώρα που τραγουδούσαμε με την ομάδα το "Τα καράβια μου καίω" του Πορτοκάλογλου, ότι ένα - ένα τα κορίτσια άρχιζαν να κλαίνε. Σύμπτωση, είπα στην αρχή. Την επόμενη πρόβα, πάλι κλάματα, με την ίδια σχεδόν σειρά. Την μεθεπόμενη πρόβα, ξανά κλάματα. Να μην τα πολυλογώ, κάθε φορά που τραγουδάμε αυτούς τους έξοχους στίχους,
Η συνέχεια εδώ
