Άγρια Γη
παρθένο ξημέρωμα
με δίχως Ήλιο να δαμάζει
το φως.
Αρκεί των ματιών της η
σπίθα
κι ανατέλλουν οι μέρες
στην Ήπειρο της Έλξης.
Σ’ αθόρυβη σύνταξη,
οι εντός κυνηγοί μου,
συστοιχία δυνάμεων
σ’ αρσενικό σπείρωμα
μιας πολιορκίας φθίνουσας
διαμέτρου
γύρω απ’ τ’ απάτητα Δάση
της.
Ανύποπτα.
Μέσα στον Άγιο Ύπνο της
η ζέστη του Ονείρου
γίνεται Κίνδυνος.
Κι εκείνη επιμένει να ονειρεύεται.
Ερπετό που σφυρίζει κατάκτηση
με γλωσσικές σαϊτιές
διχάλες στ’ άσπρο κορμί
εισχωρώ στ’ Όνειρό της.
Αόρατο χάδι μου
πώς την ξεσκέπασες
κι όλη η γύρη του κορμιού της
έπνιξε το στόμα μου?
Μία που πείνασα για το έδεσμά της
και μία που μαρμάρωσα,
αιχμηρό θαυμαστικό
καρφωμένο στο στήθος της.
Όλα τα βέλη μου βαθιά καρφωμένα
να εξασφαλίσω την Κυριαρχία
και μόλις λίγο ταράχθηκε ο Ύπνος της
ένα ένα
τα είδα ν’ ανθίζουν.
Τόσα χρόνια
καλλιεργώ το κορμί της
κι ακόμη δεν κατάλαβα
πώς μέσα σε ένα δευτερόλεπτο
με μεταμόρφωσε
από κυνηγό
σε κηπουρό παραδείσου.
