Όπως
τα περισσότερα «δεύτερα παιδιά», η Αιμιλία έμαθε να κάνει πολλά
πράγματα χωρίς τη βοήθεια των γονιών της. Για παράδειγμα, στα τέσσερά
της πήρε ένα μεσημέρι το παλιό ποδήλατο της αδελφής της και το απόγευμα,
με τα γόνατα γδαρμένα από τις δεκάδες τούμπες, έκανε καμαρωτή ποδήλατο
στο στενάκι αφήνοντας τους πάντες με ανοιχτό το στόμα. Λίγους μήνες
αργότερα έμαθε από την αδελφή της την αλφαβήτα. Σύντομα ήταν σε θέση να
συντάσσει κάποια ανορθόγραφα κατεβατά που, όμως, αν κατάφερνες να τα
αποκρυπτογραφήσεις, έβγαζαν νόημα: «…ο φιλος μου ο αρις μένι εδό πιο
πανο. Ινε αγορι αλα πέζουμε πολι ορεα μαζί κε γελαμε ολι τιν ορα κε έχι
μαβρα μαλιά». (Κάτι σαν σχόλιο χρυσαυγίτη, αλλά σαφώς πιο βαθυστόχαστο
και γλυκό).
Η
Αιμιλία πηγαίνει πια στην πρώτη δημοτικού και μαθαίνει ορθογραφία.
Μαθαίνει πότε βάζουμε γιώτα, πότε ήτα και πότε ύψιλον, μαθαίνει τους
διφθόγγους και τις συλλαβές, τη διαφορά του όμικρον από το ωμέγα… Όμως,
είτε επειδή ξεκίνησε στραβά είτε για κάποιον άλλο λόγο, τα έχει βρει
σκούρα. Αρχικά έγραφε όπως της ερχόταν στο κεφάλι. Έπειτα, ανέπτυξε μια
θεωρία σύμφωνα με την οποία οι σημαντικές λέξεις γράφονται με πιο
επίσημο τρόπο. Ας πούμε την λέξη παίζω την έγραφε σωστά (το άλφα γιώτα
και το ωμέγα είναι αρκετά μεγαλόπρεπα για μια τόσο ωραία λέξη). Η λέξη
τρώω όμως δεν δικαιούταν ωμέγα – δύο όμικρον και πολύ της έπεφταν. Όσο
για το κοιμάμαι, με ποιο δικαίωμα μια τόσο βαρετή λέξη ήθελε και όμικρον
γιώτα και άλφα γιώτα; Μην τρελαθούμε τώρα!
Κάποια
στιγμή η δασκάλα της την έβγαλε από την πλάνη της, οπότε η Αιμιλία
ανακάλυψε νέα θεωρία: Το ωμέγα μοιάζει με γλάρο που πετάει, άρα
ταιριάζει με όλες τις σχετικές λέξεις: Πετάω, φτερώ, πούπουλω… Αντίθετα,
λέξεις όπως το κυλάω και το μασάω, γράφονται αυστηρά με όμικρον, αφού
το γράμμα αυτό μοιάζει με ρόδα ή, αν πεινάς, με κουλούρι. Αντίστοιχα, η
λέξη μυρμήγκι γράφεται με τρία η, τα οποία σε συνδυασμό με τα μ δίνουν
την εικόνα μιας γραμμής από μυρμήγκια που έχουν βγει για να μαζέψουν
ψίχουλα, ενώ στην λέξη καμηλοπάρδαλη πρέπει κανείς να βάζει όσο
περισσότερα λ μπορεί – είναι άλλωστε ολοφάνερο ότι το γράμμα αυτό έχει
φτιαχτεί για το συγκεκριμένο ζώο.
Δυστυχώς
ούτε αυτή η θεωρία άρεσε στη δασκάλα της. Οι δε γονείς της (εμείς
δηλαδή) τη στρίμωξαν για τα καλά. Την έβαζαν κάθε βράδυ να γράφει και να
ξαναγράφει την ορθογραφία, τη ρωτούσαν στο άσχετο πώς γράφεται μια λέξη
και γενικά δεν την άφηναν σε χλωρό κλαρί. Με τα πολλά η Αιμιλία άφησε
πίσω της μυρμήγκια και καμηλοπαρδάλεις και άρχισε να ακολουθεί την
επίσημη ορθογραφία. Το τετράδιό της έπαψε να είναι γεμάτο με κοκκινίλες
και όλα έβαιναν κατ’ ευχήν.
Προχτές,
η Αιμιλία βγήκε χοροπηδώντας από το σχολείο. Είχαν γράψει την πρώτη
τους έκθεση –μια ολόκληρη σελίδα– και δεν έβλεπε την ώρα να μας τη
δείξει. Θέμα: Ο εαυτός μου. Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα: «…Μου αρέσι
πολί να κάνο πατείνοια, να κάνο ακρωβατηκά, να ζογραφίζω και να χωρεύω.
Γενεικά μου αρέσουν πολά πράματα, αλά δεν μου αρέσι η ψαρώσουπα».
Πίσω
από τους επαίνους και τους διθυράμβους μας διέκρινε ένα επικριτικό
ύφος. «Ξέρω ότι έχει πολλά λάθη», είπε κάπως τσαντισμένη. «Όμως ήταν η
πρώτη μου έκθεση και ήθελα να την ευχαριστηθώ».
Το
απόγευμα όταν τελείωσε τα υπόλοιπα μαθήματά της, διορθώσαμε μαζί λέξη
προς λέξη ολόκληρη την έκθεση. Μόνο την ψαρόσουπα δεν πειράξαμε. Την
αφήσαμε με ωμέγα, αφού είναι γνωστό ότι οι γλάροι αγαπούν ιδιαίτερα αυτό
το πιάτο.
Από τον Γιώργο Παναγιωτάκη στην AthensVoice
