Γιατί κάποιος που είναι καθωσπρέπει, που είναι καθωσπρέπει
με άλλοθι μάλιστα, να κάτσει να διαβάσει έναν που κάνει αιμοπτύσεις σαν μιλάει
;
Γιατί κάποιος σ΄ένα από τα πολλά ‘’πουθενά’’ και ‘’τίποτε’’
να έρθει....και πως άραγε, να τον συναντήσει ;
Η σχέση με τον πρώτο είναι αμοιβαίας αηδίας, αποστροφής,
ανυπαρξίας. Ακόμη κι αν κάτι απ’ τον απέναντι, κάποιον απ’ τους δυο τον αγγίζει
κάπως, αυτό σπάνια-σχεδόν ποτέ- φέρνει σύγκρουση.
Η σύγκρουση προυποθέτει μιαν ενότητα, όχι μια συνεχή αποφυγή, ένα απόλυτο ‘’παράλληλο’’.
Μπορεί ξέρετε γι αυτό να μισούμε αυτούς , που θεωρήσαμε κάποτε δικούς μας ή μας
είπαν πως είναι τέτοιοι.....υπήρχε η ενότητα και έφερε μετά, ένα νέο-έντονο
κιόλας, συναίσθημα σύνδεσης , πάλι ενότητα.
Ενώ σαν κάτι σου είναι ‘’ξένο’’, απλά θα παραμείνει ξένο (
ας πούμε, ‘’δεν του χαρίζω ούτε μια πολεμική....είναι, είμαι, είμαστε αμοιβαία,
νεκροί’’)
Ο άνθρωπος απ΄την άλλη, που τον έκαναν ‘’πράγμα’’ και
μάλιστα εκτός λειτουργίας, ευτυχώς δεν θα κάτσει να διαβάσει, να ψάξει, να
κουβεντιάσει. Ναι, ευτυχώς....γιατί αλλιώτικα δεν θα ήταν ένας ‘’άγιος
νεκρός’’, θα ήταν μασκαρεμένος απατεώνας. Αυτός περιμένει......λάθος, απαιτεί
όχι ν΄ακούσει , να πιστέψει, να πεί ένα ακόμη ‘’νάσαι
καλά’’, αλλά να νιώσει πως κολυμπάει κάπου με πολλούς και η θάλασσα είναι η
ίδια-κοινή, κάτι σαν τις ‘’κοινές γυναίκες’’, ‘’δική όλων’’, άρα δεν είναι
μόνος.
Θυμάστε τον μύθο για τον Μπετόβεν και το υπόγειο... ένα
εξαθλιωμένο υπόγειο, που όμως είχε πιάνο ( αλλιώς, ποιός μύθος ; ) και μέσα ένα
μωρό με μια μάνα τρελαμένη γιατί το μωρό πέθαινε. Κι έκατσε λέει, απλά έπαιξε
πολύν ώρα και η μάνα χωρίς να μιλήσει, να κλάψει, χαμογέλασε.....μετά σιωπηλά,
έφυγε κι εκείνος. Η θάλασσα που πήγα να πώ, ο χορός των γυναικών στο κρεβάτι
του παιδιού που -πάλι-πεθαίνει (
σ΄ενεστώτα χρόνο όπως τονίζει ο ποιητής)
και η μάνα του, όντας μέσα σ ΄αυτή τη θάλασσα του ‘’χορού’’ ,τους άλλους, δίνει
αυτή θάρρος για το ‘’αύριο’’ στις υπόλοιπες, στους ‘’Ελεύθερους
Πολιορκημένους’’. Όχι ‘’λεβέντικα’’, με
μια πιο ‘’πρακτική απόγνωση’’ αν μου επιτρέπεται η ασέβεια.
Σύγκρουση με κάτι που για σένα δεν υπάρχει, για την ακρίβεια
που εσύ δεν υπάρχεις γι΄αυτό ( συντριπτική βέβαια, η αριθμητική σύγκριση
)...γιατί με λόγια, αφού δεν μιλάτε καν τον ίδιο ήχο; Γιατί ο μοιραίος
αυτοοίκτος μιας βέβαιης αυριανής ντροπής.
Σιωπή,
γιατί δεν μπορείς να δώσεις ούτε μια σταγόνα στη μόνη
θάλασσα....που περιμένεις, περιμένουν, με πολλές κραβγές
Ναι, αυτό είναι μάλλον έντιμο...
