Το παιδί δεν θέλει ελεγείες.
Είναι τόσο ανόητοι όσοι συνηθίζουν να ζητούν δικαιοσύνη, κάποιοι που προσπαθούν να συγκινήσουν κάποιους άλλους φωτογραφίζοντας, κλαψουρίζοντας πάνω απ’ το μικρό, πολύ μικρό πτώμα.
Σαν ποτέ κάποιος να σταμάτησε τότε, από μακριά...
Αυτό σταμάτησε- και κάτι που δεν ξέρει ποιοί, πάντως κοντά θα ήταν
Το παιδί θ’ αργήσει να ταφεί, γεμίζει η μηχανή, τα χέρια θα φέρνουν κι άλλα.
Θα κόψει μια βόλτα χαμογελαστό, θα κοιτάει ποιά είναι τα δικά του σκουλίκια, θα σκεφτεί πως ήδη δεν σκέφτεται.
Πως ένα ανώδυνο ΤΙΠΟΤΑ, το έχει κάνει δέρμα του.
Το παιδί είναι αδιάφορο αν συναρμολογηθούν τα κομμάτια του, αν ο πόνος, ο οίκτος, η αποστροφή, η οργή, οι κατάρες... σε λίγοι ώρα θα γίνουν, κάποιο καλαμπούρι, κάποια υποχρέωση, κάποιο ‘’φάσωμα’’ όπως θα έλεγε σε λίγα χρόνια σαν τον αδελφό του.
Το παιδί έτσι κι αλλιώς δεν γουστάρει-πα να πεί δε γούσταρε-τα ποιηματάκια, για να του αφιερωθούν λέει, να μείνουν τάχατες ως άνθος σε μνήμα.
Και τα τραγούδια που δε χορεύονται, επίσης.
Στο κάτω –κάτω, γιατί να θέλει καν να ταφεί. Μόνο για την υγιεινή όσων υπάρχουν ακόμη...τελετές, τιμή, θρησκεία, μεταβάσεις...τρύπες, σαν αυτές που λένε πως έχει.
Θα ξαναχωθεί το παιδί που δεν θέλει να κουράσει κανέναν στη σακούλα, στο χαντάκι, στο κουτί του ξύλου.
Δεν θα πάει να βρεί κανέναν
Γιατί δεν θα πάει πια οπουδήποτε.
Θα σκέφτονται κάτι λίγοι που πέτυχαν το όραμα, γιατί χαμογελούσε...
Πόση ανοησία, πόση άγνοια, πόση ανικανότητα αντέχονται ακόμη ;
Απεριόριστα
Και μετά ;
Να, κάποια στιγμή θάρθει το κομμένο του χέρι, κάποιος θα το φοράει...άγνωστο ποιός.
Και θ’ απαντήσει για το χαμόγελο.
Είναι τόσο ανόητοι όσοι συνηθίζουν να ζητούν δικαιοσύνη, κάποιοι που προσπαθούν να συγκινήσουν κάποιους άλλους φωτογραφίζοντας, κλαψουρίζοντας πάνω απ’ το μικρό, πολύ μικρό πτώμα.
Σαν ποτέ κάποιος να σταμάτησε τότε, από μακριά...
Αυτό σταμάτησε- και κάτι που δεν ξέρει ποιοί, πάντως κοντά θα ήταν
Το παιδί θ’ αργήσει να ταφεί, γεμίζει η μηχανή, τα χέρια θα φέρνουν κι άλλα.
Θα κόψει μια βόλτα χαμογελαστό, θα κοιτάει ποιά είναι τα δικά του σκουλίκια, θα σκεφτεί πως ήδη δεν σκέφτεται.
Πως ένα ανώδυνο ΤΙΠΟΤΑ, το έχει κάνει δέρμα του.
Το παιδί είναι αδιάφορο αν συναρμολογηθούν τα κομμάτια του, αν ο πόνος, ο οίκτος, η αποστροφή, η οργή, οι κατάρες... σε λίγοι ώρα θα γίνουν, κάποιο καλαμπούρι, κάποια υποχρέωση, κάποιο ‘’φάσωμα’’ όπως θα έλεγε σε λίγα χρόνια σαν τον αδελφό του.
Το παιδί έτσι κι αλλιώς δεν γουστάρει-πα να πεί δε γούσταρε-τα ποιηματάκια, για να του αφιερωθούν λέει, να μείνουν τάχατες ως άνθος σε μνήμα.
Και τα τραγούδια που δε χορεύονται, επίσης.
Στο κάτω –κάτω, γιατί να θέλει καν να ταφεί. Μόνο για την υγιεινή όσων υπάρχουν ακόμη...τελετές, τιμή, θρησκεία, μεταβάσεις...τρύπες, σαν αυτές που λένε πως έχει.
Θα ξαναχωθεί το παιδί που δεν θέλει να κουράσει κανέναν στη σακούλα, στο χαντάκι, στο κουτί του ξύλου.
Δεν θα πάει να βρεί κανέναν
Γιατί δεν θα πάει πια οπουδήποτε.
Θα σκέφτονται κάτι λίγοι που πέτυχαν το όραμα, γιατί χαμογελούσε...
Πόση ανοησία, πόση άγνοια, πόση ανικανότητα αντέχονται ακόμη ;
Απεριόριστα
Και μετά ;
Να, κάποια στιγμή θάρθει το κομμένο του χέρι, κάποιος θα το φοράει...άγνωστο ποιός.
Και θ’ απαντήσει για το χαμόγελο.
