νάμασταν, λέει, τραγούδι σε παλιό γραμμόφωνο
δέντρο σε καλοκαιρινό ψιλόβροχο
ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται
ή μήπως νάμασταν εκεί ψηλά
τα κεραμίδια πλάι στην καπνοδόχο
την ώρα που όρθιος ξαποσταίνει ο πελαργός
κι ύστερα, λέει, να φύτρωναν κόκκινα
κατακόκκινα φτερά στους ώμους μας
στα μάτια μας ένας κιτρινισμένος χάρτης για τον ουρανό
να ταξιδέψουμε πέρα απ’ τον πόνο και τον θάνατο
νάμασταν, λέει, με κόκκινα φτερά
ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται
(Aπό τη συλλογή "Ένα
λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται", εκδ. Νέα Πορεία, 2002)
