Φοίβη Γιαννίση, Αδηφάγοι

με βιάση οι άνθρωποι τον βίο διάγουν
ζουν συνεχώς μες στην τροφή
καταβροχθίζουνε την μουσική
τον άλλο
το φως του δειλινού
είναι μπροστά και δεν το βλέπω
από ανυπομονησία λαιμαργία καταβροχθίζω
από φόβο
να προλάβω τον χρόνο
τα παιδιά μου πριν μεγαλώσουν
να προφτάσω
να κολυμπήσω να βγω να μαυρίσω
να σε κοιτάξω να σε αγγίξω να σε μυρίσω
να σε ρουφήξω να σε ξεχάσω
να φάω όλα τα ψίχουλα
ώστε λοιπόν τα πουλιά
όπως η ελεημοσύνη
είναι για την αφθονία
μία τελευταία δικαιολογία

(Aπό τη συλλογή «Ομηρικά», εκδ. Κέδρος, 2009)