Σκίρτησε Αυγουστιάτικο φεγγάρι στους πόθους
της θάλασσας, που δεν διάλεξε άλλο σύντροφο
να παίξει.
Φίλησε στις θαλασσινές σπηλιές
τα πιο μεθυσμένα τραγούδια.,
για να ονειρεύονται οι ερωτευμένοι,
να παίξει το σουραύλι του κοχυλιού,
να μοσκοβολήσει το φύκι.
Ποιος ξέρει για που σαλπάρεις κάθε νύχτα,
σε ποιού κλαρίνου το ανοιχτό μέτωπο
σχεδιάζεις τον έρωτα.
Την ώρα που η γιαγιά κάθεται στο πεζούλι,
και ο αστερίας παίζει τυφλόμυγα με την αχιβάδα,
μπορεί κανείς ν΄ακούσει το τραγούδι σου.
Τότε είναι που οι νύχτες θ΄ανάψουν τα φανάρια τους,
για να φωτιστούν τα πρόσωπα των κοριτσιών,
και οι έρωτες στολισμένοι με αγιοκλήματα
και γαρύφαλλα,θα περπατήσουν αμέριμνοι
στους ασφοδελώνες.
Τότε οι άγγελοι θα ξυπνήσουν,
και με σπαρτολούλουδα θα ραντίσουν τα καράβια·
για να μπορούν να κοιμούνται τυλιγμένοι
σε σεντόνι από κοχύλι και όστρακο οι ναυτικοί.
Γιατί δεν ανθίζει η παπαρούνα όπως ένα φιλί
στο στόμα των κοριτσιών,
ούτε ο πετεινός λαλεί την αυγή, σαν του
αυγερινού το σήμαντρο.
Γειά σου λοιπόν,
σε βλέπω ν΄ανάβεις φωτιές στα σιωπηλά μονοπάτια,
και να ντύνεις μ΄ένα ρούχο τις καρδιές μας
που έχουν αρχίσει να κρυώνουν.
από την ποιητική συλλογή "Το τέλος της αθωότητας"
