O κόσμος πάνω μου

Ο Αλί Ραζά  από το Κασμίρ έκλαψε... Στο δρόμο δυο μέρες όλη η οικογένεια. Γυναίκα και δυο παιδιά. Κοιμούνται στο πάρκο. Στην Ελλάδα εννιά μήνες... Λεφτά τίποτα. Δουλειά τίποτα.  Τους ταΐζει η εκκλησία. Μήπως έχω δουλειά; Καθαρίζει κήπους....
Ο Αλί Ραζά  με κοιτάζει κατάματα. Τα μάτια του έχουν τη λάμψη της απόγνωσης. Εγώ δεν μιλάω. Έχω μεγαλώσει αρκετά για να ξέρω ότι τα λόγια είναι φτώχεια, όχι μόνο τα πολλά, αλλά ενίοτε και τα λίγα.

H συνέχεια εδώ