Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

6 Ιουν 2015

Κορτώ, Χωμενίδης, το τσιγάρο του Νίκου Ξυδάκη, η Άννυ και η πρώτη μου έκθεση φωτογραφίας


Πέντε χρόνια πέρασαν από τον θάνατο του πατέρα μου. Σαν συγγραφέας δεν έχω φτιάξει ένα βιβλίο για εκείνον, θα ήθελα όμως να το κάνω κάποια στιγμή. Δεν παραλείπω να τον μνημονεύω και να του δίνω τις πιο πολύτιμες σελίδες μου στα τελευταία έργα μου. Δεν κατάλαβα τους λόγους που μια δημοσιογράφος σχολίασε αρνητικά τα βιβλία δύο ομότεχνών μου για τους γονείς τους. Θεώρησε την δημιουργική αυτή ανάγκη τους κανιβαλισμό. Δεν είμαι σε θέση να σκιαμαχήσω με τις απόψεις της. Είναι έωλες κι εγώ καλοπροαίρετος ως προς τα κίνητρα των ανθρώπων που θίγει. Ας επισημάνω πως δεν έχω διαβάσει ούτε την Νίκη του Χωμενίδη, ούτε το Βιβλίο της Κατερίνας του Κορτώ και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Κανάκη.  Θέλω να γράψω πως κάποτε ο πατέρας μου ήταν ο Νόμος στη ζωή μου, με όριζε χωρίς να μ’ αφήνει να επηρεαστώ από προσλαμβάνουσες προσανατολισμένες για να γίνουν οι ποθητές ορίζουσες  του εαυτού μου. Γίνονταν τότε μια επιλογή, αχειραφέτητη-με την έννοια πως τα αισθητηριακά σκιρτήματα δεν προέρχονταν από άπειρα πράγματα. Δεν μπορούσα να τα δω ή  να τα έχω όλα, οι ιδέες μου ήταν μερικές. Και ήταν ακόμη πιο μερικές γιατί ο Νόμος ήταν σκληρός και παθογόνος. Νόμιζα πως ο πατέρας μου κρατούσε τα όνειρα μου απέλπιδα. Στην δική μου πραγματικότητα ξέρω πια πως μου έδειχνε πως η φαντασία μου ήταν αποκύημα σεναρίων γεννημένων από πλαναισθησίες.  Χρειάστηκε να έρθω σε ρήξη μαζί του και επέλεξα τα γραπτά μου γι’ αυτό. Γραπτά κατεξοχήν ρηξικέλευθα και μετανεωτερικά. Ο αναγνώστης θα συναντήσει τον πατέρα μου άλλοτε ως τέτοιον και άλλοτε ως θεσμό τον οποίο ο εκάστοτε αφηγητής διαρρηγνύει για να τον αναβαπτίσει σε μια πιο ελεύθερη και δίκαιη δομή.  Οι ιδέες μου, αειφόρες πηγές εσωτερικής ανάτασης,  μετατόπιζαν το έργο τους προς το σώμα και τη γλώσσα μου. Γίνονταν πράξεις. Ο πατέρας μου στις πεζογραφικές μου αφηγήσεις περνά απ’ την διάθεση μου για απαξίωση, εξαφάνιση και τοποθέτηση του έως την απόλυτη ψυχοσωματική απαρτίωση του με το Σώμα και την Ψυχή μου. Είναι τότε που δίνω τα πιο ώριμα κείμενα μου. Εκείνα στα οποία βρίσκω μια αναγκαιότητα ύπαρξης στους πόλους όλων των δυισμών.

Η συνέχεια εδώ