Δεν θέλω δουλειά. Αποζητώ αγωνιωδώς μια προοπτική ζωής και
δεν τη βρίσκω.
Κλεισμένος μοναχός για χρόνια σε ένα φαύλο κύκλο, γυρεύω
διακαώς πια μόνο την ησυχία μου. Ένα μικρό σπίτι ολοδικό μου, μονολογώ, και ένα
σκύλο ίσως, ή μια γάτα, για συντροφιά.
Δεν βρήκα προκοπή δίπλα στους ανθρώπους. Φιλίες, έρωτες,
δουλειές όλα στο φως. Σε ό,τι κάποτε πίστευα σήμερα μου φαίνονται όλα τόσο, μα
τόσο, πλαστικά, ψεύτικα μες στο χαμόγελο και την υπόσχεσή τους. Και πώς τώρα
γυμνός να ξαναφορέσω αυτά τα ρούχα και να υποδυθώ γι' αυτό. Κι όταν ξημερώνει,
κλείνω τα παντζούρια και κοιμάμαι μέχρι να δύσει ο ήλιος πάλι. Και η ζωή
περνάει.
Δεν ήμουν ούτε είμαι άνθρωπος εγώ. Σκαλοπάτι ήμουν για να
πατούν άλλοι και άλλοτε παυσίπονο και πότε πότε σάκος και υπόνομος για να
ρίχνουν άλλοι τα χάλια τους και να συνεχίζουν οι ίδιοι πιο ανάλαφροι. Δεν είμαι
καλύτερος άνθρωπος δίπλα σας. Δεν είμαι ο εαυτός μου. Με χάνω δίπλα σας.
Δεν θέλω δουλειά. Θέλω μια προοπτική ζωής.
Ψάχνω τα σύνορα της πόλης
που με πεθαίνει για να ζει αυτή, να φύγω, να ξεφύγω, να γελάσω με την
καρδιά μου, να βρω μια καθάρια αναπνοή.
Πού τελειώνει αυτή η απέραντη πόλη, πώς αρχίζει κάποιος πάλι
να ζει;
Skylark , γέρος 34 χρονών χρ.
