Νομίζω πως κάποια στιγμή ο άνθρωπος θα δει με συντονισμένα όλα τα αισθητήρια όργανά του όσα η τύφλωση δεν του επιτρέπει να δει εν ζωή. Είναι συλλογική η άποψη ότι κανείς δεν έχει περπατήσει τους πιο ωραίους δρόμους. Κανείς δεν έχει μελετήσει τα ωραιότερα βιβλία... ίσως γιατί ακόμη δεν ξεκίνησε η συγγραφή τους. Και τελικά κανένας δεν βλέπει παρά σαν μέσα από καθρέφτη, αυτό λέει και ο Απόστολος Παύλος στην πιο γνωστή απ’ τις επιστολές του. Εκείνη που μάταια πασχίζει σαν κύμβαλο αλαλάζον να πλάσει την έννοια της αγάπης. Οι αισθήσεις μας συντελούν στην πλαναισθησία. Τα ιδανικά αρχέτυπα τους βρίσκονται στους ουρανούς. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε τις αισθήσεις μας πιο πολύ για να αποφεύγουμε παρά για να αντιμετωπίζουμε. Προκειμένου να μείνουμε σε κάποια κατάσταση και να παρακάμψουμε άλλα ερεθίσματα του περιβάλλοντος χώρου ακινητούμε την αφή, την όσφρηση… Αναλόγως. Ο άνθρωπος θα αντικρύσει ολικά όταν εισέλθει στην αιωνιότητα. Αποδεσμευμένος από χώρο, χρόνο και λοιπές διαστάσεις.
Ο Σωκράτης υποστήριζε ότι είμαστε εγκάθειρκτοι του σώματος μας. Εγώ θα προεξέτεινα την πίστη του και στην αλαζονεία, τη φιλαυτία, την απληστία. Δεν διαχωρίζω το σώμα και την ψυχή. Κατά τη διάρκεια του βίου μας αυτά τα δύο αποτελούν ένα ολοπαγές σύμφυρμα. Τίποτα δεν αντίκειται στον άνθρωπο. Τα πάντα είναι δρώντα υποκείμενα. Ακόμη και τα άψυχα πράγματα συνυφαίνονται με τον άνθρωπο με έναν τρόπο καθοριστικής συνοδοιπορίας.
Η αλήθεια για όλα είναι αυτό που διαρκώς μας διαφεύγει. Αν τα πράγματα έχουν σχεδιαστεί από κάτι τότε σίγουρα με τον θάνατο μας ξεκινάει η μεγαλύτερη δικαίωση όλων των δύσκολων αγώνων μας. Τόσες σκιαμαχίες, τόσοι βασανιστικοί στοχασμοί, τόσοι ανεξάλειπτοι πόνοι ψυχικής προέλευσης… δεν μπορεί,,,, δεν μπορούν τα θνησιγενή, περιπαθή βήματα μας στη ζωή να μείνουν ανεξιλέωτα. Ο Άγγλος ποιητής Μπρουκ λέει ότι εκεί, μετά το θάνατο μας, θ’ αγγίξουμε κι ας μην έχουμε χέρια και θα δούμε, γιατί δε θα ‘μαστε πια τυφλωμένοι από τα μάτια μας.
Οι άνθρωποι κλείνουμε τα μάτια μας για να σκεφτούμε καλύτερα χωρίς το αισθητηριακό αντιμάμαλο του τόπου στον οποίο κινούμαστε. Με το κλείσιμο των ματιών οι εικόνες συνεχίζουν την παρέλαση τους. Αιωνόβια μετεικάσματα ανακαλούνται μαζί με πολυκαιρισμένους στοχασμούς από τα άγνωστα βάθη ή αβαθή της μνήμης. Το κλείσιμο των ματιών είναι μια μέθοδος συγκέντρωσης αλλά και υποδοχής ή υπομονετικής εγκαρτέρησης της έμπνευσης. Το κλείσιμο των ματιών οξύνει την αφή. Νιώθουμε τόσα πολλά με μια τυφλή αφή. Νιώθουμε το σφυγμό της ζωής μέσα σε κάθε πλαστούργημα.
Η συνέχεια εδώ
