Πολύ συχνά τα πείσματα, οι παραξενιές και οι σκανδαλιές των παιδιών μπορεί να εκνευρίζουν τους μεγάλους, ακόμη και να τους φέρνουν εκτός εαυτού. Πολλές φορές δε, μερικοί βγάζουν και συμπεράσματα, ότι το παιδί που αντιδρά έτσι, μάλλον έχει κάποιο πρόβλημα. Κι όμως, μπορεί να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αυτές δηλαδή οι περίεργες αντιδράσεις του παιδιού, να είναι δείγματα μιας ιδιαίτερης προσωπικότητας και ενός λαμπρού μέλλοντος.
Ακολουθεί μια λίστα με 10 «παράξενα» γνωρίσματα, που μπορεί να εκδηλώσει ένα «προικισμένο» παιδί:
1. Εκδηλώνει ψυχαναγκασμούς και μανίες
Αρνείται να φάει,για παράδειγμα, το ρύζι, αν υπάρχει μέσα έστω κι ένας αρακάς. Ή μια μπανάνα, αν έχει έστω και ένα μαύρο σημαδάκι. Βάζει στη σειρά όλα του τα στρατιωτάκια και απαιτεί να μην του κουνήσουν κανένα. Οι ψυχαναγκασμοί είναι γενικά συχνοί στα παιδιά και ξεκινούν συνήθως γύρω στα τέσσερά τους χρόνια. Οι συμπεριφορές αυτές έχουν έναν τελετουργικό και επαναληπτικό χαρακτήρα, όπως το να τοποθετούν τα παιχνίδια τους με τάξη, να αποφεύγουν τις ενώσεις στα πλακάκια του πεζοδρομίου ή να μην αποχωρίζονται με κανέναν τρόπο αγαπημένα τους αντικείμενα. Τέτοιες συμπεριφορές συνήθως εμφανίζονται σε παιδιά που βάζουν υψηλά στάνταρ, και τις περισσότερες φορές περνούν γρήγορα. Αν δει λοιπόν ο γονιός, το παιδί του από ξένοιαστο νήπιο να μεταμορφώνεται σε μανιακό συλλέκτη, δεν χρειάζεται να ανησυχήσει. Ίσα-ίσα που στο μέλλον αυτή η τελειομανία του μπορεί να το κάνει έναν ακριβολόγο αρχιτέκτονα ή μια λεπτολόγο σχεδιάστρια.
2. Λέει «σκληρές αλήθειες»
Αν ακούσουμε το παιδί να λέει: «Κοίτα μια χοντρή κοιλιά που έχει αυτή η κυρία» ή «Η γιαγιά έχει σάλια», μας φέρνει όλους σε αμηχανία. Τα παιδιά από φύση τους είναι αυθόρμητα, αφού δεν κατανοούν τα όρια που διαχωρίζουν την ευγένεια από την αγένεια. Αυτό, που πρέπει όμως, να γνωρίζουμε είναι πως τα παιδιά μπορεί να έχουν έμφυτη την περιέργεια, αλλά δεν γεννιούνται με προκαταλήψεις. Αν και διακρίνουν τις διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους, δεν σχηματίζουν στερεότυπα σε αυτά που βλέπουν. Οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν ότι τα παιδιά είναι περίεργα για τις διαφορές, αλλά διδάσκονται την προκατάληψη από τους άλλους, και κυρίως από τους γονείς. Καλό θα ήταν, λοιπόν, να διδάξουμε στα παιδιά πρώτα να ρωτάνε και μετά να κρίνουν αυτό που βλέπουν και τους φαίνεται διαφορετικό. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τους καλλιεργήσουμε την άποψη πως όλοι οι άνθρωποι, αν και διαφορετικοί, είναι ίσοι και πως ακόμη κι αν δούμε κάτι διαφορετικό επάνω σε κάποιον, αυτό δεν είναι ούτε μεμπτό ούτε καταδικαστέο. Ένας έγχρωμος, ένας υπέρβαρος ή ένας υπερήλικος δεν είναι «όν» από άλλον πλανήτη, αλλά ένας άνθρωπος όπως εμείς. Αν στο παιδί καλλιεργήσουμε την ειλικρίνεια σε συνδυασμό με την ισοτιμία και την ευγένεια, τότε σίγουρα θα έχουμε έναν ενήλικο ειλικρινή, με υψηλή αυτοεκτίμηση, ευελιξία και προσαρμοστικότητα.Ένας τέτοιος ενήλικος θα μπορεί στο μέλλον να συνεργάζεται αρμονικά με τους άλλους, να διαθέτει διπλωματία και κοινωνική ευελιξία. Μήπως αυτό το παιδί έχει μέλλον στη Διπλωματία ή στην Επικοινωνία;
Η συνέχεια εδώ
