"Κατά τη διάρκεια του 1945", γράφει ο Woodhouse στο "Apple of Discord", "το να έχεις διατελέσει μέλος της αντίστασης έφθασε να θεωρείται πολιτικό έγκλημα και η συνεργασία με τους Γερμανούς εναντίον του κομμουνισμού, πολιτική αρετή. [..] Ένας πρώην αντάρτης είχε τις μεγαλύτερες πιθανότητες να βρίσκεται στη φυλακή και ένας πρώην ταγματασφαλίτης στις στρατιωτικές ή αστυνομικές δυνάμεις".
Στο "Σημειωματάριο ενός Πιλάτου", ο Εισαγγελέας Εφετών Παύλος Δελατόλας (μια από τις εξαιρέσεις του δικαστικού σώματος), διηγείται περιπτώσεις στις οποίες εαμίτες κατηγορούμενοι για διάπραξη ανθρωποκτονιών από πρόθεση και αντιμετωπίζοντας με βεβαιότητα την ποινή του θανάτου, πρότειναν ως μάρτυρες υπεράσπισής τους εκείνους τους οποίους υποτίθεται είχαν δολοφονήσει..
Η "αξιοπιστία" των δικαστηρίων της εποχής φαίνεται επίσης και στη σύγκριση των αποφάσεών τους για τους αγωνιστές της εαμικής αντίστασης σε σχέση με αυτές για τους δοσίλογους της κατοχής..
