Σηκώνομαι με δυσκολία, πηγαίνω σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης που έχω μαζεμένες όλες μου τις μουσικές, και διαλέγω ένα δισκάκι που ξέρω πως θα μπορούσε να φέρει στη ψυχή μου λίγη θλίψη μα παράλληλα και τόση παρηγοριά.
Στα χέρια μου, το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα», και στα αυτιά μου μελωδίες από μία από τις πιο τρυφερές ταινίες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου, το «Λαβύρινθο του Πάνα», πιάνω τον εαυτό μου να γυρίζει πίσω στα χρόνια που ήμουν και εγώ παιδί και προσπαθούσα να πιαστώ από κάπου, να κρυφτώ πίσω από κάπου, να νιώσω ότι ανήκω κάπου…
H συνέχεια εδώ
