Τριάντα βήματα απ’ τα σπίτια μας είναι ένα καφέ που μας περιμένει όλους με ορθάνοιχτες τις πόρτες. Άπειρη αποδοχή, ανοχή και κατανόηση για οποιαδήποτε πιθανή ανθρώπινη προσωπικότητα. Ανεπιθύμητες είναι μόνο οι ανάρμοστες συμπεριφορές. Και ανάρμοστες είναι μόνο οι παράνομες, οι μη νόμιμες. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει πρωτόκολλο, κάτι που να συνιστά ένδειξη υψηλοφροσύνης για το πνεύμα των ιδιοκτητών και των υπαλλήλων. Έχεις πάει μέχρι εκεί πολλές φορές. Συζητάς για τα πάντα, εξομολογείσαι τα πάντα και ευεργετείσαι απ’ τη θαλπωρή της ευσπλαχνίας. Θυμάσαι ακόμη τις φορές που ένιωθες εγκαταλελειμμένος και γονατισμένος από την ψυχική οδύνη. Ήξερες πως με επίμοχθο, κάποιας μορφής –στα βέβαια- σπαρακτικό ερπυσμό, σερνάμενος παρά άνω θρώσκων, θα τα κατάφερνες να πας σε τούτο το μαγαζί. Φορώντας πένθος στο πρόσωπο σου, με εκφράσεις παγωμένου τρόμου στο βλέμμα και το στόμα, έπρεπε ν’ απαλύνεις την μοναξιά σου δίχως να ντρέπεσαι να την κοινοποιήσεις. Και έφτανες εκεί και αναγάλλιαζες υπό τον ήχο των φωνών των ενθουσιασμένων και καρδιακών ανθρώπων που συχνάζουν στο όμορφο και φιλόξενο αυτό καφέ.
Τίποτα δεν έχει χαθεί με την Νταϊάνα. Κ’ η καφετέρια που δουλεύει κρύβει μέσα της ένα παραδοσιακό καφενείο.
Η Νταϊάνα είναι η μικροσκοπική γυναίκα που μας φτιάχνει τους καφέδες το πρωί. Αεικίνητη, χαμογελαστή, όλο σκέρτσα, ανακατεύει τις ουσίες με μοναδική ακρίβεια για ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα στο ρόφημα της επιλογής μας. Μιλάει πολύ. Ακολουθεί την πορεία του συνειρμικού λόγου. Πηδάει πάντοτε απ’ το ένα θέμα στο άλλο και το στόμα της είναι η μηχανή ακατάπαυτης εκφοράς των σκέψεων της. Τα ελληνικά της είναι βαριά και απηχούνε τον τόπο καταγωγής της. Ένα νησί στην άκρη του νοτιοανατολικού Αιγαίου. Ξέρεις πως η Νταϊάνα είναι εκεί για να σε ενημερώσει για τις γεννήσεις , τους γάμους, τους θανάτους και τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα κοντά στα σπίτια μας. Μπροστά της κάθονται πιο πολύ οι άντρες πελάτες του μαγαζιού και είναι εκεί μπροστά της που συναντιούνται δύο ιστορίες. Η ιστορία του παλιού καφενείου και η άλλη της σύγχρονης καφετέριας. Η γυναίκα αυτή υποδαυλίζει συζητήσεις απ’ αυτές που γίνονταν ακριβώς στους παλιούς καφενέδες, που οι πελάτες τους ήτανε μόνο αρσενικοί και που απότοκος των συζητήσεων τους ήταν η θελκτική ζύμωση και εν συνεχεία ανανέωση των ιδεών. Τίποτα δεν έχει χαθεί με την Νταϊάνα. Κ’ η καφετέρια που δουλεύει κρύβει μέσα της ένα παραδοσιακό καφενείο. Έτσι που νοιάζεται για όλους μας, η μοναξιά δεν θα μας υποτάξει ποτέ. Η τρέλα μας δεν θα μας βάλει ποτέ στο περιθώριο. Οι ιδιαιτερότητες μας γίνονται ειδικές ικανότητες για να προσεγγίσουμε την ίδια μας την ύπαρξη σαν κάποιο ξεχωριστό έργο τέχνης.
Η συνέχεια εδώ
