Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

24 Ιουν 2016

Αγρύπνια Πανσελήνου στο Θερινό Λιοστάσι, Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

Ήμερο μούχρωμα στο Σχοινιά.

Ιδού τελικά η Σελήνη, υπερβαίνοντας την αποφορά των ρύπων.
Το ανήκειν είναι στην ομορφιά
Ένα κορίτσι κολυμπούσε ανάμεσα στα ποικίλματα του νερού.
Εγώ έφευγα κι όμως ήμουν εκεί
Ο ουρανός έπεφτε με πέπλα κι όμως μαζί ανέτειλε
Το κορίτσι χριζόταν νύμφη στο γάργαρο φως
Κι ένα Ρε εβδόμης μινόρε άφρισε στον ορίζοντα
ρωμαλέα να ενώνει τις λύπες
Και τις χαρές φυσικά
καθώς έλαμναν στο φεγγαρόφωτο σκιές και φως μαζί
και του θανάτου και της ζωής τα κάλλη
κι ο κόσμος γδύθηκε ξάφνου  όπως εκείνη η κοπέλα
Από τα περιττά τα όλα κι έμεινε ένα Τι
ένα Ου Τι
Μες στο χρυσό νερό

Τα αρχαία παιδιά ήδη πηδάνε τωρα στις φωτιές
κι ηχούν πυροφανείς
οι φωνούλες τους τρελές από χαρά και σκότος

Τελικά, ναι,  το όλον του κόσμου χωράει στο κουκούτσι μιας στιγμής