Κι εσύ κρύφτηκες στις σελίδες ενός περιπτέρου,
γυάλισες τα δάχτυλά σου, τα φορέματά σου
μάζεψες,
μπήκες σ’ ένα κατάστημα ρούχων, έκρυψες τα μάτια σου,
τα τσιγάρα σου κάπνισες αργά,
το πρόσωπό σου έπλυνες ακόμα πιο σιγά,
τη φωτιά στα χείλη σου δαγκώνοντας,
την καρδιά σου όπως χτυπούσε, τα πόδια σου, εσύ
καθώς βράχηκες στ’ αλήθεια κάτω απ’ το φεγγάρι
όταν οι Κυριακές μοιάζουν αφόρητες
τα καφενεία γεμάτα
και μάτια ασάλευτα, όταν
τα Σάββατα η ζωή ξεπερνά το πλήθος
εσύ, κι εγώ, στερεώνουμε χαρταετούς
εσύ, κι εγώ, υψώνουμε σημαίες, όταν
η φυλακή που χτίσαμε
διαρκώς αλλάζει χρώματα.
