Ἴταλο Καλβίνο (Italo Calvino): Ἡ περιπέτεια ἑνὸς κακοποιοῦ (L’avventura di un bandito)

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΣΕ ἦ­ταν νὰ μὴν πια­στεῖ ἀ­μέ­σως. Ὁ Τζὶμ χώ­θη­κε στὸ κού­φω­μα μιᾶς πόρ­τας καὶ πε­ρί­με­νε. Γιὰ μιὰ στιγ­μὴ φά­νη­κε ὅ­τι οἱ ἀ­στυ­νο­μι­κοὶ σκό­πευ­αν νὰ συ­νε­χί­σουν νὰ τρέ­χουν ἴ­σια μπρο­στά τους, ἀλ­λὰ ξαφ­νι­κὰ ἄ­κου­σε τὰ βή­μα­τά τους νὰ γυ­ρί­ζουν πί­σω, νὰ στρί­βουν σ’ ἕ­να στε­νό. Πε­τά­χτη­κε ἀ­μέ­σως ἔ­ξω μὲ ἀ­νά­λα­φρες, με­γά­λες δρα­σκε­λι­ές.

          — Ἀ­κί­νη­τος ἢ πυ­ρο­βο­λοῦ­με, Τζίμ!

          «Μπρά­βο ρὲ πα­λι­κα­ρά­κια, πυ­ρο­βο­λῆ­στε!» ψι­θύ­ρι­σε ὁ Τζίμ, ἀλ­λὰ ἦ­ταν κι­ό­λας ἐ­κτὸς πε­δί­ου βο­λῆς, μὲ τὰ πό­δια του νὰ φτε­ρου­γί­ζουν πά­νω ἀ­πὸ τὰ πέ­τρι­να σκα­λο­πά­τια, στὸ λα­βύ­ριν­θο τῶν στε­νῶν σο­κα­κι­ῶν τῆς πα­λιᾶς πό­λης. Στὴν πα­λιὰ βρύ­ση πή­δη­ξε τὸ κάγ­κε­λο τῆς σκά­λας καὶ βρέ­θη­κε σὲ μιὰ στο­ὰ ποὺ γι­γάν­τω­νε τὸ θό­ρυ­βο τῶν βη­μά­των του.


Η συνέχεια εδώ