Στη φυλακή του έρωτα, Γιάννης Κουκάκης

Η ιδέα φυλακισμένη,
στη φυλακή του έρωτα,
ευτυχώς, ..
ή δυστυχώς, ..
χωρίς συρματοπλέγματα,
ελεύθερη, .. κοιτάζει όπου θέλει,
ελεύθερη, .. μα ύποπτη,
γιατί πάντα τα βράδια,
την γδύνουν οι φύλακες,
για να βρουν επάνω της,
το δίκοπο μαχαίρι, ..

Αναρωτιέται,
αμφισβητά,
μελετά,
αναθεωρεί,
δοκιμάζει,
χρονομετρά,
χρονοτριβεί,
πυροβολά αθόρυβα,
ότι είναι ταμπού,
μέσα σε πλαίσια,
χωρίς ταυτότητα,
χωρίς ορίζοντα,
χωρίς νόημα,
και λόγο, ..
άοσμο,
ή άκαρπο,
κληρονομιά του μηδενός,
απόλυτη ανάγκη του τίποτα,
κι όχι του υπέροχου κάτι, ..

Παραμένει φυλακισμένη,
φυλακισμένη χωρίς δόξα και τιμή,
φυλακισμένη χωρίς ελπίδα,
θύμα τρελλού έρωτα,
παράφορης αγάπης,
μιας υπερβολικής αγάπης,
υπερβατικής,
κτητικής,
τυραννικής,
ολοκληρωτικά σκληρωτικής,
σκληρής και αδυσώπητα μοιραίας,
αποπνικτικής,
που ρουφάει αχόρταγα,
κι ασφυκτιά, ..
όλο το οξυγόνο, ..

Είναι μια ατυχής κρατούμενη,
που η ίδια η μοίρα,
μια ζωή,
ολοκληρωτικά,
συνέχεια,
την καταδίκασε να ονειρεύεται,
ένα εξωτικό νησί, .. παραδεισένιο,
μόνη της,
με τα πουλιά παρέα, ..
ένα και μοναδικό όνειρο,
που έρχεται μέρα, .. νύχτα,
ασταμάτητα,
γλυκά να την τρελαίνει, ..

Είναι φυλακισμένη,
στις λεηλατημένες σκέψεις της,
στις βαθιές πληγές της,
στην άβυσσο του απόλυτου κενού,
εκεί που αυτογεννιέται η ίδια,
ένα βακτηρίδιο δυνατό,
που αντέχει τις κακουχίες όλες,
που αιτιολογεί τις σκέψεις της,
που χαϊδεύει τα γρανάζια της ελπίδας,
μια κινητήριος δύναμη,
που θέλει να ζευγαρωθεί,
μαζί με την αλήθεια,
μια υπέροχη ιδέα,
του θεού έρωτα,
ένα πρωτογενές χάδι,
μιας τρυφερής γυναίκας,
ένα διάχυτο άρωμα,
από φωτεινό λουλούδι,
που ανοίγει διάπλατα τις πύλες της καρδιάς,
και μεθάει ολόκληρο,
στο όνομα σου Αγάπη,
να πετάξει, ..
να βρει ελεύθερο,
την πολυπόθητη, .. γλυκιά «Eλευθερία» ..

 Πηγή