«Το γράψιμο
δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κατευθυνόμενο όνειρο» έλεγε ο Μπόρχες. Η Μαρία
Κοδάμα, σύντροφός του και πρόεδρος του Ιδρύματος Μπόρχες, περιγράφει τη ζωή της
μαζί του σαν να πρόκειται για ένα όνειρο που συνεχίζεται.
Λίγο πριν της
μιλήσω, διαβάζω το γράμμα που έγραψε για εκείνον έναν χρόνο μετά τον θάνατό
του. «Τι σημασία έχει ο χρόνος που κυλάει και ο πόνος και οι δοκιμασίες που
πρέπει να υπομένω, αφού μέσα μου υπάρχει η αγάπη για σας και η δική μου
αγάπη;».
Στη σύντομη
συνομιλία μας στο ξενοδοχείο Τιτάνια, παραδέχεται πως αισθάνεται γι’ αυτόν
ακόμα το ίδιο και με την ίδια ένταση έστω κι αν έχουν περάσει 30 χρόνια από το
θάνατό του. Ήταν μαζί του από τα 16 της χρόνια κι εκείνος την παντρεύτηκε και
την επέλεξε για κληρονόμο του λίγο πριν πεθάνει.
Μετά την
οριστική του τύφλωση, υπαγόρευε κείμενα στη μητέρα του και στην ίδια. Όμως στα
ταξίδια τους, ο σπουδαίος συγγραφέας έβλεπε με τα μάτια της Μαρίας Κοδάμα κι
εκείνη επέλεγε να του εξηγήσει τον κόσμο μέσα από τους ζωγράφους που ο ίδιος
αγάπησε όπως εξηγεί στο Κόκκινο.
Η συνέχεια εδώ
