Στέλλα Τσιρέκα, Δανεική ζωή

KΑΘΙΣΑΝ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ στὸ γω­νια­κὸ τρα­πε­ζά­κι δί­πλα στὴ τζα­μα­ρί­α ἡ μί­α ἀ­πέ­ναν­τι ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη.

Τὸ λι­νὸ ἄ­σπρο τρα­πε­ζο­μάν­τι­λο μὲ τὸ δι­α­κρι­τι­κὸ λευ­κὸ κέν­τη­μα καὶ τὸ γα­ρύ­φαλ­λο στὸ πορ­σε­λά­νι­νο βά­ζο προ­σέ­δι­δαν τὴν ψευ­δαί­σθη­ση μιᾶς σπι­τι­κῆς ἀ­τμό­σφαι­ρας. Ἔ­τσι τὸ ἔ­νι­ω­θαν ἐ­ξάλ­λου καὶ οἱ δυ­ό τους αὐ­τὸ τὸ μι­κρὸ ἑ­στι­α­τό­ριο στὴν ἄ­κρη τοῦ πάρ­κου.

         Τὰ τε­λευ­ταῖ­α εἴ­κο­σι χρό­νια —τό­σα με­τροῦ­σε ἡ γνω­ρι­μί­α τους— τὸ ἐ­πι­σκέ­πτον­ταν κά­θε με­ση­μέ­ρι Πα­ρα­σκευ­ῆς. Τὸ τρα­πέ­ζι ἦ­ταν κρα­τη­μέ­νο πάν­τα γι’ αὐ­τὲς τὶς δυ­ό. Μό­νο γι’ αὐ­τὲς τὶς δυ­ό. Με­γά­λω­σαν μὲ τὸν ἰ­δι­ο­κτή­τη τοῦ μα­γα­ζιοῦ, ξε­προ­βό­δι­σαν τοὺς πα­λιοὺς ὑ­παλ­λή­λους καὶ ὑ­πο­δέ­χτη­καν τοὺς νέ­ους μέ­χρι ποὺ πά­λι­ω­σαν κι αὐ­τοί. Γεύ­τη­καν κά­θε πιά­το, ἤ­ξε­ραν ἀπ΄ ἔ­ξω τὴ μου­σι­κή, κά­θε ἦ­χος καὶ μυ­ρω­διὰ ἦ­ταν τό­σο γνώ­ρι­μα ὅ­σο καὶ τὰ σπί­τια τους.

H συνέχεια εδώ