Ένα από τα συχνότερα παράπονα των γονιών είναι ότι το παιδί τους
παρουσιάζει έντονη επιθετικότητα -προς τους ίδιους, το ευρύτερο οικογενειακό
περιβάλλον ή τους μικρούς του φίλους. Ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά τα νευρικά
ξεσπάσματα είναι συνηθισμένα και, λίγο-πολύ, φυσιολογικά. Όταν όμως η
φυσιολογική νευρικότητα και η δυσκολία διαχείρισης των έντονων συναισθημάτων
γίνεται ανησυχητική επιθετικότητα, τότε οι γονείς πρέπει -πριν σπεύσουν να
αποδώσουν την «κακή συμπεριφορά» στα άτιμα τα γονίδια- να αναζητήσουν τα αίτια
στην δική τους συμπεριφορά. Πώς, λοιπόν, οι γονείς μεγαλώνουν επιθετικά παιδιά;
Είναι οι ίδιοι επιθετικοί
Αν ένας τρόπος που οι γονείς κάνουν τα παιδιά τους επιθετικά
δεν μπορούσε να λείπει απ' αυτό το κείμενο, είναι αυτός. Η βία είναι ένας
κύκλος που κάποιος ξεκινά και τα παιδιά μιμούνται τις πράξεις και τις
συμπεριφορές, δεν «συμμορφώνονται» από συμβουλές και κηρύγματα. Εάν οι ίδιοι οι
γονείς επιλέγουν το δρόμο των προσβολών, των απειλών και των φωνών (και,
φυσικά, δεν αναφερόμαστε σε κάποιο μεμονωμένο περιστατικό φυσιολογικής
έκρηξης), τότε προφανώς το παιδί που τους έχει σαν πρότυπο, θα μιμηθεί την
επιθετική τους στάση. Η... ενήλικη επιθετικότητα δεν χρειάζεται να μεταφράζεται
σε τριτοκοσμική, ενδοοικογενειακή βία. Οι έντονοι τσακωμοί ανάμεσα στο ζευγάρι
και η πρακτική των φωνών αρκούν για να δημιουργήσουν σε οποιοδήποτε παιδί
ένταση τέτοια, που θα μεταφραστεί σε επιθετική συμπεριφορά.
Η συνέχεια εδώ
