“Λυπηθείτε τους φτωχούς εραστές, που ίσως δεν κάνουν ό,τι
τους αρέσει
με τα φιλιά τους κάτω από ένα φράχτη, σπίτι που μια σταγόνα
της βροχής
μπορεί να καταστρέψει, από άθλιους αιώνες κρεβάτι δεν
γνώρισαν,
κάθε βάτο κι αγκάθι τους θυμίζει αγίους.
Επιθυμία της είναι η κουρτίνα που θα τη βλέπει τις νύχτες,
ευχάριστη θέση που τ’ όνομά της θα μπορούσε ν’ αλλάξει.
Επιθυμία του - των νυμφευμένων αγκάλιασμα που οι σκέψεις τους
όμοιες να γίνουν μπορούν,
που η φύση τους ρέει χωρίς την ντροπή ή τον ψόγο.
Ξαπλωμένοι στο χόρτο σαν να ‘ταν η κίνηση αμάρτημα,
ο ένας του άλλου την ανάσα κρατάει και τρέμει,
να μοιραστούν είναι έτοιμοι τον πανάρχαιο τρόμο- τα φιλιά
ξαναρχίζουν - της Ιρλανδίας τον τρόμο που τους συντροφεύει.
Τις εξουσίες σκεφτείτε, παιδιά, τις θεμελιωμένες επάνω
από τη δική σας άγνοια, που το βλέμμα τους κρύβουν,
και νόμιμα αμείβονται για ν’ αρπάζουν τ’ ανόητα όνειρα των
φτωχών εραστών,
των εραστών που, όπως φαίνεται, η επίσημη ευλογία τους
λείπει”
(Μαρία Λαϊνά, Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα, εκδ, ελληνικά
γράμματα)
