Νάνος Βαλαωρίτης, Μια ήπια εξομολόγηση

Οι απόπειρές μου έως τώρα
στην τρέχουσα νεοελληνική
ήταν αδέξιες και αναπαυμένες
σε δάφνες μεταχειρισμένες

μ’ έκαναν να προσποιούμαι
πως είμαι κάποιος άλλος συνεχώς
αν ήταν δυνατόν να
και με αυτόν να ταυτιστώ

γι’ αυτό δεν υπήρξε ποτέ
για μένα πρόβλημα σοβαρό
ν’ αλωνίζω πάνω- κάτω
γύρω γύρω μέσα έξω

στα κατάστιχα της ποιητικής
γραφής και μάλιστα με τέτοια
οικειότητα σ’ ένα είδος σ’ ένα
ύφος που το λέγαν σκοτεινό

ίσως ακριβώς γι' αυτήν
την παράξενη ορατότητα
οπτικής γωνίας που στένευε
κι επέκτεινε την προοπτική της

και μ’ έβγαζε χωρίς μεγάλη
δυσκολία απ' το πετσί μου
απ' τον σκοτεινό θάλαμο
σαν κάποιος να με εξαφάνιζε
ρίχνοντας φως πολύ επάνω μου

έμαθα λοιπόν με πλάγιο τρόπο
να κρύβομαι μην εκτεθώ
στα βλέμματα των περίεργων
πίσω από το κρηπίδωμα

μισοανεγερμένων έργων
με πλάτη στην Ανατολή
και πρόσωπο στη Δύση
....αμύνομαι....