Η μνήμη περιέχει πληροφορίες που βοηθούν για να εκτελούμε
διάφορες ενέργειες, «διατηρώντας» τις προσωπικές μας εμπειρίες. Η διαδικασία
που ακολουθείται όταν κάποιος προσπαθεί να θυμηθεί ένα συμβάν περνάει μέσα από
τρία στάδια. Στο πρώτο γίνεται η κωδικοποίηση της πληροφορίας, η οποία
«εισέρχεται» στη μνήμη. Για παράδειγμα, η εμφάνιση του δράστη,
«μετασχηματίζεται» σε κάτι αντιπροσωπευτικό για τον καθένα μας, αντιληπτό και
κατανοητό. Στο δεύτερο στάδιο, το συμβάν αφού κωδικοποιηθεί αποθηκεύεται στη
μνήμη. Μια ανάκριση που γίνεται ώρες ή ημέρες μετά από το συμβάν, οδηγεί στο
τρίτο στάδιο: τότε καταβάλλεται προσπάθεια να γίνει ανάκτηση της πληροφορίας, η
οποία έχει «αποθηκευτεί» στη μνήμη.
Η μνήμη αποθηκεύει ανεπεξέργαστες πληροφορίες και ένα μικρό
ποσοστό από αυτές, καταφέρνει να «περάσει» στη βραχυχρόνια μνήμη. Η βραχυχρόνια
αποθήκευση της πληροφορίας αφορά στην παρούσα κατάσταση της συνείδησης (τι
έχουμε στο μυαλό μας, τι μας ενδιαφέρει και μας απασχολεί).
Αυτή η μνήμη είναι περιορισμένη και συνοπτική. Είναι
ευαίσθητη σε εξωτερικές επιρροές και στις νέες πληροφορίες που εισέρχονται να
πάσα στιγμή. Έχει όμως τη δυνατότητα να διατηρηθεί και να ανακτηθεί εάν
επαναλάβουμε την εισερχόμενη πληροφορία. Μόνο ένα μικρό ποσοστό των πληροφοριών
της βραχυχρόνιας μνήμης «περνάει» στη μακροχρόνια.
Τα τρία στάδια που θυμάται ο άνθρωπος ένα συμβάν είναι η
κωδικοποίηση, η αποθήκευση και η ανάκτηση. Η αποτυχία μιας ανάκρισης μπορεί να
αφορά σε ένα ή περισσότερα από αυτά. Οι ερωτήσεις μπορεί να μη διασφαλίζουν ότι
η πληροφορία που αναζητείται έχει επαρκώς και κατάλληλα κωδικοποιηθεί. Η
αδυναμία ή η έλλειψη κωδικοποίησης ενδέχεται να οφείλεται στην αδυναμία
προσοχής ή ενδιαφέροντος από τον εξεταζόμενο. Ο εξεταστής οφείλει να θέτει όσο
το δυνατόν περισσότερες ερωτήσεις - ειδικά «ανοικτού τύπου» - για να
εξακριβώσει εάν η άρνηση απάντησης οφείλεται σε αντικειμενικά προβλήματα
ανάκτησης της μνήμης ή επιχειρείται απόκρυψη της αλήθειας.
Η συνέχεια εδώ
