και ήταν η τρίτη φορά
οπού εκουρσέψαν την Κύπρο
και δεν είχαμε διαβάσει ακόμη
ούτε μια αράδα
από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη˙
κι ο Ανδρέας Κάλβος
μπαινόβγαινε κρυφά τις νύχτες
στα καμπαρέ της Λευκωσίας γυρεύοντας έναν Ελληνα
να του απαγγείλει την ξεχασμένη ωδή του
εκατόν πενήντα τόσα χρόνια
"παρά προστάντας νάχωμεν...".
Κι όλοι τους γδυμένοι μόνο
μ' ένα βρακί μαύρο
ωσάν τον κώλο του τσακαλιού.
"Καλύτερα, καλύτερα..."
η καημένη η Κύπρος μας πάει!
Θα γίνει παράδεισος
μ' αυτό το κορίτσι στην πίστα
να χορεύει -
θυμάσαι που βλέπαμε τη φωτογραφία του
στις εφημερίδες στον πόλεμο του Βιετνάμ
και κλαίγαμε -
όπως τώρα με τις δικές μας
προσφυγοπούλες και πριν μισό αιώνα
με τις άλλες της Μικρασίας
να λάμπουν στα υπόγεια μπουρδέλα.
Ανδρέα Κάλβο
δεν έχεις λιμπιστεί τίποτε άλλο
εξόν από ποίηση;
Ποίημα από τον τόμο Ποιήματα 1964-2010, Εκδόσεις Γαβριηλίδης
2011
