Είμαστε μετέωροι. Πουθενά πια δεν χωράμε. Τίποτα δεν μας γεμίζει. Όλα μοιάζουν σα να μην έχουν πια νόημα κι ας φωνάζεις εσύ, μάνα, απ' την άκρη του κόσμου: «Πρόσεχε, παιδί μου. Μην παρασύρεσαι. Μην ακούς τις σειρήνες των καιρών, προχώρα με όσα σου έμαθα. Είναι απλά όλα όσα σου είπα όλα αυτά τα χρόνια. Να αγαπάς, παιδί μου, κι ας σε πληγώνουν. Εσύ να αγαπάς. Κάθε εμπόδιο να σε κάνει πιο δυνατή. Να γίνεται η αφορμή για νέες κατακτήσεις. Να παίρνεις δύναμη από αυτή την αγάπη για να αντέξεις. Μην πεις ότι δεν σου το έμαθα αυτό. Σου 'δωσα την αγάπη με το πρώτο γάλα. Σε τάισα με την τροφή της ψυχής για να μάθεις τι σημαίνει ζωή».
Το βιβλίο αφιερώνεται σε όλες τις μάνες του κόσμου και στο δίκαιο αγώνα τους για μια αξιοπρεπή διαβίωση σε αυτούς τους δύστυχους καιρούς.
