Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

25 Σεπ 2014

ΓΛΥΚΕΣ ΑΣΤΕΝΕΙΕΣ ( κουβέντα της Μέλπως Αξιώτη) ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ

‘’...Κι΄από τότε που θρηνώ
το ξανθό και γαλανό
και ουράνιο φώς μου,
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός του κόσμου’’
Γεώργιος Βιζυηνός

Το αύριο δε μας περιέχει
Βρέχεται από άγνωστα αστέρια
Τσιμπιέται από περίεργα κουνούπια
Που δεν πεθαίνουν
Ποτέ.
Το έχουμε αιφνίδια καταργήσει
Μας φοβίζει η φωνή
Λιποτακτούμε μπρός την αγάπη

Το σήμερα μας φάνηκεν αβάσταχτο
Ποτέ δεν βρέχει
Μόνο μια υγρασία χαμηλή και κίτρινη
Να επιμένει
Ο ήλιος κάνει τη δουλειά του
Και κοιμάται ύστερα
Ο,τιδήποτε μας αγγίξει
Τελειώνει.
Το διαχειζόμαστε μπάνικα :
‘’κάτι που το ξέρω απέξω, δεν με τρομάζει πια’’
Αγάπες χυμένες στο δρόμο, ερήμην και φλύαρες

Τον είχαν κουράσει όλοι αυτοί, το γιατρό.
Γέροι, πιο γέροι...
Όλοι με άνοιες
Να λένε για κούνιες, κορδέλες, σχολικές γιορτές
‘’ Το παρελθόν είναι τρομακτικό
Κι΄όμως...εκεί γυρίζουμε με δίψα
Τυχαίο νάναι ;’’

( 23 Σεπτέμβρη 2014 στο μπλογκ του φίλου Νίκου Τομαρά....αυτά )