Αρθρογράφος:
Δημήτρης Τσιριγώτης
Γιατρέ μου είμαι ένας
εκπαιδευτικός που αγαπάει πολύ τη
δουλειά του αλλά τώρα τελευταία με βασανίζουν σκέψεις πολλές. Αυτό που φοβάμαι
κυρίως είναι μη γίνω αυτό που νομίζουν οι άλλοι για μένα.
Ακούω τον περισσότερο κόσμο να ισχυρίζεται ότι η δουλειά μου
είναι πολύ σημαντική , να έχει απαιτήσεις από μένα , να λέει ότι είναι μια
εργασία τεράστιας ευθύνης , ότι διαμορφώνω τους αυριανούς πολίτες και άλλα
τέτοια που με κάνουν να καμαρώνω και ξαφνικά μου το πετάνε το μπουρλότο και
όποιον πάρει ο χάρος : «για τη δουλειά που προσφέρεις τα χρήματα που παίρνεις
είναι υπεραρκετά ». Πείτε μου γιατρέ μου πως να εξηγήσω αυτή τους την αντίφαση
: να θεωρούν τη δουλειά μου τη σημαντικότερη του κόσμου αλλά να μην
θεωρούν ότι θα πρέπει να ανταμείβεται
και ανάλογα.
Πολλοί λένε ότι δουλεύουμε λίγο αλλά δεν μου εξηγούνε γιατί
οι εκπαιδευτικοί παρουσιάζουν το μεγαλύτερο
ποσοστό σε σχέση με άλλα επαγγέλματα του συνδρόμου της «επαγγελματικής
εξάντλησης» (out syndrome ).Θα σας πω εγώ λοιπόν γιατί .Ο λόγος είναι ότι
καλούμαστε να πάρουμε πάρα πολλές αποφάσεις ταυτόχρονα και για πολλά άτομα.
Δηλαδή η αξία της οφείλεται στην ένταση
και στην ευθύνη που νιώθουμε και δεν μπορεί να αποτυπωθεί χρονικά . Πολλοί συγκρίνουν τη δουλειά του
εκπαιδευτικού με εκείνη του θεατρικού ηθοποιού. Δεν έχουν άδικο. Η διαφορά
είναι ότι ενώ ο ηθοποιός παίζει ένα ρόλο ,ο εκπαιδευτικός καλείται να παίξει
τόσους ρόλους όσοι είναι και οι θεατές.
Περισσότερα εδώ
