Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

3 Νοε 2014

Για τα γενέθλια του Οδυσσέα Ελύτη, του Άρη Δαβαράκη

Ο Ελύτης γεννήθηκε 2 Νοεμβρίου, τη μέρα που γιορτάζουνε οι άγιοι Ακίνδυνος, Πηγάσιος, Αφθόνιος, Ελπιδοφόρος και Ανεμπόδιστος. Αυτά τα πέντε ονόματα, από την εφηβεία μου κιόλας, τα έχω συνδέσει στο μυαλό μου με την ποίηση του Ελύτη που Πηγάζει με Αφθονία, Ανεμπόδιστη και Ελπιδοφόρα, μέσα από μια τολμηρή, γενναία ψυχή που αψηφάει τον κίνδυνο, με την ίδια τόλμη, είτε πολεμάει στα βουνά της Αλβανίας, είτε παλεύει με τις λέξεις μέχρι «ευανάγνωστα να γίνουν τα σωθικά του», μέσα στον κίνδυνο, πάντοτε Ακίνδυνος. Είναι για μένα ο πιο σημαντικός και απαραίτητος, ο πιο μεγάλος δάσκαλος.  Δεν είναι βέβαια κριτική άποψη αυτή που θέλει να κατατάξει τους ποιητές σε περισσότερο η λιγότερο σημαντικούς και απαραίτητους. Είναι μονάχα η δική μου αλήθεια. Είναι ο ποιητής μου, αυτός μου ταιριάζει. Είναι ο πιο σημαντικός για μένα γιατί η ποίησή του με βοηθάει να δυναμώνω και να προχωρώ και δεν προσπαθεί να με τραβήξει με την τέχνη του σε σκοτεινά λημέρια όπως συμβαίνει με την ποίηση  άλλων ομολόγων του. Και μου είναι και απαραίτητος αφού ο κάθε στίχος του με εμψυχώνει και με παροτρύνει να ζω ποιητικά, να μην φοβάμαι τίποτα δηλαδή και να πιστεύω ακράδαντα στο φως αυτό που δεν σβήνει ποτέ, ούτε πριν την γέννηση, ούτε μετά τον θάνατο. Διαλέγοντας προσεχτικά τις λέξεις του μία-μία, προσπαθεί να μου εξηγήσει ότι η ζωή δεν είναι ούτε δύσκολη ούτε άδικη από μόνη της – και ότι από εμένα εξαρτάται πόσο φώς θα αξιωθώ ( διότι «Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός», λέει ο Γιώργος Σεφέρης).  Με πολύ απλά Ελληνικά ο Οδυσσέας Ελύτης είναι πάντα το μισογεμάτο ποτήρι, ή αυτό που ξεχειλίζει. Ποτέ το μισοάδειο.

Αυτή η ποίηση του Ακινδύνου, του Πηγασίου, του Αφθονίου, του Ελπιδοφόρου και του Ανεμποδίστου είναι αυτή που, στον ρυθμό των σφυγμών μας μετράει «Ένα και δυο: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας. Ένα και δυο: τη μοίρα του ήλιου θα την πούμ' εμείς.». Εμείς που «Πιστέψαμε τα Βήματά μας - ζήσαμε τα Βήματά μας - είπαμε τα Βήματά μας άξια!». Απ’ την αρχή, από τους «Προσανατολισμούς» του, το συμπέρασμα είχε ήδη βγει: «Κανένα κύμα δεν κρατάει στο στήθος του κακία».

«Φεύγει ο κόσμος, είμαι σ' ένα κύμα του, εμπιστεύομαι όλος στη φορά του» λέει ανεμπόδιστα. Κίνδυνος δεν υπάρχει, είναι ακίνδυνα όλα. «Έμπιστο φως ξαναγεμίζεις το άλσος μου, έτοιμος είμαι στο προσκάλεσμά σου». Πηγάζει άφθονη η φωτοχυσία. «Το σκοτάδι με χρωστάει στο φως. Η γη στη θάλασσα, ή φουρτούνα στη γαλήνη». Τον λέω, τον αρθρώνω αυτόν τον στίχο και νοιώθω να πατώ γερά στη γη σαν να ασκούμαι για την εποχή που θα με βαρεθεί η βαρύτητα. «Το σκοτάδι με χρωστάει στο φώς». Και «Φως πάλι φως η ψυχή που μάχεται».

Περισσότερα εδώ