Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

9 Νοε 2014

Φίλος από τα παλιά, του Γιάννη Μακριδάκη




Χρόνια είχα να τον δω τον Βασίλη που με επισκέφθηκε απρόσμενα εχτές. Γονατισμένος στη γη ήμουνα και μάζευα κουρμάδες όταν ήρθε. Μασουλούσα κιόλας το δεκατιανό μου. Ήτανε μια από τις στιγμές που ένιωθα πλούσιος πολύ. Κι ας είχα μια βδομάδα να πιάσω έστω και ένα κέρμα χρήματος στα χέρια μου. Πλούσιος με την αληθινή έννοια ένιωθα και όχι με το χρήμα.

Διότι με είχε κόψει πείνα εκεί, από νωρίς στη δουλειά και έκανα μια βόλτα μες στον κήπο. Έκοψα μικρά ολόγλυκα ντοματάκια, ένα ματσάκι σέλινο, μαϊντανό και ρόκα, πήρα και ένα παξιμάδι από το κελάρι, τρεις σταγόνες λάδι απάνω του και μια χούφτα κουρμάδες κατινές στο άλλο χέρι, από αυτές που μόλις είχα βρει στη γη, κάτω από τις ελιές. Οι κουρμάδες είναι μια ποικιλία ελιάς που τις τρως από το δέντρο, δίχως ξεπίκρισμα. Τις ξεπικρίζει ένας μύκητας και μόλις ζαρώσει η ελιά και πέσει από το δέντρο στη γη είναι έτοιμη προς βρώση και απόλαυση. Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο και νοστιμότερο από τις κουρμάδες. Ιδίως κάτι τέτοιες στιγμές που είσαι ένα με τη γη και τα φυτά της όλα.

Η συνέχεια εδώ