Δημήτρης Αγγελής, Ο μοναχικός ταξιδιώτης της νύχτας

Ι.

Και νά ’ναι ώρα θεριεμένης μοναξιάς, ν’ αντιπαλεύεις
           μόνιμο σκοτάδι.
Στα δάση· με τις αρκούδες συντροφιά· βράδυ βροχής
           που ακούς φωνές απ’ το πηγάδι.
Κι αν είχες πίστη άλλοτε που έσερνε βουνά,
τώρα κανείς και τίποτα κοντά σου. Απ’ τη φωλιά σου
          αγναντεύεις χαμηλά
τα αναμμένα φώτα. Ότι σε κύκλωσαν
ωσεί κύνες πολλοί.

Κι η επαρχία σου τρυφερό κορμί
με νόημα φονικού.

ΙΙ.

Τη μέρα που σ’ αρνήθηκαν τον γυρισμό στην πόλη
και βρέθηκες το δειλινό σ’ απόγκρεμο γιαλό
αγρίμι, σύσκοτο θεριό στων Ελαιών το δάσος
να λές δικές σου προσευχές κοιτώντας τα βουνά

νοσταλγώντας με πάθος τα βουνά, τα δύσβατα ρουμάνια

εσύ ο ληστής, ο τετρωμένος αγάπης.