ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΣΤΟ ΑΛΛΟ
ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΓΕΜΑΤΟ ΣΩΜΑΤΑ
Έλληνας φιλόσοφος του β’ μισού του 5ου π.Χ. αιώνα, ο οποίος υπέθεσε, κατά πληροφορία του ιατροφιλοσόφου Γαληνού (2ος μ.Χ. αιώνας), την «ύπαρξη των ατόμων» και έγινε έτσι εισηγητής και δημιουργός της θεωρίας που στην πρώτη φάση της εξέλιξής της, από τον μαθητή του Λευκίππου Δημόκριτο ως τον Επίκουρο, τους Στωικούς φιλοσόφους και τον Λουκρήτιο. Ο Λεύκιππος γεννήθηκε στη Μίλητο, άκμασε στα 440/430 π.Χ. περίπου και υπήρξε μαθητής του Ζήνωνος του Ελεάτη.
Την αναγκαιότητα δεν συσχέτιζες ο Λεύκιππος με την κίνηση. Ο Λεύκιππος, όπως και ο Πλάτων, δέχεται την ύπαρξη σταθερής και αναλλοίωτης ενέργειας ως δράσης και αντίδρασης, γένεσης και φθοράς, από την οποία εκπηγάζει η κίνηση των ατόμων και των συνδυασμών (σχημάτων) τους (σφαιρών, στερεών, γωνιών, αγκιστροειδών εξογκώσεων).
Παράλληλα με τον ομοιόμορφο, ποιοτικά αδιαίρετο και χωρίς εσωτερική αλλαγή τρόπο ύπαρξης, έκρινε ότι η συνεχής οργανωμένη κίνηση αποτελεί φυσικό και πρωταρχικό χαρακτηριστικό των πραγμάτων που ερμηνεύει την εσωτερική τους δράση. Την κίνηση θεώρησε ως τρόπο ύπαρξης του «κενού».
Τα άτομα και το κενό ενυπάρχουν σε όλα τα πράγματα με απειρία συνδυασμών, οι οποίοι προσδιορίζονται βάσει τριών διαφορών με τις ονομασίες : ρυσμός, διαθιγή και τροπή. Οι συνδυασμοί αυτοί είναι αποτέλεσμα στροβιλώδους κίνησης, συνένωσης ή αποσύνθεσης, σύγκρουσης ή περιπλοκής, η οποία διέπεται από ορισμένες συμμετρίες ή ισορροπίες.
