Θανάσης Νιάρχος - Λίγο πιό ὕστερα

Σιγά σιγά θά κρεμάσουν κουρτίνες
στά παράθυρά μας οἱ ἄλλοι
θά βάψουν τά κεραμίδια μας
στήν πόρτα μας θά ἐντοιχίσουν ἕναν ἀριθμό
δίχως τύψεις γιά τά γράμματα πού δέ θά μᾶς στείλουν
γιά τίς φιλοξενίες πού μᾶς ἀποκλείουν
προσφέροντάς μας μιάν ἰδιωτική κατοικία
ἕνα δικό μας ἀριθμό
ἕνα μόνιμο ὀστεοφυλάκιο γιά τούς πολυφίλητους
τό κατώφλι μας θά τό πνίξει τό χορτάρι
ξερριζωμένο αὐθαίρετα ἀπό ξένη γῆ
ὁ κισσός θ’ ἀπλωθεῖ σ’ ὅλες τίς ἐπιφάνειες
θά πρασινίσει ἡ στέγη
ὁ σκόρος θ’ ἀρχίσει νά τρώει τά ἔπιπλά μας
κάθε πρωί
τόσο γνώριμη θά γίνει ἡ γειτονιά μας
πού θά τή βλέπουμε μέ κλειστά τά παράθυρά μας
θά καταλαβαίνουμε δίχως κόπο
σέ ποιόν ἀνήκει τό βῆμα
πού χτυπάει τό λιθόστρωτό μας τίς νύχτες
θ’ ἀδημονοῦμε ὅταν θ’ ἀργεῖ ὁ τρόμος να ’ρθεῖ
τήν αὐγή θά κλαῖμε – ὅπως πάντα
γιατί φοβόμαστε τόν ἥσυχο ὕπνο
καί οἱ τοῖχοι θά γεμίσουν
μέ τίς φωτογραφίες τῶν ἀγαπημένων μας
πού δολοφονήσαμε μέ τά ἴδια μας τά χέρια
μέχρι ν’ ἀνοίξουμε κάποια μέρα τά παράθυρά μας
νά δεχτοῦμε πασίχαροι τόν ἥλιο
πού θά στεγνώσει τίς μορφές μας πάνω στήν ὀροφή
καλύπτοντάς την μέ γύψινη διακόσμηση ἀκριβή.

«Εἰκοσιτέσσερα νυχτερινά τραγούδια» 1970.