Τη νυχτιά του
Μάη είχε ποτίσει,
μια ρέμβη απόκοσμη
βαθιά·
του πέλαγου η
ονειρόπλεχτη μιλιά,
τραγούδι λάγνο είχε
αρχίσει.
Τριγύρω σιγαλιά· κι
είχε βυθίσει
μια αχτίδα θάμπος
στα μαλλιά
κι΄έτρεμε εκείνη αδέξια,
γλυκιά,
-από άφατη ηδονή
είχε ριγήσει.
Δεντρά,
λουλούδια, χόρτα, κλειούσαν
θερμή λιγοθυμιά, και
μες στα χείλη,
η Άνοιξη κι΄ο
Έρωτας μεθούσαν
στο νέκταρ· άφραστη
εφάνη η Ομορφάδα,
κι΄οι στίχοι στους
ρυθμούς γοργά σκιρτούσαν
-μιας νύχτας που
εκόσμαε η λαμπράδα Αριστομένης Λαγουβάρδος
από την
ποιητική συλλογή: Στα απόκρυφα τοπία της μοναξιάς