Τράβηξα τη γη
για να σκεπαστούμε,
μήπως φορέσουμε απόψε
αφοπλιστικά κι αναίμακτα
τις λέξεις που χθες φτύναμε
σαν κουκούτσια,
μα μην μ’ απαντήσεις βιαστικά,
περίμενε τη σειρά σου
στην ουρά,
περιμένω απαντήσεις
από σένα κι από μένα,
ξανά και ξανά,
ως το χθες,
ως το σίγουρο κι απροσδόκητο
-1 του ασανσέρ,
υπόγειο αορίστως
κι εντόκως με θυμό,
(ποια λογική νοικιάστηκε
από τη φαντασία μου απόψε;)
μα δεν θέλω η λάσπη
να ζυμώσει τα κορμιά μας
γεμίζοντας με μείον ένα αύριο
ρίζες λωτών και μύθων.
