Πάντα θα μας περιμένει η μεγάλη χώρα
Στους ομφαλούς της πάχνης μιας μόνο νύχτας
Που ο νεκρός θ’ αποφασίσει ν’ αποβάλλει
Από την πλάκα του την βλέννα του σαλιγκαριού
Απ’ το φυτίλι του τη μίτρα ενός φωτός άγνωστου
Βγαλμένο από το μαύρο λάδι, τη στάχτη του ολολυγμού.
Θ’ ανθίσει ένας άνεμος στο ποτήρι της πρώτης αυγής
Δροσερός σαν τον βροσαντίτη
Το πένθος της παλιάς πόλης θα ‘ναι το σπάργανο
Το χερούβ που εξημέρωσε το λεπρό μεσσία
Και πέρασε σαν το σοφό που διαβάλλει τα ήθη
Υπερήφανα, αλλά ως το θάνατο, στην ήβη της εξορίας
Κανείς στη μεγάλη χώρα δεν πεθαίνει μονάχος
Παιδί στα ψυχρά πατώματα της πλατίνας, γερμένο στον πλούτο
Δε θα θελήσει τ’ αδιαπέραστα χαλιά της Νινευή
Για να πλαγιάσει γυμνό μετά το παιχνίδι
Τα νερά της μεγάλης χώρας θα ‘ναι δικά μας
Στ’ ανοιχτά φύλλα της αμνηστίας θ’ αποθέσουμε τα ωάριά μας
Και θα περάσει από πάνω τους διάφανος ιχθύς
Ανύσταγη αυτή η γυναίκα που ποτέ δε φανταστήκαμε
Θ’ αδημονεί να φανούμε μπροστά απ’ τα τείχη της χώρας
Θα περπατάμε πίσω από το φοίνικα
Θα καταρρέουν οι σατραπείες των ευνουχισμένων πατέρων ·
Στις σκληρές πλάκες της αιώνιας γης
Θα ναυαγούν οι πόθοι του φόβου
Όποιος φοβάται θα είναι αυτός που δε θα ‘χει βρει
Ακόμη τα πόδια για τη μεγάλη χώρα
Και στο στεγανό νου θ’ αφροδισιάζει
Νικηφόρος ο χρόνος με το βρεφικό του ανάστημα.
Πάντα θα μας περιμένει η μεγάλη χώρα
Που κραδαίνει η πιο εφηβική μας φαντασία
Τυλιγμένη γύρω από το χέρι της ωρίμανσης
Σα ξίφος συνάμα από σίδερο κι ατσάλι
Τόσο βαρύ για τη θνητότητα, τόσο ανάλαφρο
Για ό,τι μέσα μας δεν γράφηκε
Στο εφήμερο ποινολόγιο της σαρκός.
Πάντα θα μας περιμένει η μεγάλη χώρα.
Συλλογή «Ο Μονόκερως και η Ψύχωση»
Στους ομφαλούς της πάχνης μιας μόνο νύχτας
Που ο νεκρός θ’ αποφασίσει ν’ αποβάλλει
Από την πλάκα του την βλέννα του σαλιγκαριού
Απ’ το φυτίλι του τη μίτρα ενός φωτός άγνωστου
Βγαλμένο από το μαύρο λάδι, τη στάχτη του ολολυγμού.
Θ’ ανθίσει ένας άνεμος στο ποτήρι της πρώτης αυγής
Δροσερός σαν τον βροσαντίτη
Το πένθος της παλιάς πόλης θα ‘ναι το σπάργανο
Το χερούβ που εξημέρωσε το λεπρό μεσσία
Και πέρασε σαν το σοφό που διαβάλλει τα ήθη
Υπερήφανα, αλλά ως το θάνατο, στην ήβη της εξορίας
Κανείς στη μεγάλη χώρα δεν πεθαίνει μονάχος
Παιδί στα ψυχρά πατώματα της πλατίνας, γερμένο στον πλούτο
Δε θα θελήσει τ’ αδιαπέραστα χαλιά της Νινευή
Για να πλαγιάσει γυμνό μετά το παιχνίδι
Τα νερά της μεγάλης χώρας θα ‘ναι δικά μας
Στ’ ανοιχτά φύλλα της αμνηστίας θ’ αποθέσουμε τα ωάριά μας
Και θα περάσει από πάνω τους διάφανος ιχθύς
Ανύσταγη αυτή η γυναίκα που ποτέ δε φανταστήκαμε
Θ’ αδημονεί να φανούμε μπροστά απ’ τα τείχη της χώρας
Θα περπατάμε πίσω από το φοίνικα
Θα καταρρέουν οι σατραπείες των ευνουχισμένων πατέρων ·
Στις σκληρές πλάκες της αιώνιας γης
Θα ναυαγούν οι πόθοι του φόβου
Όποιος φοβάται θα είναι αυτός που δε θα ‘χει βρει
Ακόμη τα πόδια για τη μεγάλη χώρα
Και στο στεγανό νου θ’ αφροδισιάζει
Νικηφόρος ο χρόνος με το βρεφικό του ανάστημα.
Πάντα θα μας περιμένει η μεγάλη χώρα
Που κραδαίνει η πιο εφηβική μας φαντασία
Τυλιγμένη γύρω από το χέρι της ωρίμανσης
Σα ξίφος συνάμα από σίδερο κι ατσάλι
Τόσο βαρύ για τη θνητότητα, τόσο ανάλαφρο
Για ό,τι μέσα μας δεν γράφηκε
Στο εφήμερο ποινολόγιο της σαρκός.
Πάντα θα μας περιμένει η μεγάλη χώρα.
Συλλογή «Ο Μονόκερως και η Ψύχωση»
