Βασίλης Μανουσάκης, Το πέταγμα του πουλιού

Εκεί ψηλά στον ουρανό
αναδεύει το φως
σαν τον Ίκαρο
μια ευκαιρία ζητώντας
Μοναξιά

Κατεβαίνει στο χώμα
Ποθεί τη συνεύρεση
μα εσύ το διώχνεις
Δεν είσαι έτοιμη ακόμα λες
Μοναξιά

Σου χαρίζει την ύπαρξη
Σε παρασέρνει
Μα εσύ μένεις εκεί
σαν τον Προμηθέα δεμένη
στον εαυτό σου να μιλάς
Μοναξιά

Η μοναξιά όμως δεν κρατάει για πάντα
Σπάει το κέλυφος
Κι από μέσα φυτρώνει
γλυκός ένας μελίανθος
Σε πλημμυρίζει
Τα φρούρια που έχεις χτίσει γύρω σου
Γκρεμίζονται
Το πέταγμα του πουλιού
Αφήνει μόνο ωραίες αναμνήσεις
Λύτρωση