Καλησπέρα Πιτσιρίκο,
Όπως έχω γράψει σε παλαιότερό μου κείμενο, έφυγα από την
Ελλάδα το 2007. Μια δύσκολη αλλά, παράλληλα, και εύκολη απόφαση. Γιά μένα οι
παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και ο έρπων φασισμός ήταν χαρακτηριστικά
που δεν εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια.
Πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ανάθεσή τους, όποιος
είχε διαφορετική άποψη φιμωνόταν και διωκόταν.
Το 2007 πήρα μια απόφαση για να εξασφαλίσω στον 11χρονο τότε
γιο μου την δυνατότητα να ζήσει σε μιά κοινωνία, όπου η κανονικότητα της
ομοιομoρφίας δεν θα ήταν το ζητούμενο.
Στην Ελλάδα και την Ευρώπη της δεκαετίας του 2000, σε όλες
τις εκφράσεις της καθημερινότητας, ίσχυε η αρχή του πανομοιότυπου.
Στις σκέψεις, στα λόγια, στη συμπεριφορά.
Ό,τι διαφορετικό λοιδορείτο, και στην ουσία απαγορευόταν.
Φύγαμε για να προασπίσουμε το δικαίωμα μας να ζούμε
ελεύθεροι, κάτι που δεν μπορεί να γίνει μέσα σε κοινωνίες που χαλιναγωγούνται.
Έτσι, ήρθαμε Νοτιοανατολική Ασία.
Ο γιος μου συναναστράφηκε με παιδιά ορφανοτροφείων, παιδιά
που ζουν σε παραγκουπόλεις παιδιά που μεγαλώνουν σε σκουπιδότοπους.
Παράλληλα, πήγαινε σχολείο και γνώριζε τον κόσμο της
αλήθειας χωρίς ωραιοποιήσεις και ψευδαισθήσεις.
Σήμερα ο γιός μου πια στα 20 κάνει το δικό του ταξίδι στον
κόσμο.
Συναντηθήκαμε τον προηγούμενο μήνα στο Λουγκάνο, για να
αποχαιρετήσουμε γιά τελευταία φορά την γιαγιά του.
Η συνέχεια εδώ
