Γιῶργος Ἀράγης: Ὁ γείτονας

 

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ τοῦ γρα­φεί­ου μου ρί­χνω πό­τε-πό­τε μα­τι­ὲς κά­τω στὴν πλα­τει­ού­λα. Ἔ­χει σχῆ­μα ρομ­βο­ει­δὲς καὶ στὸ κέν­τρο της δὲν εἶ­ναι πλα­τύ­τε­ρη ἀ­πὸ 45 μέ­τρα. Εἶ­ναι σχε­δὸν γυ­μνὴ ἀ­πὸ δέν­τρα, ἀλ­λὰ τ’ ἀ­πο­γέ­μα­τα γε­μί­ζει ἀ­πὸ μι­κρὰ παι­διά. Στὴ μέ­ση της, ἀ­πέ­ναν­τι, εἶ­ναι ἕ­να δι­ό­ρο­φο σπι­τά­κι. Ἐ­κεῖ μέ­νει ἕ­νας γεί­το­νας μὲ τὴν οἰ­κο­γέ­νειά του, τὴ γυ­ναί­κα του, τὶς δυ­ὸ κό­ρες καὶ τὸ μι­κρὸ ἐγ­γο­νό του. Κά­θε πρω­ὶ ὁ με­σό­κο­πος γεί­το­νας βγαί­νει στὴν εἴ­σο­δο τοῦ σπι­τιοῦ του καὶ πε­ρι­μέ­νει λί­γο, ὥ­σπου οἱ γυ­ναῖ­κες νὰ τοῦ φέ­ρουν τὸν ἐγ­γο­νό του. Ἔ­πει­τα πιά­νει μὲ τὸ ἀ­ρι­στε­ρό του χέ­ρι τὸ δε­ξὶ χέ­ρι τοῦ παι­διοῦ καὶ παίρ­νουν τὸ δρό­μο γιὰ τὸ νη­πι­α­γω­γεῖ­ο. Ἡ πλα­τει­ού­λα εἶ­ναι λί­γο κα­τη­φο­ρι­κὴ καὶ βα­δί­ζουν προ­σε­κτι­κά.

Η συνέχεια εδώ