Η επίσκεψη της ζωής σου, μια διδακτική ιστορία από τον Χόρχε Μπουκάι

 Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών. Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο.

Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση «Η επίσκεψη της ζωής σου».

Η συνέχεια εδώ 

Ἀν­δρέ­ας Ἀν­δρέ­ου, ΚΛΜ

 

ΜΕ ΕΙΧΕ ΠΙΑΣΕΙ ἀ­πὸ τὰ στή­θη. Μοῦ τὰ ἕ­σφιγ­γε τό­σο δυ­να­τὰ στὶς χοῦ­φτες του, ποὺ νό­μι­σα ὅ­τι θὰ μοῦ τὰ ξε­ρί­ζω­νε. Ἀ­κό­μη καὶ ἀ­φοῦ ξε­ψύ­χη­σε, δὲν ἔ­λε­γε νὰ μοῦ τὰ ἀ­φή­σει. Μπαί­νον­τας δὲν πα­ρα­τή­ρη­σε. Τὸ τσε­κού­ρι.

Η συνέχεια εδώ 

Επικοινωνία και Αισθητική

 

Η επικοινωνία έχει ως αρχή ότι τίποτε δεν είναι επιπόλαιο και ότι τα σημαντικότερα θέματα διακυβεύονται στην επιφάνεια: η ιδέα που έχουν οι άλλοι για εσάς εξαρτάται από αυτό που αφήνεται να φανεί, και λιγότερο από αυτό που είστε, ενώ μια από τις αποστολές της επικοινωνίας είναι να πράξει τα δέοντα ώστε η εμφάνιση να προσεγγίζει όσον το δυνατόν περισσότερο την ουσία και η αισθητική να συμμορφώνεται με την ηθική.

Η συνέχεια εδώ 

Έφυγε η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα· επιτέλους θα αναπαυθούμε

 του Άκη Γαβριηλίδη

Μια φορά, πριν από πολλά χρόνια (πρέπει να ήταν γύρω στο 1990) είχα βρεθεί για λίγες μέρες στην Αθήνα, και είπα μεταξύ άλλων να επισκεφθώ την Εθνική Πινακοθήκη. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να είχε μία έκθεση με έργα Γκρέκο. Πήγα στη σχετική αίθουσα, και τη στιγμή εκείνη βρισκόταν εκεί μία τάξη δημοτικού· τα παιδάκια ήταν καθισμένα κατάχαμα, όπως και η νεαρή εκπαιδευτικός, φυσικά με τα απλά καθημερινά της ρούχα, η οποία τους εξηγούσε τον σχετικό πίνακα.

Ενόσω μιλούσε, πλησίασε από πίσω της μία κυρία, η οποία σημειολογικά αποτελούσε την απόλυτή της αντίθεση –αρκετά μεγαλύτερη, αρκετά βαρύτερη, με εμφάνιση «επίσημη», ταγιέρ και τα μαλλιά της κότσο-, έσκυψε και της είπε: «αν θέλετε πηγαίντε στη διπλανή αίθουσα, διότι τώρα έχω να κάνω την επίσημη ξενάγηση στον διάδοχο του ιορδανικού θρόνου».

Η δασκάλα δεν ταράχτηκε, και χαμογελαστή της απάντησε: «κανένα πρόβλημα, περιμένετε λίγο, σε πέντε λεπτά τελειώνουμε».

Η επίσημη ξεναγός σκοτείνιασε ελαφρώς, και την ρώτησε:

– Γνωρίζετε ποια είμαι; Είμαι η διευθύντρια της Πινακοθήκης.

Η κοπέλα όμως δεν εντυπωσιάστηκε από την παρουσία των εστεμμένων και άλλων επισήμων, δεν σηκώθηκε, ολοκλήρωσε την παρουσίασή της και μόνο μετά αποχώρησε συντεταγμένα με την τάξη.

Παρακολούθησα το περιστατικό αυτό γελώντας από μέσα μου, και το επόμενο διάστημα το είχα αναφέρει συχνά σε συζητήσεις ως ένδειξη ενός εξισωτικού πνεύματος που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία και μιας αδιαφορίας για μονάρχες και μοναρχίες, κυριολεκτικές ή μεταφορικές.

Την εκπαιδευτικό βέβαια δεν την ξαναείδα. Ξαναείδα όμως πολλές φορές την κυρία, στην τηλεόραση, πάντοτε με ταγέρ και κότσο, και πάντοτε με έναν λόγο γηραλέο, θεσμικό και πληκτικό.

Η κυρία αυτή πέθανε χθες σε ηλικία 83 ετών. Ήταν ακόμη διευθύντρια της Πινακοθήκης. Επί 30 χρόνια.

Διαβάζοντας τις αναφορές σε αυτήν, το εξισωτικό εκείνο πνεύμα φαίνεται να είναι παντελώς απόν. Όλες είναι εξυμνητικές, ακόμα και από ανθρώπους και θεσμούς που θα ανέμενε κανείς να στέκονται λίγο πιο κριτικά. Κάποιες αναφέρουν διακριτικά ότι «αμφισβητήθηκε», όπως της Lifo, η οποία όμως συμπληρώνει σχεδόν θριαμβολογώντας ότι «επικράτησε».

Το ότι επικράτησε είναι σίγουρο. Δεν ξέρω όμως αν αυτό ήταν καλό ή κακό, και για ποιον.

Δεν γνωρίζω κρυφές λεπτομέρειες. Κρίνοντας όμως εκ του αποτελέσματος (δηλαδή εκ της πανταχού παρουσίας της), σχηματίζω την εντύπωση ότι η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα ήταν η προσωποποίηση της διαπλοκής και του δημοσιοσχεσιτισμού. Όποια πέτρα σήκωνες, αυτή από κάτω. Είχε κατσικωθεί ισοβίως στους θεσμούς, εμποδίζοντας την ανάδειξη νέων ανθρώπων.

Η συνέχεια εδώ

Φερνάντο Πεσσόα, Διαιρώ αυτό που ξέρω

 Διαιρώ αυτό που ξέρω.

Προκύπτει αυτό που είμαι
κι αυτό που ξέχασα. Ανάμεσα στα δυο πηγαίνω.
Δεν είμαι αυτός που σκέφτομαι
ούτε αυτός που είμαι τώρα.
Αν θα σκεφτώ, κομμάτια γίνομαι
Αν θα πιστέψω, για μένα δεν υπάρχει τέλος.
Γι’ αυτό, είναι καλύτερα
ν’ ακούς μόνο το θρόισμα
της απαλής, βέβαιης αύρας
που μέσ’ από τις φυλλωσιές περνάει.

Μετάφραση,  Γιάννης Σουλιώτης

ΥΠΕΡ-Ολοήμερο Σχολείο: «Πώς τη λένε τη μαμά σου;» «Κυρία!»

 

Aς ρίξουμε μια πρόχειρη ματιά, τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, με τυχαιότητα ίσως αντιπροσωπευτική.

Η επαύξηση του σχολικού ωραρίου σε Δημοτικά και Νηπιαγωγεία έριξε για ακόμη μία φορά από τα σύννεφα εκπαιδευτικούς, ακαδημαϊκούς, ειδικούς της εφαρμοσμένης Παιδαγωγικής και κάθε άμεσα ενδιαφερόμενο.

Η αίσθηση που δίνεται είναι ότι σε κάποιο πρόχειρο brainstorming διαμορφώνονται ορισμένες ευλογοφανώς ενδιαφέρουσες ιδέες κι από εκεί, παρακάμπτοντας όλα τα απαιτούμενα στάδια για τη λήψη χάραξης εκπαιδευτικής πολιτικής σε στρατηγικό επίπεδο, ανακοινώνονται οι όποιες αποφάσεις.

Ως μόνη αιτιολόγηση προβάλλεται η κοινωνική αναγκαιότητα, η οποία σύντομα αποδεικνύεται επίφαση ικανοποίησης των όρων της αγοράς. Οπωσδήποτε η οικονομία αποτελεί σημαντικότατο μέρος της κοινωνικής διάδρασης. Είναι όμως αυτό αρκετό, ώστε ο λόγος της να αποτελεί θέσφατο;

Η συνέχεια του άρθρου εδώ

Γιατί να νιώθεις περήφανο επειδή είσαι διαφορετικό;

 

της Αλεξάνδρας Τάνκα

Για να φτιάξουμε έναν κόσμο πιο όμορφο. Για τον Ζακ, για τη Δήμητρα.

Μια από αυτές τις ζεστές ημέρες στεκόμουν στην Ακαδημίας, περιμένοντας υπομονετικά μια φίλη. Λίγο πιο πέρα κάτω από την ήλιο δεκάδες άτομα περίμεναν στη στάση του λεωφορείου, προστατεύοντας τα πρόσωπα τους από τις ακτίνες που έκαιγαν τα μάτια τους, είτε με καπέλα είτε με βεντάλιες.

Μια μικρή βέσπα με δύο κορίτσια σταμάτησε μπροστά από τον κόσμο. Το κορίτσι στη θέση του συνοδηγού κατεβαίνει, ευχαριστεί την οδηγό και αποχωρίζονται με ένα αξιαγάπητο φιλί στα χείλη.

Αμέσως οι βεντάλιες και τα καπέλα που έπεσαν αποκάλυψαν τα πρόσωπα πολιτών οι οποίοι ενοχλημένοι από το θέαμα αποφάσισαν να εκθέσουν τις άσχημες ψυχές τους οι οποίες αποτυπώνονταν στις γκριμάτσες των προσώπων τους.

Τα κορίτσια ωστόσο, φανερά, υπό το φως του ήλιου πλέον και όχι κρυφά μέσα στη σιωπή της νύχτας, χωρίς να χρειάζεται να κοιτάζουν δεξιά και αριστερά, φοβούμενες «μην προκαλέσουν», επέλεξαν να μην γυρίσουν να κοιτάξουν γύρω τους, αδιαφορώντας για τυχόν ενοχλημένους. Είπαν αντίο με ένα τελευταίο φιλί και ένα πλατύ χαμόγελο και αποχωρίστηκαν.

Για χρόνια τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα τα έμαθαν να ζουν με τον φόβο και την ντροπή. Τα επέβαλαν σε υποτιθέμενες θεραπείες μεταστροφής. Τα λίντσαραν. Τα έφτυσαν. Τα έβρισαν. Τα χτυπούσαν.

Γιατί νιώθεις παρόλα αυτά περήφανο;

Γιατί αυτός ο θυμός που συσσωρεύτηκε μετατράπηκε σε ελπίδα για μια κοινωνία πολύχρωμη, χωρίς φύλα, χωρίς νόρμες. Μια κοινωνία που μπορεί να δεχτεί την αγάπη και την σεξουαλικότητα όπως το νιώθει το καθένα.

Η συνέχεια του άρθρου εδώ