Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ

Με άλλο βλέμμα προσπαθώ
να δω τώρα τη ζωή μου,
που δε στηρίζεται πια στην ιδέα του μέλλοντος
αλλά συγκεντρώνεται στο τώρα,
και μ' αυτή την οπτική γωνία γδύνω το παρελθόν
από τα φανταστικά παραμύθια
που με βοηθούσαν τότε να ζήσω
και προσπαθώ να βρω την ουσία της ζωής
πριν το τέλος της δικής μου.

Ο θάνατος είναι πάντα ο κυρίαρχος εχθρός,
αλλά ως προσωπική εμπειρία
μόνο στη φαντασία ζει.

Ο άνθρωπος του δίνει σημασία ιστορική
και τον συλλαμβάνει
σαν την αρχή μιας καινούριας ζωής.

Τώρα η ιδέα του θανάτου
αδιάφορη μ' αφήνει,
αν και παγώνει με αυτή το σώμα.

Από την ποιητική συλλογή "Με άλλο βλέμμα" Εκδόσεις Καστανιώτη, Οκτώβριος 2018

Τηλεοπτική συνέντευξη του Νίκου Καββαδία στο ΡΙΚ το 1965

Βασίλης Φαϊτάς, Φέγγος

Το χέρι στο χέρι του πατέρα θυμάται
ερωτηματικό της νιότης
ύστερα γέρασε ξαφνικά
σαν ένα πανάρχαιο δέντρο
στον κήπο αναδύεται ακόμα
το φέγγος στις παρυφές των βημάτων
σκαλοπάτια κατεβαίνουν
στο σιωπηλό αντηχείο
στην αντίπερα όχθη αγνοημένο
κυλάει το γένος των προγόνων.

Ψυχή σκοτεινό αίνιγμα
εκτυφλωτική σιγή διαπερνά
το κενό μεταξύ ζωής και θανάτου
χαμένο φως δεν ελπίζει δεν φοβάται
υπάρχει στη δική του γαλήνη.

Γονατίζω μπροστά στο τίποτα και το άπειρο.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους, 2015

Ο «Θάνος Βλέκας» και η «γένεση» του νεοελληνικού μυθιστορήματος

Α. Η «γένεση» του νεοελληνικού μυθιστορήματος:

  Μέχρι τα μέσα του 19^ου αιώνα, δεν μπορεί να γίνει λόγος για νεοελληνικό μυθιστόρημα. Ο λόγος είναι ότι υπήρχε μία «παγίωση» της «πατριωτικής» ποίησης, η οποία εκφράστηκε εν πολλοίς από τους κορυφαίους Επτανήσιους ποιητές, Σολωμό και Κάλβο. Η ποίηση αυτού του είδους είχε κερδίσει την εύνοια του αναγνωστικού κοινού, ενώ, αντίθετα, το μυθιστόρημα είχε κατηγορηθεί ως μέσο διαφθοράς.

  Στις αρχές της δεκαετίας του 1850 αρχίζει η κυκλοφορία του περιοδικού «Πανδώρα». Στο περιοδικό αυτό, γίνονται μεταφράσεις γαλλικών ιπποτικών μυθιστορημάτων, οι οποίες δημοσιεύονταν σε συνέχειες. Παράλληλα, αρχίζει η καλλιέργεια του ιστορικού μυθιστορήματος από Έλληνες πεζογράφους, οι οποίοι επηρεάζονται από τον δυτικό ρομαντισμό. Παραδείγματα τέτοιων πεζογράφων αποτελούν ο Α. Ρ. Ραγκαβής με τον «Αυθέντη του Μωρέως», έργο που «αντιγράφει» σε μεγάλο βαθμό τον «Ιβανόη» του Scott[1], ο εκ της παροικίας της Αιγύπτου, Στ. Ξένος, με το έργο «Ηρωΐδα της ελληνικής επαναστάσεως» ή ο Χιώτης Κων. Ράμφος. Τα έργα των εν λόγω, δημοσιευμένα και αυτά στην «Πανδώρα», αντλούν τα θέματά τους από το πρόσφατο ηρωϊκό παρελθόν της χώρας και, είναι γραμμένα στην καθαρεύουσα. Ας σημειωθεί ότι η χρήση της αρχαΐζουσας από τους εκπροσώπους του ρομαντισμού ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την «ζωντανή», λαϊκή γλώσσα. [2]

Η συνέχεια εδώ

Μισέλ Ονφρέ – Μια αντι-ιστορία της φιλοσοφίας

Για να δημιουργήσουμε αυτό τον τόσο ωραίο κήπο με τις περιποιημένες αλέες και τους καλοκλαδεμένους θάμνους, πρέπει να σκαλίσουμε πολύ, να κλαδέψουμε, να κόψουμε. Η προβολή του ενός ή του άλλου συγγραφέα, μιας σκέψης περισσότερο από μια άλλη, η ανάδειξη ενός ρεύματος, η αξιοποίηση όλου του χρήσιμου εξοπλισμού για το θρίαμβο μιας θέσης, μας υποχρεώνουν να θάψουμε ονόματα, διατριβές, βιβλία, έννοιες στα υπόγεια…

Το να φέρουμε κάποια πράγματα στο φως προϋποθέτει το καταχώνιασμα μερικών άλλων στο σκοτάδι: σ’ αυτές τις αποθήκες όμως υπάρχει ένα σημαντικό ανεκμετάλλευτο υλικό.

Η συνέχεια εδώ 

Art Pepper - Waltz Me Blues

Waltz Me Blues, γραμμένο από τους Art Pepper & Paul

Chambers. Το τέταρτο κομμάτι του άλμπουμ με τίτλο Art Pepper Meets the Rhythm Section του Αμερικάνου μουσικού Art Pepper.
Ηχογραφήθηκε 19 Ιανουαρίου του 1957.
Κυκλοφόρησε το ίδιο έτος.

Ύφος: Jazz.


Πηγή:  Rhythmic Horizons

Ο Επίκουρος και ο χρόνος

Όποιος ασχολείται με την επικούρεια φιλοσοφία χρειάζεται να έχει από πριν ξεκάθαρα στο μυαλό του όσα έχουν σχέση με τον χρόνο (δεῖ προσκατανοῆσαι σφοδρῶς)· γιατί η έννοια του χρόνου διαφέρει από τις έννοιες που ανάγονται στις προλήψεις· ο Επίκουρος εξετάζει τον χρόνο με βάση σαφείς, συγκεκριμένες παραστάσεις (αὐτό τό ἐνάργημα) και τις προφανείς σημασίες τους· μιλούμε για πολύν ἤ ὀλίγον χρόνον και όλοι μπορούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό πρακτικά, χωρίς να χρησιμοποιούμε ιδιαίτερες λέξεις, φράσεις ή κάποια ειδική ορολογία, όπως κάνουν μερικοί, προκειμένου να περιγράψουν καλύτερα την έννοια (οὔτε διαλέκτους ὡς βελτίους μεταληπτέον). Είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούμε τους όρους που υπάρχουν ήδη και είναι γνωστοί (ταῖς ὑπαρχούσαις κατ’ αὐτοῦ χρηστέον), αφού δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τον χρόνο με κάτι που δήθεν έχει την ίδια ουσία με αυτόν (ὡς τήν αὐτήν οὐσίαν ἔχοντος), όπως κάνουν άλλοι· ωστόσο υπάρχουν πράγματα με τα οποία μπορούμε να συνδέσουμε την έννοια του χρόνου και μπορούμε γενικώς να τον υπολογίσουμε (ἐπιλογιστέον)· ας πούμε, όλοι γνωρίζουμε τη διαδοχή της μέρας και της νύχτας, τις υποδιαιρέσεις της ημέρας ή τις αλλαγές των εποχών, οι οποίες συνδέονται σαφώς με την έννοια της διάρκειας και του «χρόνου»[1]· ο χρόνος σχετίζεται ακόμη με τα συναισθήματα και τις καταστάσεις της ψυχής (τοῖς πάθεσι καί ταῖς ἀπαθείαις) ή με την κίνηση και τη στάση (κινήσεσι καί στάσεσιν). Είναι μάλλον κοινή αντίληψη ότι ο χρόνος «κυλάει»[2], μαζί με τις λύπες ή τις χαρές μας, και όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει «μισή ώρα δρόμος» ή «ενός λεπτού σιγή». Επομένως δεν χρειάζονται πρόσθετες αποδείξεις για την ύπαρξη και την «ουσία» του χρόνου (οὐκ ἀποδείξεως προσδεῖται), αρκεί να τον αντιλαμβανόμαστε με αναλογίες και συγκεκριμένα πρακτικά παραδείγματα της καθημερινής ζωής. (Παρ. 72, 73).

Η συνέχεια εδώ

Σακαλής Γρηγόριος, Έγκλειστος

Μπήκα πάλι σε μαντρί.
τη μοναξιά φοβήθηκα
κι ήθελα να νιώσω πιο δυνατός
άλλη μια φορά γελάστηκα.
Εξουσίασε ή θα σ’ εξουσιάσουν
μα τίποτα απ’ αυτά δεν θέλω.
Ήρθα στα δυό
καλόγερος ή διαβρωμένος
μα θα’ναι  λάθος, σκέφτηκα,
λάθος θα είναι
οι άνθρωποι δεν ζουν έτσι
δεν μπορεί
αλλιώτικα μπορούν να υπάρχουν…
Ύστερα κουράστηκε ο νους μου
κι αναστέναξα
ένα τραγούδι με γαλήνεψε
ένα βιβλίο με παρηγόρησε.

Ακυρώνω το κακό, Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

Ακυρώνω το κακό φυτεύοντας καημό στο κρυφό μου χώμα.

Ποτισμένο με δάκρυα, δεν μπορεί να σφάλλει .

Κι όταν σωπαίνει εργάζεται.

Κι ο καημός εδώ καμέλια και μαργαριτούλας άσπρη ανάσα.

Κι όλα τα πονεμένα πετεινά επάνω πτερωμένα.

Πώς αλλιώς, λέει σκεπτικός κι ο Μάντις,

θυσιάζεις πάντα αίμα στο κρυφό το σώμα.

Χρήστος Γιανναράς: Να υπερασπίσουμε, τι;

Μπήκε στον καινούργιο χρόνο η ζωή μας, ζούμε στο 2020. Ο συλλογικός μας χαρακτήρας και η καλλιέργειά μας δεν μας αφήνουν περιθώρια να βλέπουμε κατάματα την πραγματικότητα – δεν την αντέχουμε. Αυτό το ξέρουν καλά οι δυνάστες μας, κομματάνθρωποι και τηλεπερσόνες. Ετσι, εκλείπει εντελώς η κοινωνική αυτοκριτική, η αναγνώριση λαθών, άρα και οι ρεαλιστικές προοπτικές.

Σταματάμε σε αστοχίες χειρισμών, κρίνουμε και τις επικαιρικές στραβοτιμονιές, εκεί τελειώνει ο δημόσιος προβληματισμός μας. Η μάζα (λέξη ταπεινωτική αλλά δυστυχώς ρεαλιστική) προτιμάει το ψέμα, αρκεί να είναι ευφραντικό: να ζει με «εντυπώσεις», όχι με πιστοποιήσεις.

Η συνέχεια εδώ 

Colin Blakemore – O νους, το πιο ακριβό μας κτήμα

Η έπαρση των ανθρώπινων όντων, η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι μοναδικός και ριζικά διαφορετικός από τα ζώα, είναι κατανοητή. Όλα τα είδη είναι μοναδικά. Αν δεν ήσαν, δεν θα αποτελούσαν διακεκριμένα και ανεξάρτητα είδη. Κάθε ζώο, για να εκτελέσει το βιολογικό του έργο, να συντηρήσει τον εαυτό του και τα γονίδιά του, είναι υποχρεωμένο να ενεργεί σαν να υπάρχει ο κόσμος μόνο για το καλό το δικό του και της οικογένειάς του. Αυτή τη θεμελιώδη βιολογική επιταγή της αυτοσυντήρησης ο άνθρωπος τη μετέτρεψε σε ανθρωποκεντρική θεώρηση του σύμπαντος.

Η συνέχεια εδώ