Η πρόταση της εφήμερης ζωής, αληθεύει αιώνια ως Είναι

 

Η ζωή μέσα από την ασίγαστη ροή της, συχνά μας καλεί να την ακολουθήσουμε. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρεί να μας προτρέψει να αλλάξουμε. Αυτό καλείται εξέλιξη (=εξ-έλξεως).

Τότε οι έλξεις της, γίνονται προτροπής καλέσματα. Τα νεύματα της αυτά, είναι εκείνα τα οποία, άλλοτε είναι ορατά και άλλοτε όχι. Όπως επίσης κάτι το αποκτάμε και άλλοτε πάλι το χάνουμε.

Η συνέχεια   εδώ 

Στάθης Κουτσούνης, Σκεύος εκλογής

 Πώς είναι δυνατόν αυτός που αγάπησα τυφλά

που θυσίασα για χάρη του τ’ όνομά μου                                                      

ν’ ακούει να με χλευάζουν οι πιστοί του

λογχίζοντας με τα «προδότη» το κορμί μου

και να κοιτάζει αδιάφορος

ίσως και με περιφρόνηση

εφόσον συμφωνήσαμε

εμένα ξεχώρισε απ’ τους δώδεκα

έγινα σκεύος εκλογής

το έσχατο σκαλοπάτι της ανάβασής του

ακόμη και τα τριάκοντα εξαιτίας του τα δέχτηκα

να επαληθευτούν οι γραφές όπως έλεγε

δεν τα χρειαζόμουν τα λεφτά τους τι να τα κάνω

για να σωθεί το γρηγορότερο μονάχα πάσχιζα                    

 

φαρμακωμένος μες στο καπηλειό

χάιδεψε την τριχιά στη μέση του

και γέμισε ξανά την κούπα

 

δίσταζα ως την ύστατη στιγμή

δεν ήθελα να πονέσει

στον τελευταίον όμως δείπνο με ενθάρρυνε

ὅ ποιεῖςποίησον τάχιον

λες και βιαζότανε να σταυρωθεί

μα να τελειώσει τη δουλειά του αδημονούσε

και μετά μήτε καν ένα βλέμμα συμπόνιας

θύμα ήμουνα χωρίς επιλογή

μια παράπλευρη απώλεια της φιλοδοξίας του

ποιον πίστεψα θεέ μου ποιον λάτρεψα

όλοι στο κόλπο κι όλοι ίδιοι

προδομένος εγώ και όχι εσύ Κύριε

 

πνιγμένος στο δίκιο του

βγήκε θρηνώντας απ’ το μαγαζί

και τράβηξε κατά τα χωράφια

ώσπου έπεσε πάνω σε μια συκιά

           

το σώμα του κανείς δεν το κατέβασε

ούτε είχε την τύχη να αναστηθεί

αν και τόσες φορές πριν από εκείνον

σταυρώθηκε ολομόναχος


Από τη συλλογή Στου κανενός τη χώρα, 2020

Παντελής Θαλασσινός - Υγρός Ιούλιος

 

Η άνοδος στις αρχές και τα όρια της φιλοσοφικής γνωστοποίησης στον Πλάτωνα

 

Περισσότερες από μια φορές ο Πλάτων λέει ότι ο στόχος αυτού που μετέχει στη διαδικασία της γνώσης είναι η άνοδος σε μια έσχατη, υπερβατική αρχή. Μπορεί να μιλά για την άνοδο από υπόθεση σε υπόθεση σε κάτι που είναι αρκετό (ικανόν, Φαίδων 99d-107b)∙ ή για την ανιούσα γνώση του Ωραίου, από την παρατήρηση ωραίων σωμάτων στη γνώση του ηθικά ωραίου και από εκεί στη θέαση του ίδιου του Ωραίου (Συμπόσιο 210a κε.)∙ ή για την κλιμάκωση των τρόπων της γνώσης, από τους οποίους ο ύψιστος, η νόησις, αναγνωρίζει την αρχή των πάντων (Πολιτεία 509d-511e). Γεγονός είναι ότι σε παλαιότερες εποχές τη σημασία των χωρίων αυτών όχι μόνο δεν την παραγνώρισαν, αλλά έβλεπαν στην στάση για «άνοδο» και υπέρβαση» την ουσία του πλατωνισμού. Πολύ σπανιότερα, αντίθετα, αναγνώρισαν ότι ακριβώς η κίνηση της ανόδου αποτελεί το πραγματικό θέμα της δραματικής μιμήσεως στους διαλόγους. Και όσες φορές το διέβλεψαν, τόνισαν ως επί το πλείστον την ίδια την άνοδο ξεχνώντας ταυτόχρονα ότι οι διάλογοι δείχνουν πάντοτε μόνο ένα κομμάτι της κίνησης προς τα πάνω, ενώ με αρκετή σαφήνεια δηλώνουν ότι σκόπιμα μπαίνουν όρια στη διαδικασία.

Η συνέχεια εδώ 

Ν.Γ. Λυκομήτρος, "Ο Ήχος της Απώλειας", Εκδόσεις Βακχικόν (επιλογή ποιήματος: POST-COITAL TRISTESSE)

 

POST-COITAL TRISTESSE

 

Είναι εκείνη η στιγμή που τα σώματα καταλαγιάζουν

κι οι καρδιές επανέρχονται στον φυσιολογικό τους ρυθμό.

Είναι εκείνη η στιγμή που οι αναπνοές

γίνονται αργές και βασανιστικές

όπως εκείνες της καθημερινότητας.

Είναι εκείνη η στιγμή που τα χέρια χωρίζουν

κι οι εραστές μένουν μόνοι… μαζί.

Είναι εκείνη η στιγμή που τα χάδια

δεν αρκούν για να καλύψουν

την οδύνη αυτού που έρχεται

κι αυτού που μόλις χάθηκε.

Οι σταγόνες του νερού

σπάνε τη σιωπή των βουβών λυγμών

και καλύπτουν το ιδιωτικό Τείχος των Δακρύων.