Kenny Drew - Walkin-Talkin

Walkin' Talkin, το ένατο κομμάτι του άλμπουμ με τίτλο Talkin' & Walkin' του Αμερικάνου

Προσθήκη λεζάντας

μουσικού Kenny Drew.

Ηχογραφήθηκε Δεκέμβριο του 1955.

Κυκλοφόρησε το 1956.

Ύφος: Jazz.

Πηγή: http://rhythmichorizons.blogspot.com/

Το ιδεώδες της αθηναϊκής δημοκρατίας

Το αθηναϊκό ιδεώδες κανένας άλλος δεν το παρουσίασε με ευγλωττία πιο μεγαλειώδη και πιο δυνατή από τον Θουκυδίδη. Ο ιστορικός προσέχει καλά να μη μιλήσει για λογαριασμό του· Έτσι, αυτό το θαυμάσιο σχόλιο, […] το αποδίδει […] στον Περικλή.

Επιφορτισμένος να εκφωνήσει τον επιτάφιο των πολεμιστών που πέθαναν για την πατρίδα, ο ρήτορας δηλώνει ότι, χωρίς να χρονοτριβήσει στον έπαινο όλων εκείνων που, στο παρελθόν ή στο παρόν, συνέβαλαν στο μεγαλείο της Αθήνας, θα εξετάσει τους θεσμούς και τα ήθη που συνιστούν τη βασική αιτία της δύναμης και της ευημερίας της.

Η συνέχεια εδώ: https://axia-logou.blogspot.com/2014/04/blog-post_26.html

Ο παιδαγωγός σου δεν μπορεί να είναι άλλο από ελευθερωτής σου (Νίτσε – Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός)

Ο ταξιδευτής εκείνος, που είχε δει πολλές χώρες και λαούς και κάμποσες ηπείρους, και τον ρώτησαν ποια ιδιότητα των ανθρώπων συνάντησε παντού, έλεγε: «έχουν μια κλίση στην οκνηρία». Σε μερικούς θα φανεί ότι θα μιλούσε σωστότερα και πιο έγκυρα αν έλεγε: «είναι όλοι δειλοί». Κρύβονται κάτω από ήθη και απόψεις.

Κατά βάθος, κάθε άνθρωπος ξέρει καλά πως βρίσκεται στον κόσμο για μία φορά και μόνο, ως κάτι μοναδικό, και πως καμιά άλλη τόσο παράξενη σύμπτωση δε θα συνταιριάξει, για δεύτερη φορά, μια τόσο θαυμάσια πολλαπλότητα σε ενότητα, όπως είναι αυτός: το ξέρει αυτό, αλλά το κρύβει σαν μια κακή συνείδηση – για ποιο λόγο; Από φόβο μπρος στον γείτονα, ο οποίος απαιτεί τη σύμβαση, τη στιγμή που και ο ίδιος καλύπτεται με αυτή.

Η συνέχεια εδώ https://antikleidi.com/2018/03/03/nietche_sopenhaouer_pedagogos/

Γιώργος Παναγιωτίδης, Νυχθημερόν

Σβήνει μία ημέρα σ’ έναν τόπο
και μία άλλη ξεπηδά σε νέο μέρος.
Ίδια είναι παντού η νύχτα
αλλά ο καθένας ζει τη δική του.
Ούτε η ημέρα αγωνιά
για τον ερχομό της νύχτας
ούτε η νύχτα υπάρχει
γιατί σκέφτεται την ημέρα.
Στην ανυπαρξία της νύχτας
βρίσκεται η πραγματική ημέρα
μα η νύχτα προέρχεται
από την προσκόλληση του νου
στον πόνο του θανάτου, στην αγωνία
δηλαδή της άγνωστης ημέρας.


Aπό τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα 2005-2015

Οικόπεδο στον ουρανό, Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

Δάσος των Ψυχών , Πάρνηθα, έργο του Σπύρου Ντασιώτη

Υπήρξε ένας καιρός βεβαίως που ο ουρανός γαλουχούσε το ποίημα. Τώρα που μαγαρίστηκαν κι οι πτήσεις , ο ουρανός τεμαχίζεται και τον πουλάν οι εργολάβοι με υπεραξία.

Μετά φτύνουν στο χώμα  και πάνε στο εργοτάξιο.

Οικόπεδο  ο ουρανός λοιπόν

Αλλ’ όχι σαν το δικό σου κύριε Χρήστο

πατέρα που δεν σ’ είχα.

Πάντοτε ακτήμων  και άτεκνος εσύ καυχιόσουν, τι να τα κάνεις τα υπάρχοντα,  έχεις αγοράσει οικόπεδο στον ουρανό.

Που να ξέραν  οι αχρείοι πως τα πετούμενά σου λόγια έχουν κατοικηθεί εκεί ψηλά από φωλιές αγνών ψυχών

Κι ότι αυτοί εμπορεύονται αργό τον άδειο θάνατό τους μόνο...

Το διασημότερο παράδειγμα αμοραλιστικού ρεαλισμού

Το πιο διάσημο ίσως παράδειγμα στην Ιστορία είναι ο διάλογος των Αθηναίων με τους κατατροπωμένους Μηλίους – διάλογο τον οποίο ο Guthrie ονομάζει «το διασημότερο παράδειγμα αμοραλιστικού ρεαλισμού» (Guthrie 1971: 85). Οι Αθηναίοι ενώ διαπραγματεύονται τους όρους παράδοσης, απευθύνονται στους Μηλίους σε σχετικό σημείο, με τον ακόλουθο τρόπο (Θουκυδίδου, Ιστορία, Ε 89, 105):

Η συνέχεια εδώhttps://axia-logou.blogspot.com/2014/07/blog-post_22.html

Ο Στωικισμός σήμερα

Οι καιροί αλλάζουν συνεχώς. Οικολογική κρίση, πόλεμοι, μεταναστευτικό, τεχνητή νοημοσύνη, πανδημίες είναι ζητήματα που αφορούν ολόκληρο τον πλανήτη. Ποια είναι, όμως, η θέση του σημερινού ανθρώπου μέσα στον κόσμο; Τι σημαίνει να χάνει κάποιος την «κανονικότητά» του και πώς μπορεί να κρατηθεί ήρεμος και ατάραχος; Ο Στωικισμός έχει τις απαντήσεις (σε αυτό οφείλεται άλλωστε και η αναβίωσή του τα τελευταία χρόνια) για όποιον μπορεί να ακολουθήσει τις συμβουλές του:

Η συνέχεια εδώ:https://www.philenews.com/f-me-apopsi/paremvaseis-ston-f/article/912540/o-stoikismos-simera

Γιώργος Θ. Γιαννόπουλος, Η βάρκα

Τώρα που σου γνέφει
ο θάνατος
άσε με να σου μιλώ
για την αγάπη

Να θυμηθείς τον κήπο
με τα ρόδα
τις πασχαλιές
μιας ασπρόμαυρης
άνοιξης

Άσε με να σου μιλώ
για το ποτάμι
και το γαλάζιο
της χαράς
κι ένα κορίτσι
που λάτρευε το σώμα μου

Άσε με να σου μιλώ
για το βλέμμα των ανθρώπων
που σπάζει τη σιωπή
και πάτημα
στο αναπόδραστο

Άσε με να σου μιλώ
πώς σκάει η θάλασσα
και κατέρχεται
με τον χαρμόσυνο
όλεθρο

Άσε με να σου μιλώ
για τα παιδιά
μιας άδειας μήτρας
για την αγάπη
για το κορμί
του άντρα

Άσε με να σου μιλώ
για το τρυφερό
της σάρκας
στη σκιά
των άλλων
για τη βάρκα
που θάχει
κύματα
το χώμα

Aπό τη συλλογή Λόγια θανάτου και αγάπης, 2015

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΗΛΙΟΝΗΣ

Ἀστείαν ἀληθῶς ἰδέαν συνέλαβε πρωίαν τινὰ Κυριακῆς ὁ Τοῦρκος κατὴς ἐν Ἄρτῃ, ὅστις ἀφοῦ ἠθῴωσε πανδήμως καὶ σκανδαλωδῶς δύο ὁμοεθνεῖς του, ἀπαγαγόντας ἄκουσαν Ἑλληνίδα κόρην ἐκ τῶν παρακειμένων χωρίων, ἀπῆλθεν ὡς καλὸς μουσουλμάνος νὰ πάρῃ ἀμπτέστι*, πρὸς ἁγνισμὸν καὶ ἀπολύμανσιν.

Ὁ ἄξιος Τοῦρκος δικαστής, πρὸς ταῖς ἄλλαις ἀρεταῖς ὑφ᾽ ὧν ἐκοσμεῖτο, ἦτο δεξιώτατος εἰς τὸ ν᾽ ἀνακαλύπτῃ, πρὸς πρόχειρον δικαιολογίαν τῶν ἀποφάσεών του, πάμπολλα ἐδάφια τοῦ ἱεροῦ νόμου ἀγνοούμενα συνήθως ὑπὸ τῶν ἀμαθεστέρων συναδέλφων του, καὶ δεινὸς εἰς τὸ νὰ ἐκτείνῃ καὶ νὰ συστέλλῃ ἑκάστοτε, ὡς ἔμπειρος σκυτοτόμος, τὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν ρητῶν. Ἠδύνατο, ἐν ἐλλείψει ἄλλου προτύπου, νὰ χρησιμεύσῃ ὡς ὑπογραμμὸς τῶν νομολόγων καὶ τῶν δικορράφων παντὸς χρόνου καὶ τόπου. Εἶναι ἀληθὲς ὅτι, ὡς εἶχον τότε τὰ πράγματα, τὸ ζήτημα ἦτο πολὺ ἁπλούστερον, ἢ ὅσον σήμερον δύναται νὰ εἶναι, διότι ὁ αὐτὸς ἦτο συνήγορος ἅμα καὶ διαιτητής.

Η συνέχεια εδώ: http://papadiamantis.net/%CE%94%CE%B9%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/%CE%A7%CF%81%E1%BF%86%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%9C%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%82-1885

Άλλεν Γκίνσμπεργκ: Το «Ουρλιαχτό» της γενιάς των Μπιτ

Aναπόσπαστο κομμάτι της «Ιερής Τριάδας» των Μπίτ και βασικός εκπρόσωπος της «γενιάς των μπιτ», ο Allen Ginsberg υπήρξε ένα από τα «καλύτερα μυαλά της γενιάς του», μιας γενιάς που ήρθε σε ρήξη με την συντηρητική κοινωνία της Αμερικής. Το έργο του αποτελεί σημείο αναφοράς στην μεταμοντέρνα ποίηση, επηρεάζοντας σημαντικά, μαζί με τους συντρόφους του, τη λογοτεχνία του 20^ου αιώνα. 

H συνέχεια εδώ:https://tvxs.gr/news/prosopa/allen-gkinsmpergk-oyrliaxto-tis-genias-ton-mpit

Άγριος κήπος, Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

Ο άγριος κήπος είναι πάντα κήπος μοναξιάς. Θεριεύει στο κενό ανάμεσα στους χτύπους. Δικά του μόνο κλωνάρια βυθίζονται στον κοσμικό χορό.

Αν σκαρφαλώνοντας στον ψηλότερο κλώνο δεν σε λουφάξει ο τρόμος

αρπάζεσαι από βαθύ κενό

Και λάμνεις μόνος στη σιωπή, σε χαραμάδες θάλασσας μες στο νεφέλωμα της Γάτας

Ή βρίσκεσαι κρυμμένο κάπου θήραμα στο δάσος του Ωρίωνα

Αυτό που απομένει είσαι εσύ, αν απομένει κάτι

Αφουγκράσου να δεις ποιο διηνεκές του σώματος θάλπει την τόση μοναξιά

Κι άφησέ να μαϊνάρει εκείνη αυτό το μη ταξίδι.

Κάτω ο κήπος περατός. Πάνω τα ρήγματα του απέραντου

Κι ανάμεσα εσύ που ξέρεις πια πώς ρόδισε το νύχι του πάνθηρα

τι κόσμους ξεντύνει της γλαύκας το βλεφάρισμα

πώς στροβιλίζει ο Κρόνος τα αποπαίδια του

εσύ

που δε θυμάσαι το όνομά σου

όμως θυμάσαι το Χορό των βραχιολιών της Μαίας

εσύ

που πληρώνεις με συνέπεια φόρο ύπαρξης και δίδακτρα ψηλά της όρθιας στάσης

μπορείς να αποχαιρετήσεις, σύντροφέ μου, τα χρυσά βραχιόλια κι όλη τη λύπη που έκανες χορό

Μα να θυμάσαι πάντα, έρμα σου ο κήπος, έρμα σου η μοναξιά του

έρμα σου τα άστρα

Μην αντιβλέψεις

το χώμα τους η γη σου