Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου
Γιατί είναι τόσο συχνός και υπερβολικός ο φόβος μας για τον θάνατο; Κυρίως εξαιτίας του ναρκισσισμού μας. Ο ναρκισσισμός είναι εξαιρετικά πολύπλοκο φαινόμενο. Ένα μέρος του είναι απαραίτητο ως ψυχολογική πλευρά του ενστίκτου της επιβίωσης, αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό του, μετά την παιδική ηλικια, είναι αυτοκαταστροφικός.H συνέχεια εδώ
Ο Ουμπέρτο Έκο, τον Οκτώβριο του 2013, είχε εκφωνήσει στον ΟΗΕ μια ομιλία σχετικά με τη σημασία της συλλογικής μνήμης στην κοινωνία. Αυτή την ομιλία μας τη θύμισε πριν λίγες ημέρες η ιταλική εφημερίδα La Repubblica:Η συνέχεια εδώ
Εύκολο είναι να το πει.
Τους αγαπάει κι ας μην τους γνώρισε καλά.
Του αρέσει να τους βλέπει
να πίνουν αμέριμνοι καφέ,
να γελάνε εύκολα κλείνοντας πονηρά το μάτι
και να ερωτεύονται.
Κάποτε πάλι τον θυμώνουν, για λίγο όμως,
κι ας ξέρει πως τούτοι ονειρεύονται
μόνο τη νύχτα στο κρεββάτι,
όταν αυτός, χωρίς να κοιμηθεί,
τολμά να δει τους άλλους εφιάλτες.
Από την ποιητική συλλογή "Τα άλλα εμπόδια"
Ένα χρόνο πριν πεθάνει, o Φλαμανδός Peter Bruegel της Αναγέννησης του Βορρά, ζωγραφίζει αυτόν τον αξιοπερίεργο πίνακα, ασυνήθιστο όχι μόνο για τα μουντά του χρώματα, αλλά και για το αποτρόπαιο, εκ πρώτης όψεως, και –σήμερα– μη πολιτικά ορθό περιεχόμενό του. Η συνέχεια εδώ
Μετά τον θάνατο του Σωκράτη, πολλοί μαθητές του Αθηναίου φιλοσόφου, συμπεριλαμβανομένου του Πλάτωνα, ακολούθησαν τον Ευκλείδη στη σχολή του στα Μέγαρα φοβούμενοι για τη ζωή τους (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι 2.106). Ο Στίλπων, ο οποίος τον 4ο π.Χ. αιώνα, ανέλαβε τη διεύθυνση της Μεγαρικής σχολής δεν άργησε να αποκτήσει τη φήμη ενός «εξαίρετου φιλοσόφου».
ΠΙΣΩ ΤΟΥ ἀπεικονίζεται ἕνας χάρτης τῆς Ἑλλάδας. Ἐκεῖνος μὲ ὑπόνοια ἀχυρένιων μαλλιῶν κάθεται στὸ μονοκόμματο ξύλινο θρανίο ἐποχῆς. Κρατάει στυλὸ καὶ τὸ λευκὸ τετράδιο μπροστά του ἔχει μουτζοῦρες. Καμιὰ δὲν εἶχε τολμήσει νὰ τραβήξει ὁ ἴδιος.
