Χρῖστος Δάλκος: Ζήτω ὁ ἥλιος

ΠΕΡΝΑΩ συ­χνά, εἴ­τε μέ τό αὐ­το­κί­νη­το, εἴ­τε μέ τά πό­δια, ἀ­πό τή γει­το­νιά τοῦ Καρ­πού­ζα. Τί ἐ­στί Καρ­πού­ζας; Καρ­πού­ζας ἐ­στί ἕ­νας πα­λιός μου συμ­μα­θη­τής ἀπ᾿ τό Δη­μο­τι­κό. Τόν ἔ­βλε­πα συ­χνά πα­λι­ό­τε­ρα ἀλ­λά δέν τοῦ ἔ­δι­να γνω­ρι­μί­α, κα­τά πᾶ­σαν πι­θα­νό­τη­τα αὐ­τός δέν θά μέ θυ­μό­ταν, ἴ­σως κι ἐ­γώ δέν θά τόν θυ­μό­μουν ἄν δέν τόν εἶ­χα συν­δέ­σει μέ μιάν ἀ­νά­μνη­ση.

Η συνέχεια εδώ

Πέθανε η σπουδαία ποιήτρια Κική Δημουλά

Συγκίνηση έχει προκαλέσει στο πανελλήνιο ο θάνατος της σπουδαίας Ελληνίδας ποιήτριας και πεζογράφου, Κικής Δημουλά, η οποία έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών. 

Η σπουδαία ποιήτρια είχε υποστή ανακοπή καρδιάς και νοσηλευόταν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας από τις 2 Φεβρουαρίου.

Το ιδιωτικό θεραπευτήριο «ΥΓΕΙΑ» εξέδωσε ιατρικό ανακοινωθέν για το θάνατο της Ελληνίδας ποιήτριας.

Σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν: «Η ακαδημαϊκός και ποιήτρια κα. Κική Δημουλά προσήλθε  στο Θεραπευτήριο ΥΓΕΙΑ στις 02/02/20 λόγω χρόνιας αναπνευστικής ανεπάρκειας. 

Σήμερα στις 22/02/20 και ώρα 17:56 απεβίωσε λόγω καρδιακής ανακοπής σε έδαφος σοβαρής χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας και καρδιακής ανεπάρκειας».

Η Κική Δημουλά γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου 1931 στην Αθήνα. Το πατρικό της όνομα ήταν Βασιλική Ράδου.

Το 1952 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957).

Εργάστηκε σαν υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 έως και το 1973. Διετέλεσε πρόεδρος του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη (κοινωφελές Ν.Π.Ι.Δ. υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών).

Τιμήθηκε το 1972 με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Το λίγο του κόσμου, το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Χαίρε ποτέ και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή Η εφηβεία της λήθης. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Ισπανικά, στα Ιταλικά, στα Πολωνικά, στα Βουλγαρικά, στα Γερμανικά και στα Σουηδικά.

Σε μία ομιλία της για την ποίηση η Δημουλά όρισε ως εξής το ποίημα:

«Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα».

Η συνέχεια εδώ

Γεωργία Μακρογιώργου, Αίνιγμα

Μέρα-νύχτα παίζεται
το αίνιγμα της Σφίγγας
σε θέατρο σκιών.

Οι ήρωες το πρωί
τετράποδα σε κλουβί
καταναλώνουν όνειρα
να μεγαλώσουν.

Το μεσημέρι δίποδα
σε αποθήκες
μπαινοβγαίνουν
μαζεύοντας κτερίσματα.

Το βράδυ με μπαστούνι
σε σπίτι έρημο
ανάβουν καντήλι
με το δικό τους λάδι.

Από τη συλλογή "Το φως όταν μεταφυτεύεται", 2019

Φράνσις Γκάλτον - Η στατιστική στη Ψυχολογία κι η θεωρία περί ευγονικής

Στις, 16 Φεβρουαρίου 1822, γεννήθηκε ο βιολόγος και στατιστικός Φράνσις Γκάλτον, Ήταν αυτός που εισήγαγε τη στατιστική σκέψη στη βιολογία. Πρωτοπόρος σε πολλούς τομείς και, αν και κάποιες πλευρές του έργου του είναι παραπάνω από αμφιλεγόμενες, η γενικότερη συμβολή του στην επιστήμη δεν είναι αμελητέα.

Η συνέχεια εδώ

Αντίληψη και συνειδητότητα

Mε αφορμή μια συζήτηση για την διαφορά της συνειδητότητας και της επίγνωσης:

“be self-conscious” σημαίνει ότι μπορείς να είσαι παρατηρητής του εαυτού σου. “be conscious of the self” σημαίνει ότι αντιλαμβάνεσαι συνολικά την συναισθηματική και αισθητηριακή κατάσταση του σώματος σου.

Η συνέχεια εδώ 

Πώς σώθηκε ένα κεφάλαιο της ελληνικής φιλοσοφίας

Oι επικούρειοι συγγραφείς ήταν μοιραίο να εξαφανιστούν καθώς υπήρξαν αντικείμενο περιφρόνησης από τις άλλες φιλοσοφικές σχολές και αντικείμενο μανιώδους πολεμικής από τους χριστιανούς. Στους τελευταίους, που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο για τον καθορισμό της σωτηρίας ή της καταδίκης της «βέβηλης» λογοτεχνίας, οι επικούρειοι ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστοι: ίσως όχι τόσο για τη «σκανδαλώδη» θεωρία τους περί ηδονής, όσο για τη θεολογία τους.

H συνέχεια εδώ

Κωνσταντίνα Μαρίνη, Η βουκαμβίλια στο παράθυρο

Ἔτσι ὅπως ἔχει σκαρφαλώσει
στο μπαλκόνι μας
γέρνουνε ὅταν φυσάει ἀέρας
τὰ κλαριά της
Τότε ρουμπίνι φῶς
τὸ χρῶμα της
μπαίνει στὴν κάμαρα
καὶ μᾶς τυλίγει μέσα του,
καθώς ἁπλώνεται
πάνω στὰ σώματά μας
Καὶ τὰ λουλούδια της
σκόρπια δίπλα στὰ ροῦχα μας
στὸ πάτωμα.

Ἡ βουκαμβίλια στὸ παράθυρο
φρορὸς ἀκοίμητος
φυλάει τὶς νύχτες καὶ τὶς μέρες μας
μὲ τὸν δικό της χρόνο
λογαριάζει τὸν καιρό μας
Στῶν ἐποχῶν τὸν κύκλο ἁρματωμένη,
ὅπως ἐμεῖς
στοῦ καθημερινοῦ τὸ πρόσταγμα
Πότε χειμῶνες, πότε καλοκαίρια,
πότε μέρες μουντὲς κι ἀμίλητες
κι ὕστερα
ἀνάμεσα ἀπ’ τὰ φύλλα κι ἀπὸ τὶς στιγμὲς
χρῶμα καὶ φῶς νὰ ξεπετιέται πάλι.

Ἡ βουκαμβίλια στὸ παράθυρο
τῆς ἀγάπης μας
ὁ μυστικὸς ὁ κῆπος
ὁ ἀμάραντος.

Από τη συλλογή Τα χέρια και ο χρόνος, 2018

Horace Parlan - Headin' South

Headin' South, γραμμένο από τον  Horace Parlan , το πρώτο

κομμάτι του ομότιτλου
άλμπουμ του Αμερικανού μουσικού Horace Parlan.
Ηχογραφήθηκε 6 Δεκέμβρη του 1960.
Κυκλοφόρησε το 1961.

Ύφος κομματιού και άλμπουμ: Jazz 

Πηγή:  Rhythmic Horizons

Εγκώμιο της άστοχης νιότης, Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

...πέρασε ανεπιτυχώς από τις συμπληγάδες της νιότης ένα μικρό σκαρί - ας πούμε «εγώ» ή αυτό που ονομάζω εαυτό μου κατά τη διάρκεια του μικρού ταξιδιού μου στην ύπαρξη - ταξίδι που αυτή τη στιγμή που γράφω συνεχίζεται - κι ίσως εξακολουθήσει κι αφού τα χέρια μου και τα σύμβολα των γραμμάτων μου χαθούν - ποιος ξέρει τις δυνάμεις του Κενού και του Αοράτου -

Ανεπιτυχώς λέω παρότι επέζησε το σκαρί - αλλά διαρκώς νεαρό, χωρίς ίχνος ενήλικης κατασκευής. Εξού και τα τραύματα στο κατάρτι και στην πρύμνη... Η νιότη τραυμάτισε και βασάνισε πολύ αυτό το πλοιαράκι - και καθόλου δεν συμφωνώ με τους υποστηρικτές της άποψης ότι η νεότης είναι η καλύτερη περίοδος της ανθρώπινης ζωής και λοιπά και λοιπά... Γεμάτη γκρεμούς η νιότη και ήττες.

Οι δικές μου συμπληγάδες άφησαν τραύματα στα νώτα και το σκαρί συνέχισε αμετανόητο τις διαδρομές του στις άγνωστες θάλασσες . Έφτιαξε δικούς του χάρτες νιότης, αλλά και βεβαίως κουκίδες ερωτευμένων κρυμμένων νησιών, μπορώ να πω ότι επινόησε πολλά μικρά νησιά, τα δημιούργησε εκ του μη όντος και τα άφησε μετά μονάχα τους πάνω στους δικούς του χειρόγραφους χάρτες .

Τώρα έχω γίνει, ναι, χαρτογράφος. Όχι σπουδαίος ταξιδευτής, εξαιρετικά απρόσεκτος τιμονιέρης, θαλασσοπόρος ούτε κατά διάνοια. Υπάρχει επίσης χωνεμένη στο σκαρί μου μια ανυπότακτη αμεριμνησία που το εμποδίζει να εξελιχθεί σε σοβαρό σκάφος . Αλλά δεν πειράζει. Οι διαδρομές μου είναι ως επί το πλείστον ουλές δακρύων πάνω στα νερά της διαρκούς ακατανόητης νιότης. Και διαρκώς ανανεώνονται, καθότι απελπιστικά ημιτελείς και συχνά πλανερές.

Σκύβω το κεφάλι και ταπεινώνομαι στης  θάλασσας το μέγεθος και τις ορέξεις.  Να τη σέβεσαι τη θάλασσα,  λέω στον εαυτό μου συχνά, αντικρίζοντας τον μακρινό ορίζοντα ή κάποιες ακτογραμμές άγνωστης Ηπείρου. Κι αυτό το κύμα όταν ορθώνεται με όλο το θυμό του Ποσειδώνα.

Εσύ, σιωπηλέ μοναχέ της καρδιάς μου, μη μεγαλώσεις ακόμα. Μείνε πάντα έτσι μόνος αλλά νέος. Σε παρακαλώ...

Γιώργης Μανουσάκης: Ἡ ἱστορία ἑνὸς ἐρειπίου

ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΜΕΓΑΛΟ, μὲ δυ­ὸ πα­τώ­μα­τα, πί­σω ἀ­πὸ τὰ κάγ­κε­λα, μέ­σα στὰ δέν­τρα. Ὅ­μοι­ο μὲ τ’ ἄλ­λα σπί­τια τοῦ με­γά­λου δρό­μου καὶ μα­ζὶ ἀ­νό­μοι­ο, ξε­χω­ρι­στό. Μέ­σα του ἔ­σφυ­ζε ἡ ζω­ή: Ἄν­θρω­ποι ἀ­νέ­βαι­ναν καὶ κα­τέ­βαι­ναν τὶς σκά­λες του, ἄ­νοι­γαν κι ἔ­κλει­ναν τὶς πόρ­τες, κά­θι­ζαν στὶς κα­ρέ­κλες, μι­λοῦ­σαν με­τα­ξύ τους, ἔ­τρω­γαν κι ἔ­πι­ναν, κοι­μοῦν­ταν. Ἄν­θρω­ποι. Μὲ χα­ρὲς καὶ μὲ λύ­πες, μὲ σκέ­ψεις, μὲ ὄ­νει­ρα.

Η συνέχεια εδώ

Ο Αριστοτέλης και η ακράτεια σε σχέση με τα πάθη και την οργή

Ο Αριστοτέλης συνοψίζοντας τα ψυχικά φαινόμενα που οδηγούν τον άνθρωπο στην κακία καταλήγει σε τρία: «Τρία, λοιπόν, είναι τα ψυχικά φαινόμενα για τα οποία μας αποκαλούν κακούς: η κακία, η ακράτεια και η θηριωδία» (1200b 4.3).

Το δεδομένο ότι η κακία (σε όλες τις μορφές της) αποτελεί ψυχικό φαινόμενο καταδεικνύει ότι το ζήτημα της κατάκτησης της αρετής (και κατ’ επέκταση της ευτυχίας) έχει να κάνει με την ψυχική ισορροπία που θα επιφέρει το μέτρο σε όλες τις ανθρώπινες πράξεις. Οτιδήποτε διαταράσσει την ισορροπία αυτή έχει ως αποτέλεσμα τις στρεβλώσεις (που έχουν πάντα ψυχική αφετηρία), δηλαδή την ακύρωση της ευτυχίας ζημιώνοντας πρώτα το άτομο (που είναι αδύνατο να βιώσει την αληθινή χαρά της ουσιαστικής συναναστροφής) και στη συνέχει τον περίγυρο (που θα εισπράξει την αρνητικότητα της συμπεριφοράς του).

H συνέχεια εδώ