Νάνος Βαλαωρίτης, Τόνα μέσα στ΄άλλο

 Τά πάντα αλλάζουνε γίνονται τόνα τ’ άλλο
Τά ξύλα γίνονται πέτρες τά δέντρα σύννεφα
Ο’ι γυναίκες άντρες τά φύλλα θάλασσες
Τά φτερά πηγάδια τά μάτια άέρας
Τά σερτάρια μέταλλα τά λουλούδια νοϋς
Τά γράμματα καί οι γραφές γίνονται
Αναλφάβητα τ’ ώραϊο γίνεται κτήνος
Τ’ άρσενικό ούδέτερο τά μυστήριο φανερώνεται
Ή έλπίδα τυφλώνεται όπως ό πλούτος
Τά πάντα είναι τηλεσκόπια καί τίποτα δέν είναι
Σίγουρα ότι θά γίνει ή δέ θά γίνει
Όλα είναι τά ένα μέσα στ’ άλλο πέτρες
Ποτάμια τρέχουνε άπό τά δάχτυλά του
Οί λέξεις τους είναι τουλίπες
Ή άγάπη του είναι στέρνα είναι τραπέζι
Μιά πολυθρόνα κάθεται μέσ’ τά δεξί του μάτι
Τό περιβόλι τού παραθυριού είναι ένα
Κοιμητήριο φύλλων ή άγορά είναι παρθένα
Καί ή δροσιά τού δειλινού μιά στραβοτιμονιά
Μιά βελόνα τεντώνει τήν κλωστή της ώσπου νά σπάσει
Ενα πόδι μασάει τήν άλυσσίδα του ένας χαρταετός
Γίνεται σκύλος καί δαγκώνει όποιον έτυχε νά περάσει
“Ενα παιδί ορφανό γίνεται ή μητέρα ένός άλλου
“Ενας τίτλος γίνεται άπορος καί παντρεύεται
Ο,τι ύπάρχει ζεϊ τά μέταλλα μέσα στή γή
Οί πέτρες μές ατό χώμα άπόδειξη πώς μαραίνονται
“Αμα τά ξεριζώσεις ό κόσμος είναι τρομερός
Δανείζει καί δανείζεται άλλάζει χρώμα
Δέ λέγεται πιά όπως λέγεται είναι
Τέρας χελώνα ντιβάνι καναπές μπούτι γκαζιέρα
Καί μαλλί ξανθό γύρω άπό ένα γυναικείο φύλλο.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Τραμ", Δεύτερη Διαδρομή, Δεύτερο Τεύχος, Θεσαλονίκη, Σεπτέμβρης 1976.

Αρχαία Σπάρτη

 

Οι Σπαρτιάτες είχαν εντελώς ξεχωριστή θέση στην […] Ελλάδα. Είχαν αναδειχτεί με τους δύο μεσσηνιακούς πολέμους, ο πρώτος απ’ τους οποίους τερματίσθηκε στο δεύτερο μισό του όγδοου αιώνα με την κατάληψη του οχυρού της Ιθώμης.

Οι Μεσσήνιοι έγιναν είλωτες: υποτελείς δεμένοι με τη γη, που είχαν το δικαίωμα να καλλιεργούν μόνοι τους το έδαφός τους, αλλά έπρεπε να πληρώνουν στον ιδιοκτήτη της γης ένα σταθερό φόρο και να τον ακολουθούν στον πόλεμο ως υπηρέτες. Ήταν ιδιοκτησία του κράτους και μόνο το κράτος είχε το δικαίωμα να τους πουλάει ή να τους απελευθερώνει. Όταν στα μέσα του έβδομου αιώνα προσπάθησαν ν' αποσείσουν τον ζυγό, συμμαχώντας με τους Αργείους και τους Αρκάδες, οι Σπαρτιάτες μόνον έπειτα από μακρόχρονο και αιματηρό αγώνα κατάφεραν να ξαναγίνουν κύριοι της κατάστασης. 

 

Η συνέχεια εδώ 

Ο Αριστοτέλης, ο Σόλωνας και η ευτυχία ως ενέργεια της ψυχής

 

Ξεκινώντας το δεύτερο βιβλίο από το έργο του «Ηθικά Ευδήμια» ο Αριστοτέλης θα διαχωρίσει τα αγαθά σε αυτά που βρίσκονται μέσα στην ψυχή και τα εκτός αυτής: «Όλα, λοιπόν τα αγαθά είναι είτε έξω είτε μέσα στην ψυχή. Μεταξύ των δύο αξίζει να προτιμούμε τα ενδοψυχικά […]. Η φρόνηση, δηλαδή, και η αρετή και η ηδονή είναι αγαθά ενδοψυχικά και όλα αυτά ή κάποια από αυτά αποτελούν κατά κοινή ομολογία τελικούς σκοπούς» (1218b 35-39).

Το ότι η αρετή «είναι η καλύτερη κατάσταση ή ιδιότητα ή δυνατότητα για καθετί που συνδέεται με χρήση ή έργο» (1218b 42-43), καθίσταται σαφές από τη χρήση της επαγωγικής μεθόδου: «Πρόκειται για κάτι που αποδεικνύεται με την επαγωγική μέθοδο, αφού για τα πάντα έτσι το εκλαμβάνουμε» (1219a 1-2).

H συνέχεια εδώ

Ανδρέας Δαβουρλής, Ελεύθεροι λογισμοί

 Έτσι ελεύθερα να πετούν οι λογισμοί
να πηγαίνουν πέρα,
δίχως φραγή, δίχως γιατί, δίχως ...
Ν' ανταμώνουν με τους δικούς σου,
να σεργιανάν τον κόσμο,
να γίνονται άσπροι, να γίνονται μαύροι,
να γίνονται παράνομοι, παράτυποι.
Να κουρσεύουν στεριάς τους μύθους,
των θαλασσών το κύμα, την αρμύρα.
Κι έπειτα έμφορτοι να γυρνούν,
ταξιδεμένοι, χορτάτοι,
να συνεπαίρνουν το μυαλό
και τις αισθήσεις !

Από τη συλλογή Ελεύθεροι λογισμοί, 2017

Φράντς Κάφκα: Ἕνας μικρὸς μύθος

ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ», εἶ­πε ὁ πον­τι­κός, «ὁ κό­σμος φυ­ραί­νει μέ­ρα μὲ τὴ μέ­ρα. Στὴν ἀρ­χὴ ἦ­ταν τό­σο με­γά­λος ποὺ τρό­μα­ζα κι ὅ­λο τό ’­βα­ζα στὰ  πό­δια, ὥ­σπου ἐ­πι­τέ­λους ἀ­να­κου­φί­στη­κα ἀν­τι­κρί­ζον­τας τεί­χη δε­ξιὰ κι’ ἀ­ρι­στε­ρά, ποὺ ἂν καὶ βρί­σκον­ταν ἀρ­κε­τὰ μα­κριά μου σύν­το­μα συ­νέ­κλι­ναν, κι ἤ­δη ἔ­χω βρε­θεῖ στὸ τε­λευ­ταῖ­ο δω­μά­τιο, ἐ­νῷ κά­που ἐ­κεῖ στὴ γω­νί­α στέ­κει ἡ φά­κα, στὴν ὁ­ποί­α καὶ τρέ­χω».

Η συνέχεια εδώ: https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2020/06/30/franz-kafka-enas-mikros-mythos/

Αντόν Τσέχοφ: Ο ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής

Έλεγε «η ιατρική είναι η νόμιμη σύζυγός μου και η λογοτεχνία, η ερωμένη μου. Όταν με κουράζει η μία, περνάω τη νύχτα μου με την άλλη». Και επίσης «οι γιατροί είναι ακριβώς ίδιοι με τους δικηγόρους. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι δικηγόροι απλά σε ληστεύουν, ενώ οι γιατροί σε ληστεύουν και σε σκοτώνουν».

H συνέχεια εδώ: https://tvxs.gr/news/san-simera/tsexof-o-anatomos-tis-anthropinis-psyxis

Οι Νεφέλες του Αριστοφάνη

Ο Αριστοφάνης (445- περ. 386 π.Χ.) υπήρξε  ο σημαντικότερος ποιητής της Αρχαίας Κωμωδίας. Κυριάρχησε για 40 χρόνια στο αττικό θέατρο παρακολουθώντας εκ του σύνεγγυς, με ζωηρό ενδιαφέρον, την πολιτική και την κοινωνική ζωή της Αθήνας του τέλους του 5ου π.Χ. αιώνα,  για την οποία αποτελεί σημαντική ιστορική πηγή, σατιρίζοντας στα έργα του πρόσωπα και γεγονότα και διακωμωδώντας τα ήθη της εποχής του, αλλά και καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενα.

Η συνέχεια εδώ:https://texnografia.blogspot.com/2019/07/blog-post.html#more

Μποστ, Αιγαίον: αφτό το άγνοστον

Aφού ματαίως επερίμενα τρεις μήνες να με προσκαλέση καμιά αεροπορική εταιρεία στο εξωτερικό, αναγκάστηκα να τηλεφωνήσω σ’ έναν γνωστό μου ναυτικό πράκτορα, μήπως υπάρχει ελπίδα να πάω στο εσωτερικό, έστω κατάστρωμα, αλλά υπό τον όρον να έχη και φαΐ.
     O φίλος μου –Πέτρος ελέγετο–, άνθρωπος δραστήριος, τα κατάφερε, κι ένα μεσημέρι που γύρισα σπίτι με μαύρη καρδιά από τα λάβαρα του αντικαρκινικού αγώνος, μου έφερε την χαρμόσυνον αγγελία.
     ― Eν τάξει, μου είπε. Σάββατο απόγευμα μέχρι Δευτέρα πρωί θα κάνης κρουαζιέρα τρελλή. Σύρος, Tήνος, Mύκονος. Έχεις ξαναπάει;
     ― Όχι.
     ― Oρίστε θαυμάσια ευκαιρία να πας. Eίσαι ευχαριστημένος;
     Δεν απάντησα αμέσως. Σήμερα η τεταμένη κατάστασις επιβάλλει σύνεσιν και όχι ενθουσιασμούς.
     ― Δεν μπορώ να σου πω τώρα αμέσως, Πέτρο μου. Πρέπει να το σκεφθώ και να σταθμίσω τα πράγματα. Kάνει να σου απαντήσω αύριο;

     ― Πώς δεν κάνει, είπε ο Πέτρος. Kι έφυγε.

Η συνέχεια εδώ:http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=532&author_id=30

Χρῆστος Σακελλαρίδης, Ἕ­να λε­μό­νι στὸ χέ­ρι

ΕΚΕΙΝΟ τὸ ἄ­ρω­μα πί­σω ἀ­πὸ τὸ σχο­λεῖ­ο τοῦ χω­ριοῦ. Στά­χια, ἐ­λι­ές, πρό­βα­τα καὶ κα­τσί­κες μὰ πιὸ πο­λὺ τὸ ἁλ­μυ­ρί­κι, ποὺ στὴ βα­θειὰ χα­ρα­κιά του κρύ­βου­με τὰ πα­κέ­τα μὲ τὰ τσι­γά­ρα. Ἔ­τσι ὅ­ποι­ος πη­γαί­νει πρῶ­τος ἔ­χει πάν­τα του­λά­χι­στον ἕ­να.

 Κρυ­βό­μα­στε για­τὶ ἀ­νὰ πά­σα στιγ­μὴ μπο­ρεῖ νὰ πε­ρά­σει ὁ μπάρ­μπα-Μα­νώ­λης καὶ νὰ μᾶς δεῖ νὰ κα­πνί­ζου­με καὶ τό­τε θὰ τὸ πεῖ στὴ γυ­ναί­κα του ποὺ τὴ φω­νά­ζου­με ρό­ι­τερ, για­τὶ εἶ­ναι ἡ πιὸ κου­τσομ­πό­λα ἀ­π’ τὶς γρι­ές. Με­τὰ οἱ γο­νεῖς μας δὲ θὰ μᾶς ἀ­φή­νουν ἔ­ξω στὸ σχο­λεῖ­ο τὰ ἀ­πο­γεύ­μα­τα καὶ εἶ­ναι κα­λο­καί­ρι. Δὲν ἔ­χου­με κά­που ἀλ­λοῦ νὰ πᾶ­με. Τὴν κα­λύ­βα ποὺ χτί­σα­με ὅ­λοι μα­ζὶ πέ­ρυ­σι τὴ δι­έ­λυ­σε ὁ Ἀν­τώ­νης, ὁ γιὸς τοῦ κὺρ-Μι­χά­λη, ποὺ ἦ­ταν κα­λὸς καὶ δὲν τὸν ἔ­νοια­ζε ποὺ στὴ μέ­ση τοῦ χω­ρα­φιοῦ του φτι­ά­ξα­με αὐ­τὴν τὴν κα­λύ­βα καὶ μα­ζευ­ό­μα­σταν καὶ κα­πνί­ζα­με καὶ πί­να­με καὶ λέ­γα­με βλα­κεῖ­ες.

Η συνέχεια εδώ: https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2020/06/11/christos-sakellaridis-ena-lemoni-sto-cheri/

Ἀ­θη­νᾶ Χα­ρα­λαμ­πί­δου: Πα­πού­τσια μὲ Ρί­ζες

ΕΙΧΑ ΜΕΙΝΕΙ πιὸ πί­σω ἀ­πὸ τοὺς ἄλ­λους. Δὲν μπο­ροῦ­σα νὰ ἀ­κού­ω τὸν φό­βο νὰ ἐκ­βιά­ζει γνω­ρι­μί­ες. Εἶ­χαν γί­νει ὅ­λοι μιὰ πα­ρέ­α. Ὁ κα­θέ­νας κλα­ψού­ρι­ζε γιὰ τὰ δι­κά του. Ἂν τοὺς ἄ­κου­γε κά­ποι­ος, ἦ­ταν φα­νε­ρό, πὼς κα­νεὶς δὲν ἀ­παν­τοῦ­σε σὲ κα­νέ­να πα­ρὰ μό­νο στὸν ἑ­αυ­τό του. Ἤ­θε­λαν νὰ ποῦν, ὄ­χι ν’ ἀ­κού­σουν. Ποι­ός δὲν φο­βᾶ­ται στὸ δά­σος μὲ ὁ­μί­χλη; Ποι­ός δὲν φο­βᾶ­ται μὲ βα­ρί­δια στὰ πό­δια στὴν ἔ­ρη­μο χω­ρὶς νε­ρό; Ἀ­τέ­λει­ω­το περ­πά­τη­μα. Με­τὰ τὴν πρώ­τη μέ­ρα ἔ­πα­ψα νὰ με­τρά­ω τὸ χρό­νο. Μέ­χρι τό­τε εἶ­χα τὴν ψευ­δαί­σθη­ση τῆς ἐ­πι­λο­γῆς νὰ ἐ­πι­στρέ­ψω. Σὰν νὰ κο­λυμ­πᾶς μέ­χρι ἐ­κεῖ ποὺ πα­τᾶς. Ἂν προ­χω­ρή­σεις, εἶ­σαι με­σο­πέ­λα­γα. Εἶ­σαι τοῦ πε­λά­γου πιὰ καὶ ὄ­χι τῆς ἀ­κτῆς. Πρέ­πει νὰ συ­νε­χί­σεις νὰ κο­λυμ­πᾶς.

Η συνέχεια

εδώ:https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2020/06/10/athina-charalampidou-papoutsia-me-rizes/

Στο μυαλό ενός παιδιού με ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/ Υπερκινητικότητας)