Νίκος Γεωργόπουλος, Υποστολή

 Τα τελευταία χρόνια

της μοναξιάς μου,
παραφυλώ στις σκιές
και στα περάσματα
τους σημαιοφόρους
της νιότης μας
καθώς υποχωρούν
στα κελεύσματα
των σειρήνων,
και μαζεύω
τις εγκαταλειμμένες
σημαίες μας
από κάτω.

Μια αγκαλιά σημαίες…

Και πού και πού,
κι εκείνη τη μεγάλη
και την περήφανη
που υποστέλλεται
με την προσήκουσα
επισημότητα
του ηττημένου

ξανά
και ξανά
και  ξανά.

Από τη συλλογή Δεμένα σώματα, 2019

Νατάσα Κεσμέτη: Ἀναγνωστικὴ Διαμεσολάβηση

 

ΕΙΤΕ ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΙ ἀ­πο­ρη­μέ­να εἴ­τε μᾶς ρω­τοῦν εὐ­θέ­ως: Για­τί τή λέ­τε ἔ­τσι; Τί ἐν­νο­εῖ­τε; Το­ύς ἐ­ξη­γοῦ­με, καί μᾶλ­λον μᾶς περ­νᾶ­νε γιά μι­σό­τρελ­λους, ἐ­κτός κι ἄν ἀ­νή­κουν σ’ αὐ­το­ύς πού ἔ­χουν πα­ρό­μοι­α σχέ­ση μέ τίς ἀ­να­γνώ­σεις, το­ύς ἥ­ρω­ες τῶν βι­βλί­ων ἤ κά­ποι­α ἀ­πό τά πε­ρι­γρα­φό­με­να ἐ­κεῖ πράγ­μα­τα.

Η συνέχεια εδώ 

7 γυναίκες φιλόσοφοι από την αρχαία Ελλάδα που μάλλον αγνοείτε την ύπαρξή τους

Αν εξαιρέσουμε την, σχετικά γνωστή, μεγάλη Ελληνίδα φιλόσοφο Υπατία , δύσκολα οι πιο πολλοί θα μπορούσαμε να ονοματίσουμε κάποια άλλη. Όμως υπήρχαν σημαντικές και πολυγραφότατες γυναίκες  φιλόσοφοι, που συνέβαλαν τα μέγιστα στο θαύμα της αρχαίας Ελλάδας. Μερικές από αυτές ήταν οι εξής:

Η συνέχεια εδώ 

Στον καιρό της Πανδημίας: Η Τέχνη που αντιστέκεται, η Τέχνη που επιμένει

 

* Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου που ο Πολιτισμός παραμένει επισήμως ανενεργός, καταγράψαμε τις μικρές "επαναστάσεις" στο χώρο

"Είναι σημαντικό οι καλλιτέχνες να μην βρίσκονται εκτός της εξίσωσης. Δεν είμαστε στο περιθώριο. Είμαστε μέρος της ιστορίας μιας απάντησης: Δεν μπορούμε να καθόμαστε στην άκρη και να αφήνουμε τους άλλους να τη διαμορφώνουν".

Στην άποψη που διατύπωσε, τον Σεπτέμβριο του 2015, ο Ανίς Καπούρ, η τέχνη διεκδικούσε το δικαίωμα στην πολιτική θέση (καμία σχέση με τη στράτευση φυσικά). Η αλήθεια είναι ότι η ευημερία άλλων χρόνων είχε θέσει υπό αμφισβήτηση, κατά καιρούς, το δικαίωμά της τέχνης να συμμετέχει στην "ιστορία της απάντησης".  Ίσως, άλλωστε, και η ίδια η τέχνη, στη Δύση τουλάχιστον, κάπως νωθρή και δικαιολογημένα βολεμένη για λίγο, είχε εκχωρήσει αυτό το δικαίωμά της. Αλλά ο περίφημος Ινδο-Βρετανός εικαστικός το διεκδικούσε, έτσι, πάλι, ολοζώντανο, με αφορμή μία περιπατητική διαμαρτυρία, τότε, υπέρ των προσφύγων.

Σωστά! Η τέχνη έχει κύρια αποστολή τη διατύπωση της ερώτησης. Απαντήσεις διεκδικεί να δίνει, με τον τρόπο της και με τους όρους της, βάσει της ιστορικής συγκυρίας. Τότε που, πολύ συνειδητά, ακονίζει πάλι τα αντανακλαστικά της (καμιά φορά και τα δόντια της).

Η συνέχεια εδώ

Charles Bukowski - Ντουζ

 Μας αρέσει να κάνουμε ντουζ στη συνέχεια

(θέλω το νερό πιο ζεστό από κείνη)
και το πρόσωπό της είναι πάντα απαλό και ήρεμο
και θα με σαπουνήσει πρώτη
θα απλώσει τον αφρό στʼ αρχίδια μου
θα τα σηκώσει
θα τα ζουλίξει
μετά θα σαπουνίσει τον πούτσο:
ʽΕ, αυτό εδώ είναι ακόμα σκληρόʼ
ύστερα θα πιάσει όλες τις τρίχες κάτω εκεί,
την κοιλιά, την πλάτη, το λαιμό, τα πόδια,
χαμογελώ με ευχαρίστηση
κι ύστερα τη σαπουνίζω εγώ…
πρώτα το μουνί
στέκομαι πίσω της, ο πούτσος μου στα μάγουλα του πισινού της
σαπουνίζω απαλά τις τρίχες του μουνιού,
την σαπουνίζω εκεί με απαλές κινήσεις,
παραμένω ίσως περισσότερο απʼ ό,τι χρειάζεται,
κι ύστερα ασχολούμαι με το πίσω των ποδιών, τον κώλο, την πλάτη,
το λαιμό, την γυρίζω απ΄την άλλη, τη φιλώ,
σαπουνίζω τα στήθη, την πιάνω εκεί και πιο κάτω στην κοιλιά,
το λαιμό, το μπροστινό των ποδιών,
τους αγκώνες, τις πατούσες,
κι ύστερα το μουνί, άλλη μια φορά, για γούρι.
ακόμα ένα φιλί και βγαίνει πρώτη,
σκουπίζεται, μερικές φορές τραγουδά καθώς εγώ παραμένω,
γυρίζω το νερό στο πιο ζεστό,
νιώθοντας τις καλές στιγμές του θαύματος της αγάπης
ύστερα βγαίνω
είναι συνήθως απόγευμα και ήσυχα,
και καθώς ντυνόμαστε συζητάμε τι άλλο
θα μπορούσαμε να κάνουμε,
αλλά το να είμαστε μαζί λύνει τα περισσότερα θέματα,
στην ουσία τα λύνει όλα
μια και όσο αυτά τα θέματα παραμένουν λυμένα
στην ιστορία της γυναίκας και του άνδρα,
είναι διαφορετικά για τον καθένα,
για άλλους χειρότερα, για άλλους καλύτερα,
για μένα, είναι αρκετά θαυμάσιο να θυμάμαι
τις παρελάσεις των στρατών
και τα άλογα να περπατούν στον δρόμο
τις αναμνήσεις του πόνου και της ήττας και της δυστυχίας:
Λίντα, εσύ μου το πρόσφερες,
όταν το πάρεις πίσω
κάντο αργά κι αβίαστα
κάντο σαν να πεθαίνω ενώ κοιμάμαι
παρά ενώ είμαι ξύπνιος
αμήν.

Το Μέσο είναι το Μήνυμα

 

Σε μια κουλτούρα σαν τη δική μας, συνηθισμένη να τέμνει και να διαιρεί όλα τα πράγματα για να τα ελέγξει, είναι καμιά φορά λίγο σκανδαλώδες να θυμίσουμε, ότι, από πλευράς λειτουργίας και πράξης, το μέσο είναι το μήνυμα. Με τούτο θέλουμε απλώς να πούμε ότι οι προσωπικές και κοινωνικές επιπτώσεις οποιουδήποτε μέσου, δηλαδή οποιασδήποτε προέκτασης του εαυτού μας, πηγάζουν από την καινούρια κλίμακα που εισάγει στις υποθέσεις μας κάθε προέκταση του εαυτού μας, ή με άλλα λόγια, οποιαδήποτε καινούρια τεχνολογία.

Μάρσαλ Μακ Λούαν, Media: Οι προεκτάσεις του Ανθρώπου (1964)

 Για να μεταφράσουμε τη σκέψη του σε απλά λόγια, το μήνυμα του Μακ Λούαν είναι ότι «το αποτέλεσμα των μέσων μαζικής ενημερώσεως επέρχεται ως εξ αυτής ταύτης της υπάρξεως τους και όχι λόγω των –οποιωνδήποτε πληροφοριών τις οποίες μεταδίδουν».

Η συνέχεια εδώ 

Francois Chatelet: Ο Πλάτων και το ελληνικό φως

 

Ο Francois Chatelet γεννήθηκε το 1925 και ήταν καθηγητής VIII Πανεπιστήμιο του Παρισιού (Vincennes). Κυριότερα βιβλία του: Platon (1965), Hegel (1968). Το κείμενο που ακολουθεί συμπεριλαμβάνεται στο τετράτομο έργο La philosophie (1972), το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γνώση (Αθήνα, 1989). Η μετάφραση στα ελληνικά είναι του Κωστή Παπαγιώργη.

Η συνέχεια εδώ