Hank Mobley - Split Feelin's

 

 Split Feelin's, το τέταρτο κομμάτι του άλμπουμ με τίτλο Soul Station του Αμερικάνου μουσικού Hank Mobley.
Κυκλοφόρησε Οκτώβριο του 1960.

Ύφος: Jazz.

Πηγή: Rhythmic Horizons

Κανείς δεν θα πάει ποτέ πιο μακριά από τον Aισχύλο ή τον Κάφκα

 

Συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη στο γαλλικό περιοδικό L’ Evénement du Jeudi (τεύχος της 20ης Αυγούστου 1987) η οποία αναδημοσιεύτηκε στην ελληνική εφημερίδα.

H συνέχεια εδώ

Βατίστας Ανδρέας , Μερικές σταγόνες αλάτι

 Μερικές σταγόνες αλάτι λίγα πικρά σενάρια
Πέρασαν απόμερα πιο πριν,
κρυφτήκαν στα λημέρια τους
θέριεψαν μαζί τις τρανές ορέξεις τους,
τις βρώμικες φιλοδοξίες τους.
Ανυποψίαστοι κατατροπωνόμαστε
υπαίτιοι για κάθε τραύμα μας

στριγκλίζουν στ’ αυτιά μας.

Καρτερικά παραμονεύουμε

νωχελικά καραδοκούμε

Πόσα ερωτήματα ψαλίδια
Μια κολώνα ή κολόνια ή κιλότα
ένα βαμβακερό τόπι άχρωμο
μια γραμμή για το ύψος
συνάντηση Ηρώων ίσως
Χοροπηδώντας όλοι μαζί
στο ρυθμό της γιορτής
Γιατί το τετράγωνο είναι πάντα ισόπλευρο
όσο και να θέλεις να το αλλάξεις.

Κάθε ανάποδη ρεκλάμα κάθε ευθεία γραμμή
περνοδιαβαίνει στο Κρανίο
πιρουνιάζει τα κατάβαθα
Πυροδοτώντας κάθε αντίδραση
κάνοντας το βάδισμα σούρσιμο σαλιγκαριού
ασάλιωτο – επώδυνο.
Θέλω 7.000 βόμβες
να βγάλω από το στόμα, από τα’ αυτιά, τα μάτια
να τις πετάξω σε κάθε κατεύθυνση.
Οι εκρήξεις να σωριάσουν
όλες τις σκέψεις σας και τις απόψεις σας
για τις παντός επιστητού
αλάνθαστες γνώμες σας
για τα γυμνασμένα σας δάχτυλα
αυτά που μπαίνουν στις πληγές σας,
από εσάς φτιαγμένες.

Τέσσερα κουμπιά τέρατα φέτας άσπρα
μουσικές γραμμές πνιχτές άναρθρες
συναθροίσεις από τάπες και μπουκάλια από σωλήνες
ή πλάκες μαύρου χνώτου.
Λίγες μέγιστες ουτοπίες με λεπτά περιοδικά γυαλίσματα
έστρωσαν το τέταρτο πέπλο
εκεί κάτω αριστερά από τα τωρινά θέλω
Πρόσεχε τις λεκιασμένες λακκούβες
έξυπνα κατάκοπες, νέες έτοιμες για ξεπουλήματα
στο γερμένο σωφρονισμό
Μάταια στολίσματα, μαγεμένος ομφαλός
μα βρώμικος κόκκος αλατιού
Ξεπλυθείτε και περάστε απέναντι.

Leonard Mlodinow – Διαβάζοντας τους ανθρώπους. Η γλώσσα

 

Οι άνθρωποι επικοινωνούν μέσω ενός πλούσιου γλωσσικού συστήματος, του οποίου η ανάπτυξη αποτέλεσε μια καθοριστική στιγμή στην εξέλιξη του είδους μας, μια καινοτομία που αναδιαμόρφωσε τον χαρακτήρα της ανθρώπινης κοινωνίας. Πρόκειται για μια ικανότητα που φαίνεται να διαθέτει μόνο το ανθρώπινο είδος. Στα άλλα ζώα η επικοινωνία περιορίζεται σε απλά αναγνωριστικά ή προειδοποιητικά μηνύματα- οι σύνθετες δομές είναι ελάχιστες.

Για παράδειγμα, αν είχε απαιτηθεί από τον Χανς να απαντάει με ολοκληρωμένες προτάσεις, το σόου του θα είχε τελειώσει. Ακόμη και ανάμεσα στα πρωτεύοντα, δεν υπάρχει κανένα είδος που να αποκτά υπό φυσικές συνθήκες πάνω από λίγα σήματα, ή που να τα συνδυάζει με κάπως σύνθετο τρόπο. Ο μέσος άνθρωπος, αντίθετα, γνωρίζει δεκάδες χιλιάδες λέξεις και μπορεί να τις συνδέσει μεταξύ τους ακολουθώντας σύνθετους κανόνες, χωρίς καμία σχεδόν συνειδητή προσπάθεια ή τυπική εκπαίδευση.

Η συνέχεια εδώ 

Ελευθερία

 

Όπως και η «δημοκρατία», η «ελευθερία» είναι μια λέξη που έχει χρησιμοποιηθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Σε πολιτικό πλαίσιο, δύο έννοιες ελευθερίας υπάρχουν: η αρνητική και η θετική. Τις προσδιόρισε και τις ανέλυσε ο Ησαΐας Μπέρλιν [Isaiah Berlin] στο φημισμένο άρθρο του «Οι δύο έννοιες της ελευθερίας».

Αρνητική ελευθερία

Η ελευθερία θα μπορούσε να οριστεί ως απουσία καταναγκασμού. Καταναγκασμός σημαίνει ότι κάποιος άλλος σου επιβάλλει ν' ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη συμπεριφορά ή σου επιβάλλει να πάψεις ν' ακολουθείς μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. Αν δεν υπάρχει καταναγκασμός από κανέναν, τότε είσαι ελεύθερος, κατά την αρνητική έννοια της ελευθερίας.

H συνέχεια εδώ 

Jared Diamond: Οι κοινωνίες έχουν αυτοκαταστραφεί και συνεχίζουν να αυτοκαταστρέφονται

 

Ο Jared Diamond είναι καθηγητής Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Λος Άντζελες. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους διανοητές της εποχής μας, έχοντας στο ενεργητικό του πολυάριθμες διακρίσεις και βραβεύσεις.

Έχει αποσπάσει διακρίσεις όπως αυτές του αμερικανικού National Medal of Science, του ιαπωνικού International Cosmos Prize και του MacArthur Foundation Fellowship. Επίσης, είναι εκλεγμένο μέλος στην αμερικανική National Academy of Sciences. Μεταξύ άλλων, έχει συγγράψει το παγκόσμιο μπεστ-σέλερ Όπλα, μικρόβια και ατσάλι, για το οποίο έχει τιμηθεί με βραβείο Πούλιτζερ, όπως και το Κατάρρευση - Πώς οι κοινωνίες επιλέγουν να αποτύχουν ή να επιτύχουν.

H συνέχεια εδώ

Ένας Ιρλανδός αεροπόρος προβλέπει τον θάνατό του, Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς ( William Butler Yeats )

 Τη μοίρα μου, το ξέρω, θ’ απαντήσω
Κάπου ανάμεσα στα σύννεφα απάνου,
Ούτε αυτούς που μάχομαι μισώ
Μα ούτε αυτούς που προστατεύω αγαπώ.

Πατρίδα μου είναι η γειτονιά Κιλτάρταν Κρος,
Συμπατριώτες, του Κιλτάρταν οι φτωχοί,
Αυτοί δεν έχουν τίποτα να χάσουν από ένα τέλος του πολέμου πιθανό
Μα κι η ζωή τους δεν θα είναι ευτυχέστερη από πριν.

Ούτε καθήκον ούτε νόμος μου υπαγόρευσαν να πολεμήσω,
Ούτε δημόσιοι άνδρες μα ούτε λαϊκές ζητωκραυγές,
Μια ώθηση μοναχική απόλαυσης
Μ’ οδήγησε στων σύννεφων τις ταραχές

Τα ζύγιασα όλα, τά’φερα μες στο μυαλό μου όλα,
Τα χρόνια που έρχονται θά’ναι σπατάλη αναπνοής,
Σπατάλη αναπνοής τα πίσω χρόνια,
Αυτός ο θάνατος ας είναι ζύγιασμα τούτης της ζωής

Μετάφραση Παύλος Δ. Πέζαρος, πρώτη δημοσίευση στο πειραϊκό περιοδικό  Κιβωτός του Νώε, τ. 9/1973, σ. 4

 

An Irish Airman Foresees His Death

I know that I shall meet my fate
Somewhere among the clouds above;
Those that I fight I do not hate
Those that I guard I do not love;

My country is Kiltartan Cross,
My countrymen Kiltartan’s poor,
No likely end could bring them loss
Or leave them happier than before.

Nor law, nor duty bade me fight,
Nor public men, nor cheering crowds,
A lonely impulse of delight
Drove to this tumult in the clouds;

I balanced all, brought all to mind,
The years to come seemed waste of breath,
A waste of breath the years behind
In balance with this life, this death.

Το ποίημα "An Irish Airman foresees his Death" γράφτηκε το 1918 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1919, μετά το τέλος του Πολέμου, στη συλλογή The Wild Swans at Coole.

O πρώτος πόλεμος της ανθρωπότητας: Όταν το είδος μας πολέμησε εναντίον ενός άλλου

Η αναμέτρηση ανάμεσα σε εμάς και τους Νεάντερταλ κράτησε πάνω από 100.000 χρόνια.

Όταν κάποιος σκέφτεται για τον πρώτο πόλεμο στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, το μυαλό των περισσότερων πάει σε εικόνες που παραπέμπουν στον Τρωικό Πόλεμο, ωστόσο, πέρα από τις όποιες αναμετρήσεις της Εποχής του Χαλκού που μπορεί να οδήγησαν στο έπος της Ιλιάδας και τις μεγάλες συγκρούσεις θεών και ηρώων των μυθολογιών του κόσμου, στο μακρινό παρελθόν του είδους μας υπήρξε μια πολύ υπαρκτή, πολύ μακρόχρονη και πολύ βίαιη σύγκρουση για την επιβίωση, το έπαθλο της οποίας δεν ήταν άλλο από την επιβίωση απέναντι σε ένα διαφορετικό είδος, τους γνωστούς μας Νεάντερταλ.

Η συγκεκριμένη σύγκρουση αποτελεί αντικείμενο εκτενούς δημοσιεύματος στο The Conversation: Περίπου 600.000 χρόνια πριν, η ανθρωπότητα χωρίστηκε στα δύο. Το ένα είδος έμεινε στην Αφρική και εξελίχθηκε σε εμάς. Το άλλο πήγε στην Ασία και μετά στην Ευρώπη και εξελίχθηκε στους Homo neanderthalensis- τους Νεάντερταλ, ένα «αδελφό» είδος που εξελισσόταν παράλληλα. Γενικότερα, όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, πολλοί έχουν την τάση να τους βλέπουν ως ένα πρωτόγονο είδος που ζούσε σε αρμονία με τη φύση και μεταξύ του, και ότι φαινόμενα όπως η βία, οι πόλεμοι κ.α. είναι «αποκλειστικότητα» του Homo sapiens- αλλά στην πραγματικότητα δεν ισχύει κάτι τέτοιο, καθώς οι Νεάντερταλ, όπως δείχνουν τα πράγματα, ήταν ικανοί μαχητές και πολύ επικίνδυνοι αντίπαλοι, εφάμιλλοι των οποίων ήταν μόνο οι σύγχρονοι άνθρωποι.

Η συνέχεια εδώ

Καρλ Πόπερ: Τι θεωρώ Ορθολογισμό και τι Διαφωτισμό

 

Οι στρεφόμενοι προς εμένα χαρακτηρισμοί, και η ομολογία μου ότι είμαι ένας ορθολογιστής και υποστηρικτής του Διαφωτισμού, θα είχαν μικρή σημασία αν δεν εξηγούσα τι εννοώ όταν αναφέρομαι στον ορθολογισμό και το Διαφωτισμό.

Όταν επικαλούμαι τον ορθολογισμό, δεν έχω προ οφθαλμών μια φιλοσοφική θεωρία, όπως για παράδειγμα εκείνη του Ντεκάρτ. Και πολύ περισσότερο δεν εμφορούμαι από την ιδιαίτερα παράλογη πίστη ότι ο άνθρωπος είναι ένα αποκλειστικά λογικό ον. Αυτό που εννοώ όταν μιλάω για λόγο και ορθολογισμό, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πεποίθηση ότι, μέσω της κριτικής, μαθαίνουμε τα λάθη και τα ατοπήματά μας- και, ιδιαιτέρως, μέσω της κριτικής που ασκούν οι άλλοι σε μας και, εν τέλει, εμείς στον εαυτό μας. Ο ορθολογιστής είναι απλά κάποιος που περισσότερο θέλει να μαθαίνει, παρά να έχει δίκιο- που είναι πρόθυμος να μαθαίνει από τους άλλους. Όχι με την τακτική της απλής αποδοχής των αλλότριων γνωμών, αλλά αποδεχόμενος ευχαρίστως την κριτική στις ιδέες του από άλλους και κάνοντας κι ο ίδιος κριτική στις ιδέες των άλλων. Η έμφαση που δίνεται εδώ, είναι στην ιδέα της κριτικής – ή, ακριβέστερα, στην ιδέα του κριτικού διαλόγου.

H συνέχεια εδώ

ΑΔΕΙΕΣ ΝΙΚΕΣ, Αντώνης Μπουντούρης

Πέρα από τις ευωδιές

Και τα στίφη των χρωμάτων

Πέρα από τη ζωντανή σιωπή

Και τους ήχους των προσώπων

Πώς κατορθώσαμε

Να στήσουμε χορό

δίπλα στα κιβούρια;

Πώς αδειάσαμε όλες μας

τις στέρνες

Και πώς

γεμίσαμε τα κτήματά μας

κλαδιά κομμένα;

Η αριστοτελική έννοια της φιλίας

 

Για τη φιλία ο Αριστοτέλης αφιερώνει δύο ολόκληρα βιβλία, το όγδοο (VIII) και το ένατο (ΙΧ) των Ηθικών Νικομαχείων.

Η αριστοτελική έννοια της φιλίας δεν είναι η δικιά μας έννοια της φιλίας, είναι τελείως διαφορετική, περιλαμβάνει πολύ περισσότερα πράγματα. Σίγουρα περιλαμβάνει και αυτό που λέμε εμείς σήμερα φιλία, αλλά περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα. Στον Αριστοτέλη, και η σχέση του πατέρα με τον γιο –μία σχέση υπακοής του δεύτερου στον πρώτο, στην πραγματικότητα– και η σχέση της γυναίκας με τον σύζυγο, και η σχέση ανάμεσα σε δυο εμπόρους, και η σχέση ανάμεσα σε δυο πόλεις, όλα φιλίες είναι. Υπάρχει τεράστια γκάμα σε αυτές. Άλλες λέει είναι φιλίες ισότητας, άλλες είναι φιλίες ανισότητας, όπως αυτή με τον πατέρα και τον γιο ή τη γυναίκα και τον άνδρα (στο μυαλό του Αριστοτέλη ο άνδρας είναι ανώτερος από τη γυναίκα).

Η συνέχεια εδώ