Μπορεί ένα βιβλίο να σε ξεγελάσει τελικά. Το αγοράζεις για να διαβάσεις την ιστορία της αμερικανίδας Έλεν Κέλερ που κατάφερε τόσα πολλά χωρίς την αίσθηση της όρασης και της ακοής, και σε πάει αλλού. Σε ταξιδεύει έντεχνα σε εκείνα τα δύσβατα εσωτερικά κατατόπια που οδηγούν στην καρδιά του βιβλίου, εκεί που φωλιάζουν η επιμονή, το θάρρος και η δύναμη.
Η ευαίσθητη γραφίδα της Μαρίας Ρουσάκη βούτηξε βαθιά στο μελανοδοχείο της ανοιχτής πληγής της γνωστής νεαρής. Το μελάνι στάζει θυμό, δάκρυ και πολλά -ως συνήθως- αναπάντητα «γιατί», χωρίς όμως να φορτίζει τον αναγνώστη και χωρίς να γίνεται δακρύβρεχτη η αφήγηση.
Αντίθετα η δύναμη της θέλησης μεταμφιεσμένη σε φλόγα που καίει το (όχι στο) σκοτάδι θριαμβεύει. Η δύναμη της παιδαγωγικής σε μια εποχή που η τεχνολογία έκανε αβέβαια βηματάκια υπέροχα δοσμένη. Θα ήθελα να ήμουν η δασκάλα της Έλεν. Θα έπρεπε, όμως, να αλλάξω δυο φωνήεντα της λέξης επιμονή και να την μετατρέψω σε υπομονή για να τα καταφέρω όπως αυτή. Υπομονή, σταθερότητα και αυστηρότητα. Ο ιδανικός συνδυασμός για να δαμάσει μία παιδαγωγός το μικρό αγριμάκι -κοριτσάκι που ήθελε να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του, να γίνει αποδεκτό, να τα καταφέρει κι αυτό στη ζωή προσπερνώντας το πρόβλημα υγείας του. Χάρη στη δασκάλα του, την Άνν Σάλιβαν, εντέλει, βρήκε κίνητρο στον τιτάνιο αγώνα του. Αυτό είναι τελικά που αποκομίζει ο μικρός αναγνώστης διαβάζοντας τις 80 σελίδες του παιδικού μυθιστορήματος σε μια καλαίσθητη έκδοση από τον Κέδρο. Τα ασπρόμαυρα σκίτσα της Κατερίνας Ράπτη από επεισόδια του βιβλίου έχουν ένταση και καταφέρνουν να αποδώσουν την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία.
Το εξώφυλλο μυρίζει φύση με εμφανή τα στοιχεία από τον κώδικα μπράιγ και τη νεαρή πρωταγωνίστρια σε πρώτο πλάνο να σε προσκαλεί να γνωρίσεις τον αγώνα της και την εποχή της. Κι όλα αυτά με μια διακριτικότητα και με μια πολύ τρυφερή διείσδυση από την πλευρά της συγγραφέα της Μέλπως της Μοναδικής.
Εδώ η θεωρία της ταύτισης την ώρα της ανάγνωσης θα κάνει το θαύμα της. Πολλοί από τους μικρούς αναγνώστες θα θέλουν να μοιάσουν στην ηρωίδα. Να έχουν το κουράγιο της, τα ισχυρά θέλω της, το πείσμα της να κατακτήσει κι αυτή μια θέση στον κόσμο. Να γίνουν οι ίδιοι, όπως αυτή, το παράδειγμα για χιλιάδες συνανθρώπους με προβλήματα στην όραση, στην ακοή και στην ομιλία.
Η Μαρία Ρουσάκη μας θύμισε κάτι που έχουμε ανάγκη σε αυτή τη δύστυχη εποχή. Να επιμένουμε για να ξεπερνάμε τα όρια του εαυτού μας. Να επιμένουμε, για να ανάψουμε μια φλόγα ελπίδας και σε εκείνους που την έχουν χάσει.
Πηγή: https://www.facebook.com/notes/anastasia-efstathiou
