Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

5 Δεκ 2012

ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου


Ασθμαίνουν οι στιγμές στο διάβα του χρόνου. Το ξέρεις. Νιώθεις στο μεδούλι της ύπαρξης σου το ακραίο της φθοράς... κοιτάζεις τις πληγές της μοίρας στο καθρέφτη .. ξέρεις, αλλά δεν αναγνωρίζεις. Γνωρίζεις αλλά δεν αποδέχεσαι το αναπόφευκτο. Προσπαθείς να βγάλεις ρίζες... να μείνεις κραταιός μέσα στο ρέων σύμπαν σου... πέφτεις κι ως το τέλος παλεύεις να σηκωθείς... πεθαίνεις κι ακόμα παλεύεις... το' χει η φύση σου. Η φύση σου... αναρχική... ενάντια στο μέγα Τέλος.

Το όνειρό σου η δόξα... δόξα εύπλαστη... χαζή... πεπερασμένη... κι όμως... πολύ την πόθησες κι ακόμα μες στο έρεβος την ποθείς. Το αίσθημα σου μαγνήτης προς την ωραιότητα και τώρα ξενοκοιμάσαι με την σφοδρή φρίκη. Κι αυτό κομμάτι της σκρόφας φύσης σου είναι.

Από τότε που σε θυμάμαι* ζωή έλεγες κι όλο στον θάνατο ξεχνιόσουν. Ευτυχία φώναζες κι όλο τον πόνο γένναγες. Αλλαγή ήθελες και μόνο στασιμότητα διατηρούσες. Αυτό δεν ήταν φύση... καπρίτσιο ήταν... κακομαθημένου... μυξιάρικου. Κι όλο κρυβόσουν πίσω απ' το δάχτυλο σου κι έλεγες " κοίτα μέσα από τον πόνο, τι ωραίοι στίχοι βγαίνουνε"... ήθελες βλέπεις να με πείσεις... ότι η ποίηση ήταν η γέφυρα που θα σε οδηγούσε κατευθείαν στον Παράδεισο... και τώρα παραπαίεις εκεί χάμου στα Τάρταρα... φτύνοντας στίχο τον στίχο... χολή κι αίμα...και δάκρυ για την ζωή που έχασες.

Την μοναξιά φοβόσουν κι έβριζες όσους ήσαν μόνοι. Αφύσικο το έλεγες όταν ο άλλος ήθελε μονάχη συντροφιά τον εαυτό του. Κοίτα τώρα τα χάλια σου κακόμοιρε... μόνος είσαι με τους εφιάλτες σου.

Απόψε κάθομαι μπροστά από μια παγερή οθόνη και γράφω για την παγερή ανυπαρξία σου. Φαντασιώνομαι το είδωλο σου και μουντζώνω τον εαυτό μου που σου μιλώ δασκαλίστικα, ενώ μέσα μου κρύβω την ίδια με την δική σου... φύση/ και διαφθορά.

Πονάω... πονάω πολύ... φοβάμαι... γιατί μόνος γεννήθηκα και μόνος θα πεθάνω... ουρλιάζω μήπως και μ' ακούσει κανείς αθάνατος φθόνος και μπορέσω με σπαθί αθανασία να ρίξω πίσω μου. Χάνομαι όπως χάνεται κάθε τελεία στο άπειρο του κόσμου. Θα με ξεχάσουν... θα με ξεχάσεις... θα με ξεχάσω... θα χαθώ.


Ανέκδοτο κείμενο του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου